η. 100 αγαπημένες κινηματογραφικές σκηνές (Ι)

1. ΜΕΡΙΚΟΙ ΤΟ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΚΑΥΤΟ (1959)
(SOME LIKE IT HOT)

Πρώτη αγαπημένη μου σκηνή -και ίσως κορυφαία κωμική σκηνή όλων των εποχών- είναι η τελική σκηνή από την κωμωδία του Μπίλι Γουάιλντερ «ΜΕΡΙΚΟΙ ΤΟ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΚΑΥΤΟ» (1959), με τους Τζακ Λέμον, Τόνι Κέρτις και Μέριλιν Μονρόε.

 

Η ταινία είναι άχρωμη όχι διότι δεν υπήρχε τότε η κατάλληλη τεχνολογία, αλλά γιατί μετά τα πρώτα έγχρωμα γυρίσματα διαπιστώθηκε από τους παραγωγούς ότι φαινόταν άσχημα στο φακό το μέικαπ των δύο πρωταγωνιστών που για τις ανάγκες του φιλμ είχαν ντυθεί γυναίκες.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ: Δύο νεαροί μουσικοί γίνονται μάρτυρες μιας αιματηρής συμπλοκής μεταξύ μαφιόζων και για να γλυτώσουν τη ζωή τους αναγκάζονται να μεταμφιεσθούν σε γυναίκες ώστε να προσληφθούν σε μια γυναικεία μπάντα που κάνει τουρνέ με τρένο. Μέσα στην μπάντα είναι και η Μέριλιν Μονρόε που την ερωτεύονται βέβαια και οι δύο μουσικοί…

η σκηνή υπάρχει στο http://www.youtube.com/watch?v=2Inp_sWsUqQ

 
Η αγαπημένη μου σκηνή από την ταινία:
Ο Τζακ Λέμον (Δάφνη) προσπαθεί να πείσει τον ιδιόρρυθμο πλούσιο (Όσγκουντ) ότι δε μπορούν να παντρευτούν

Για όσους δε γνωρίζουν καλά αγγλικά η μετάφραση του διαλόγου είναι η εξής:

Όσγκουντ: Μίλησα με τη μαμά. Χάρηκε τόσο πολύ που έκλαψε. Θέλει να σου δώσει το δικό της γαμήλιο φόρεμα.
Δάφνη: Όσγκουντ, δεν μπορώ να παντρευτώ με το γαμήλιο φόρεμα της μαμάς σου. Δεν έχουμε το ίδιο σώμα.
Όσγκουντ: Θα το προσαρμόσουμε.
Δάφνη: Όσγκουντ, θα είμαι ειλικρινής. Δεν μπορούμε να παντρευτούμε!
Όσγκουντ: Γιατί όχι;
Δάφνη: Πρώτα πρώτα, δεν είμαι φυσική ξανθιά.
Όσγκουντ: Δε με ενδιαφέρει.
Δάφνη: Καπνίζω! Καπνίζω συνέχεια!
Όσγκουντ: Δε με νοιάζει!
Δάφνη: Έχω κακό παρελθόν. Για τρία χρόνια συζούσα με ένα σαξοφωνίστα.
Όσγκουντ: Σε συγχωρώ.
Δάφνη: Δεν μπορώ να κάνω παιδιά!
Όσγκουντ: Θα υιοθετήσουμε.
Δάφνη: Μα, δεν καταλαβαίνεις, Όσγκουντ; Είμαι άντρας!
Όσγκουντ: Κανείς δεν είναι τέλειος!

Eξίσου εκπληκτική όμως είναι και η σκηνή που ο Τόνι Κέρτις για να «ρίξει» την Μέριλιν Μονρόε παριστάνει τον πλούσιο, γοητευτικό αλλά σεξουαλικά ανίκανο ιδιοκτήτη κότερου. Η Μέριλιν Μονρόε βάζει όλη της την «τέχνη» για να τον κάνει να αισθανθεί και πάλι ενεργός, μέχρι που θολώνουν τα γυαλιά του!
Ενδιάμεσα παρεμβάλλονται σκηνές από το ταγκό που χορεύουν Όσγκουντ και Δάφνη (Τζακ Λέμον) με τον Όσγκουντ να λέει τη φοβερή ατάκα: «Daphne, you ‘re leading again», δηλαδή: «Δάφνη, πάλι κάνεις τον καβαλιέρο».

Η σκηνή υπάρχει στο:
http://www.youtube.com/watch?v=beAO7zrZL3A

Θα κλείσω με μια προσωπική ανάμνηση. Στα 1978 το «Μερικοί το προτιμούν καυτό» ανέβηκε στο θέατρο με ένα απίστευτο καστ: Αλέκος Αλεξανδράκης (στο ρόλο του Τόνι Κέρτις), Ντίνος Ηλιόπουλος (στο ρόλο του Τζακ Λέμον), Νόνικα Γαληνέα (στο ρόλο της Μέριλιν Μονρόε) και Μίμης Φωτόπουλος (!) (στο ρόλο του ιδιόρρυθμου πλούσιου που θέλει να παντρευτεί τη Δάφνη). Είχα την τύχη να παρακολουθήσω εκείνη την παράσταση (σε μια από τις τακτικές μας οικογενειακές επισκέψεις στην Αθήνα), δυστυχώς όμως δε θυμάμαι παρά μόνο μία σκηνή: Για αρκετή ώρα κάποιος βρισκόταν καθισμένος σε μια πολυθρόνα με μια εφημερίδα πάνω του σαν να κοιμόταν. Ξάφνου δίπλωσε η εφημερίδα και σηκώθηκε από την πολυθρόνα ο Μίμης Φωτόπουλος. Έγινε σεισμός στο θέατρο! Τόσο δημοφιλής ήταν ακόμα ο Φωτόπουλος παρότι είχε αρχίσει να γερνάει.

2. ΓΚΑΝΤΙ (1982)
GANDHI

Η ταινία «Γκάντι» (1982), αναφέρεται στη ζωή του μεγάλου ακτιβιστή επαναστάτη Μαχάτμα Γκάντι που υπήρξε εμπνευστής της παθητικής αντίστασης χωρίς τη χρήση βίας εναντίον των Άγγλων καταπιεστών.
Η ταινία βραβεύθηκε με 8 βραβεία Όσκαρ, ανάμεσά τους κέρδισε βραβείο καλύτερης ταινίας, καλύτερης σκηνοθεσίας στον Ρίτσαρντ Ατέμπορο και καλύτερης ερμηνείας στον Μπεν Κίγκσλεϊ που έπαιζε το ρόλο του Γκάντι.
Όταν η ταινία προβλήθηκε στους κινηματογράφους ήμουν δεκάξι χρονών και φυσικά, όπως αρκετοί νέοι της ηλικίας μου, δεν είχα ιδιαίτερη διάθεση να δω την ταινία. Ευτυχώς όμως η μητέρα μου με πίεσε αφόρητα να την δω, μέχρι που έφτασε μάλιστα στο σημείο να μου προσφέρει το αντίτιμο του εισιτηρίου. Κι εγώ ο εκβιαστής, αντί να της πω ευχαριστώ, απαίτησα να μου πληρώσει και το εισιτήριο του κολλητού μου φίλου! Έτσι είδα τελικά τον Γκάντι, μια από τις σημαντικότερες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ.
Η σκηνή που χαράχτηκε για πάντα στη μνήμη μου είναι η ακόλουθη: 
(από 8΄45΄΄ έως 10΄45΄΄ )
από το http://www.youtube.com/watch?v=6p1grDBpTkI&feature=related

Η Ινδία έχει μόλις απελευθερωθεί από τους Άγγλους αλλά σπαράζεται από εμφύλιες διαμάχες και σφαγές μεταξύ ινδουιστών και μουσουλμάνων. Ο Γκάντι αποφασίζει να κάνει απεργία πείνας μέχρι να σταματήσει η αιματοχυσία

Ένας ινδουιστής πλησιάζει τον Γκάντι. Του πετάει ένα φαγώσιμο και του λέει:
ΙΝΔΟΥΙΣΤΗΣ: Ορίστε, φάε!… Φάε! Εγώ πηγαίνω στην κόλαση, μα όχι με το θάνατό σου στην ψυχή μου!
ΓΚΑΝΤΙ: Μόνο ο Θεός αποφασίζει ποιος θα πάει στην κόλαση.
ΙΝΔΟΥΙΣΤΗΣ: Σκότωσα ένα παιδί! Διέλυσα το κεφάλι του στον τοίχο!
ΓΚΑΝΤΙ: Γιατί;
ΙΝΔΟΥΙΣΤΗΣ: Σκότωσαν τον γιο μου! Το αγόρι μου! Οι μουσουλμάνοι σκότωσαν τον γιο μου!
ΓΚΑΝΤΙ: Ξέρω ένα δρόμο που σε βγάζει έξω απ’ την κόλαση. Βρες ένα παιδί. Ένα παιδί, του οποίου η μητέρα κι ο πατέρας έχουνε σκοτωθεί. Ένα μικρό αγόρι τόσο όσο και ο γιος σου, και ανάθρεψέ το σαν να ήταν δικό σου. Μόνο σιγουρέψου να είναι μουσουλμάνος και να το μεγαλώσεις σαν μουσουλμάνο…
Ο ινδουιστής πέφτει στα πόδια του Γκάντι και κλαίει.
ΓΚΑΝΤΙ: Πήγαινε. Ο Θεός να σε ευλογεί!

3. ΣΙΝΕΜΑ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ (1988)
CINEMA IL PARADISO

Από την ταινία «Σινεμά ο Παράδεισος» (1988) αγαπημένη μου σκηνή είναι η σκηνή που ο πρωταγωνιστής βλέπει τη ταινία με τα κομμένα φιλιά, που είχε ετοιμάσει ο Αλφρέντο (Φιλίπ Νουαρέ). 
Να θυμίσω ότι ο παπάς του χωριού ασκούσε λογοκρισία στις κινηματογραφικές ταινίες που προβάλλονταν στο σινεμά του χωριού και όπου υπήρχε φιλί ή άλλη τολμηρή σκηνή ζητούσε από τον Αλφρέντο να κόψει τη σκηνή. Η εξαίσια μουσική είναι βέβαια του Ένιο Μορικόνε. Δεν ξέρω αν η σκηνή μπορεί να «αγγίξει» όποιον δεν έχει δει την ταινία, εγώ πάντως όποτε την ξαναβλέπω δεν μπορώ να συγκρατήσω τη συγκίνησή μου.

Η σκηνή υπάρχει στο: http://www.youtube.com/watch?v=VisrqQe-Gdc

4. ΕΝΑ ΨΑΡΙ ΠΟΥ ΤΟ ΕΛΕΓΑΝ ΓΟΥΑΝΤΑ (1988)
A FISH CALLED WANDA

Η σημερινή πρώτη αγαπημένη μου κινηματογραφική σκηνή είναι από την ταινία «Ένα ψάρι που το έλεγαν Γουάντα» (1988), μια από τις καλύτερες κωμωδίες της δεκαετίας του ’80, που μάλιστα ήταν υποψήφια για πολλά βραβεία Όσκαρ. 
Την ταινία, που μου τη θύμισε ο φίλος μου, ο Άρης, διαθέτει άπειρες σκηνές για ανθολογία. Μια απ’ αυτές είναι ο πρωτότυπος τρόπος που βρήκε η Τζέιμι Λι Κέρτις να θεραπεύσει τον τραυλισμό του Μάικλ Πάλιν.
Η σκηνή υπάρχει στο http://www.youtube.com/watch?v=UB3N_nmeB9k&feature=related

 
Μετάφραση νομίζω δε χρειάζεται. Η σκηνή «μιλάει» από μόνη της.

5. Η ΦΩΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΥΚΟΥ (1975)
ONE FLEW OVER THE CUCKOO’S NEST

Η πρωτότυπη αυτή θεραπεία του τραυλισμού μου θύμισε μια σκηνή από τη συγκλονιστική ταινία «Η φωλιά του κούκου» (1975). Εκεί ο Τζακ Νίκολσον είχε βρει έναν παρόμοιο τρόπο να θεραπεύσει τον τραυλισμό ενός νεαρού τρόφιμου του ψυχιατρείου, κανονίζοντας ώστε ο νεαρός να έχει ερωτική συνεύρεση με γυναίκα. Ο τραυλισμός πράγματι θεραπεύτηκε μέχρι που εμφανίστηκε η «σκύλα» προϊσταμένη και ο νεαρός επανήλθε στην αρχική του κατάσταση.

 η σκηνή υπάρχει στο http://www.youtube.com/watch?v=h7JU0aLqFOQ&feature=related

 Η σκηνή της «θεραπείας» αρχίζει στο 4΄και 54΄΄:

 

Ο νεαρός θεραπεύεται, μιλάει κανονικά, μέχρι που αρχίζει η «ανάκριση» της προϊσταμένης. Τη σκηνή της «ανάκρισης» μπορείτε να τη δείτε στο http://www.youtube.com/watch?v=RrU_oXnS03g&feature=related

Προσέξτε τη φράση «κλειδί» που αναφέρει η προϊσταμένη στο 0΄και 56΄΄: «πώς θα αντιδράσει η μητέρα σου όταν το μάθει;» που αρκεί για να επαναφέρει το νεαρό στη φάση του τραυλισμού. Προσοχή, η σκηνή τελειώνει με πολύ σκληρό τρόπο, δεν είναι ανάγκη να τη δείτε μέχρι το τέλος.

6. ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ (1999)
THE COLOUR OF PARADISE

Μια από τις αγαπημένες μου κινηματογραφικές ταινίες είναι η ιρανική ταινία «Το Χρώμα του Παραδείσου» (1999) που με απλότητα και τρυφερότητα δείχνει την ιστορία του Μοχαμάντ, ενός τυφλού μαθητή, που ο πατέρας του προσπαθεί να τον ξεφορτωθεί ώστε να ξαναπαντρευτεί. 
Μια από τις καλύτερες σκηνές του έργου είναι η επιτυχημένη προσπάθεια που κάνει ο Μοχαμάντ να σώσει ένα πουλάκι που έπεσε από τη φωλιά του, την ώρα που δίπλα παραμονεύει μια λαίμαργη γάτα. Σε όλη τη σκηνή ο Μοχαμάντ χρησιμοποιεί μόνο την ακοή και την αφή:

Η σκηνή είναι από την αρχή μέχρι το 4΄και 10΄΄ 

η σκηνή υπάρχει στο
http://www.youtube.com/watch?v=nDtnUZhk_T4&NR=1

Υπάρχουν όμως κι άλλες όμορφες σκηνές στο έργο. Στην παρακάτω σκηνή ο Μοχαμάντ επιστρέφει στο χωριό του για διακοπές, συναντάει την αδελφή του (αφού την αγγίζει προσεκτικά σε όλο της το πρόσωπο, της λέει: «Πόσο μεγάλωσες!»!), κι ύστερα συναντάει τη γιαγιά του στο χωράφι. Τι ωραία σκηνή! Στην αρχή κρύβεται πίσω από ένα δέντρο, μετά αγγίζει τα χέρια και το πρόσωπο της γιαγιάς του και προσφέρει δωράκια (που έχει ετοιμάσει ο ίδιος) για τη γιαγιά και τις αδελφές του (εδώ η σκηνή κόβεται)…

(από 6΄και 40΄΄ μέχρι το τέλος του αποσπάσματος)

η σκηνή υπάρχει στο
http://www.youtube.com/watch?v=Pg06o5yF7YE&feature=related

Η σκηνή συνεχίζεται στο http://www.youtube.com/watch?v=zYJWMhS1ZQI&feature=related … όπου ο Μοχαμάντ δίνει τα δωράκια και στις δύο αδελφές του, αγγίζει το δεντράκι που φύτεψε ο ίδιος την περασμένη χρονιά και «βλέπει» πόσο έχει μεγαλώσει κι ύστερα αγγίζει όλα τα φυτά του χωραφιού.

Δε μίλησα καθόλου για τη σκηνή που όλοι μαζεύουν αγριολούλουδα, ύστερα τα βράζουν και βγάζουν χρώματα για να βάψουν τα νήματα για τα ρούχα τους ή τη σκηνή στην αρχή της ταινίας, που ο δάσκαλος υπαγορεύει ορθογραφία στα τυφλά παιδιά κι εκείνα γράφουν με τη μέθοδο Μπράιγ όπως επίσης και τη σκηνή που πάει ο Μοχαμάντ, με το βιβλίο του, στο σχολείο του χωριού του και διορθώνει όσα παιδιά κάνουν λάθος στην ανάγνωση αφήνοντας έκπληκτο το δάσκαλο!
Σχεδόν κάθε χρόνο δείχνω αυτή την ταινία στους μαθητές μου, όχι όμως μέχρι το τέλος γιατί δυστυχώς Το Χρώμα του Παραδείσου έχει σκληρό και άδικο τέλος (τόσο σκληρό και τόσο άδικο όσο η Μεγάλη Χίμαιρα του Καραγάτση).
Κάθε φορά τα σχόλια που ακούω είναι ενθουσιώδη, κάποια παιδιά μάλιστα πείθουν τους γονείς τους να κατεβάσουν την ταινία από το ίντερνετ.

7. ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΟ ΝΟΤΙΝΓΚ ΧΙΛ (1999)
NOTTING HILL

FOR JUNE WHO LOVED THIS GARDEN – 
FROM JOSEPH WHO ALWAYS SAT BESIDE HER.

Some people do spend their whole lives together…

η σκηνή υπάρχει στο
http://www.youtube.com/watch?v=qwBeg2QfviE

από την ταινία «Μια βραδιά στο Notting Hill» (1999)

8. Η ΚΥΡΙΑ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ (1938)
THE LADY VANISHES

Στην ταινία «Η Κυρία Εξαφανίζεται» (1938) του Άλφρεντ Χίτσκοκ, μια  νεαρή κοπέλα, η Άιρις, επιστρέφει στην Αγγλία με τρένο και στο βαγόνι γνωρίζεται με μια συμπαθέστατη ηλικιωμένη κυρία, τη Μις Φρόι.
Κάποια στιγμή η Άιρις, κοιμάται και όταν ξυπνάει η Μις Φρόι έχει εξαφανιστεί. Το περίεργο είναι πως κανείς από τους υπόλοιπους ταξιδιώτες που βρίσκονται στο βαγόνι δε θυμάται την ηλικιωμένη κυρία. Η Άιρις ψάχνει σε όλο το τρένο, με τη βοήθεια ενός νεαρού μουσικολόγου, του Γκίλμπερτ, χωρίς όμως αποτέλεσμα και έτσι σιγά σιγά η πείθεται πως η γνωριμία με τη Μις Φρόι ήταν προϊόν της φαντασίας της…
Όμως υπάρχει μια ατράνταχτη απόδειξη πως η κοπέλα δεν έβλεπε παραισθήσεις. Η Μις Φρόι σε προηγούμενη σκηνή του έργου είχε γράψει στο υγρό τζάμι του τρένου το όνομα της: «Φρόι». Και η Άιρις με τον Γκίλμπερτ κάθονται στο ίδιο τραπέζι του εστιατορίου του τρένου. Και εδώ αρχίζει η μαεστρία του Χίτσκοκ. Οι θεατές βλέπουν γραμμένο στο τζάμι το όνομα «Φρόι»! Οι δύο πρωταγωνιστές όμως δεν το βλέπουν!
Αυτό συμβαίνει στα 7΄ και 50΄΄ της σκηνής.
Ο Γκίλμπερτ και η Άιρις συνεχίζουν την κουβέντα τους, καταλήγουν μάλιστα στο συμπέρασμα πως δεν υπήρχε τελικά Μις Φρόι, συνεπώς η νεαρή κοπέλα έχει κάποιο πρόβλημα κι όλη αυτή την ώρα σου έρχεται να φωνάξεις «Κοιτάξτε στο τζάμι! Να η απόδειξη που ψάχνετε!»

(από 7΄και 50΄΄ μέχρι τέλος)
η σκηνή υπάρχει στο
http://www.youtube.com/watch?v=EQTzWRWIE6w&feature=related

Τελικά η Άιρις βλέπει το όνομα στο τζάμι όμως εκεί γίνεται κάτι άλλο, εξίσου αναπάντεχο: το τρένο μπαίνει στο τούνελ και ο καπνός σβήνει το όνομα! Έτσι ο Γκίλμπερτ δεν προλαβαίνει να δει κι αυτός την απόδειξη για την ύπαρξη της Μις Φρόι. Όμως έχει πειστεί πλέον η Άιρις και το έργο ξαναρχίζει από την αρχή:

η σκηνή υπάρχει στο http://www.youtube.com/watch?v=HBbg7Y75Vz8&feature=related

Επειδή, όπως φαίνεται, δε θα καταφέρω να αναρτήσω σύντομα –όπως είχα σκοπό- ένα αφιέρωμα στον Άλφρεντ Χίτσκοκ, ας διαβάσουμε τώρα ποια είναι  η «συνταγή του σασπένς» σύμφωνα με τον ίδιο τον Χίτσκοκ, μια συνταγή που ταιριάζει απόλυτα με την αγαπημένη μου σκηνή από την ταινία «Η Κυρία Εξαφανίζεται».
(το απόσπασμα είναι  από κείμενο του Άρη Μαλανδράκη, από ένα αφιέρωμα στον Χίτσκοκ του περιοδικού «Ε», 23/1/2011)

Δεν είναι τυχαίο που το επίθετο «χιτσκοκικό» συνοδεύει κάθε θρίλερ που επιφυλάσσει η επικαιρότητα. Στόχος του Χίτσκοκ ήταν να δημιουργήσει το περίφημο σασπένς, όχι έναν «ισοπεδωτικό» τρόμο. Γι’ αυτό, άλλωστε, τον ονόμασαν μετρ σε αυτόν τον τομέα. Ο ίδιος ήταν ενάντιος στους γρίφους του τύπου «ποιος είναι ο δολοφόνος» που συναντάμε στις περισσότερες ιστορίες. Σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό Life εξήγησε με απλά λόγια τη θεωρία του: «Ας υποθέσουμε ότι τρεις άντρες κάθονται σε ένα δωμάτιο όπου βρίσκεται κρυμμένη μια ωρολογιακή βόμβα, ρυθμισμένη να εκραγεί σε 10 λεπτά. Το κοινό δεν ξέρει ότι υπάρχει βόμβα, όπως άλλωστε και οι τρεις άντρες. Συνεχίζουν, λοιπόν, να συζητούν αμέριμνοι για τον καιρό ή το χτεσινό αγώνα του μπέιζμπολ. Δέκα λεπτά αργότερα η βόμβα εκρήγνυται. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Το ανυποψίαστο κοινό ξαφνιάζεται. Αυτό είναι όλο. Ας υποθέσουμε, όμως, ότι παρουσιάζεις την ιστορία διαφορετικά. Αυτή τη φορά, ενώ οι άντρες αγνοούν την ύπαρξη της βόμβας, το κοινό το ξέρει. Οι άντρες συνεχίζουν την κουβέντα τους, αλλά τώρα κάθε τι κοινότοπο που λένε φορτίζεται με μεγάλη ένταση. Όταν τελικά ένας από αυτούς λέει: «Ας πηγαίνουμε», το κοινό προσεύχεται να το κάνουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Ένας άλλος, όμως, του απαντά: «Περίμενε ένα λεπτό. Θέλω να τελειώσω τον καφέ μου». Το κοινό έχει παραλύσει και τους ικετεύει νοερά να φύγουν. Αυτό είναι το σασπένς».

ΑΡΗΣ ΜΑΛΑΝΔΡΑΚΗΣ
περιοδικό «Ε», 23/1/2011

9. ΤΟ ΠΑΡΤΙ (1968)
THE PARTY

Ίσως γίνομαι υπερβολικός αλλά έχω την εντύπωση πως η ταινία «Το Πάρτι» (1968) του Μπλέικ Έντουαρτς παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με την Ελλάδα και την ένταξή της στο ευρώ.
Κατά λάθος προσκλήθηκε στο πάρτι ο Πίτερ Σέλερς, με «πειραγμένα στοιχεία» έγινε δεκτή η Ελλάδα στο πάρτι του ευρώ.
Ατζαμής και ανήμπορος να προσαρμοστεί στις συνθήκες του πάρτι ήταν ο Πίτερ Σέλερς, το ίδιο και η Ελλάδα.
Πλούσιοι, σνομπ και επιδειξιομανείς οι Χολιγουντιανοί διοργανωτές του πάρτι, κάτι δηλαδή σαν τους ευρωπαίους τραπεζίτες, ενώ στο τέλος ο Πίτερ Σέλερς φέρνει την πλήρη καταστροφή, κυριολεκτικά «βουλιάζουν» όλοι, κάτι που αρκετοί αναλυτές ισχυρίζονται πως μπορεί να συμβεί και στο πάρτι του ευρώ, με αφορμή μια ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας.

από το http://www.youtube.com/watch?v=KN8FjyvrHY4&feature=related

Αγαπημένη μου όμως σκηνή από την ταινία είναι η παρακάτω -εκτός πάρτι- σκηνή. Δεν ισχυρίζομαι βέβαια, πως και αυτή η σκηνή έχει κάποιο συμβολισμό…

 
από το http://www.youtube.com/watch?v=MEWTTbtl82s&feature=related

10. ΙΟΥΛΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡΑΣ (1953)
JULIUS CAESAR

Από την τραγωδία του Σαίξπηρ «Ιούλιος Καίσαρ» (1953), σε σκηνοθεσία Τζόζεφ Μάνκιεβιτς, χαραγμένη στη μνήμη μου έχει μείνει, πιο πολύ κι απ’ τη δολοφονία του Καίσαρα, η ομιλία του Μάρκου Αντώνιου (Μάρλον Μπράντο) πάνω απ’ το πτώμα του Καίσαρα. 
Έχει προηγηθεί η ομιλία του Βρούτου, που υπερασπιζόμενος την πράξη του καταφέρνει προς στιγμή να πάρει το πλήθος με το μέρος του.
Ο Μάρκος Αντώνιος όμως, με μια ομιλία υπόδειγμα ρητορικής τέχνης, καταφέρνει να αναστρέψει το κλίμα και να ξεσηκώσει το πλήθος εναντίον του Βρούτου και των υπόλοιπων δολοφόνων του Καίσαρα.
Προσέξτε πώς επαναλαμβάνει συνέχεια, με διαφορετικό κάθε φορά τρόπο, τη φράση «Brutus is an honourable man» (δηλ. ο Βρούτος είναι αξιότιμος άνθρωπος), που σιγά σιγά αρχίζει να παίρνει ειρωνική μορφή.  

από το http://www.youtube.com/watch?v=esUMvBL3gnY

Mark Antony:
Friends, Romans, countrymen, lend me your ears;
I come to bury Caesar, not to praise him;
The evil that men do lives after them,
The good is oft interred with their bones,
So let it be with Caesar … The noble Brutus
Hath told you Caesar was ambitious:
If it were so, it was a grievous fault,
And grievously hath Caesar answered it …
Here, under leave of Brutus and the rest,
(For Brutus is an honourable man;
So are they all; all honourable men)
Come I to speak in Caesar’s funeral …
He was my friend, faithful and just to me:
But Brutus says he was ambitious;
And Brutus is an honourable man….
He hath brought many captives home to Rome,
Whose ransoms did the general coffers fill:
Did this in Caesar seem ambitious?
When that the poor have cried, Caesar hath wept:
Ambition should be made of sterner stuff:
Yet Brutus says he was ambitious;
And Brutus is an honourable man.
You all did see that on the Lupercal
I thrice presented him a kingly crown,
Which he did thrice refuse: was this ambition?
Yet Brutus says he was ambitious;
And, sure, he is an honourable man.
I speak not to disprove what Brutus spoke,
But here I am to speak what I do know.
You all did love him once, not without cause:
What cause withholds you then to mourn for him?
O judgement! thou art fled to brutish beasts,
And men have lost their reason…. Bear with me;
My heart is in the coffin there with Caesar,
And I must pause till it come back to me.

η συνέχεια του κειμένου υπάρχει στο
http://www.shakespeare-navigators.com/JC_Navigator/JC_3_2.html#speech30

Η φράση «lend me your ears» χρησιμοποιήθηκε από τους Beatles στο τραγούδι «With a little help from my friends» (1967).

Εντάξει, το σαιξπηρικό κείμενο είναι αξεπέραστο, αλλά αξιόλογη είναι και η μετάφραση του Βασίλη Ρώτα και της Βούλας Δαμιανάκου:

Φίλοι, Ρωμαίοι, πατριώτες, δανείστε μου τ’ αυτιά σας·
έρχομαι να κηδέψω εδώ τον Καίσαρα και όχι
να τον παινέψω. Το κακό που κάνουν οι άνθρωποι
ζει και μετά απ’ τους ίδιους, το καλό συχνά
θάβεται με τα κόκαλά τους· έτσι ας γίνει
και με τον Καίσαρα. Ο ευγενής ο Βρούτος
σας είπε πως ο Καίσαρας ήταν φιλόδοξος·
αν ήταν, ήταν σφάλμα του βαρύ και λόγο
βαρύν έδωσε ο Καίσαρας γι’ αυτό. Εδώ,
με άδεια του Βρούτου και των άλλων, -γιατί ο Βρούτος
είν’ αξιότιμος άνθρωπος· έτσι είν’ όλοι τους,
όλοι αξιότιμοι άνθρωποι, – έρχομαι να ειπώ
τον επικήδειο του Καίσαρα. Ήταν φίλος μου,
πιστός κι αληθινός σε μένα· όμως ο Βρούτος λέει
ήταν φιλόδοξος· κι ο Βρούτος είναι αξιότιμος
άνθρωπος. Είχε φέρει πλήθος αιχμαλώτους
στη Ρώμη, που η ξαγορά τους γιόμιζε τις κάσες
του Δημοσίου: φαίνεται μ’ αυτό ο Καίσαρας
φιλόδοξος; Όταν κλαιγόταν η φτωχολογιά,
ο Καίσαρας εδάκρυζε· η φιλοδοξία
θα ‘πρεπε να ‘ναι από ύλη πιο αυστηρή φτιαγμένη:
όμως ο Βρούτος λέει πως ήτανε φιλόδοξος·
κι ο Βρούτος είναι άνθρωπος αξιότιμος.
Όλοι σας είδατε στα Λουπερκάλια
που τρεις φορές του πρόσφερα στέμμα βασιλικό,
και τρεις φορές το αρνήθη: ήταν αυτό φιλοδοξία;
Όμως ο Βρούτος λέει πως ήτανε φιλόδοξος:
και, βέβαια, αυτός είν’ άνθρωπος αξιότιμος.
Μιλάω όχι για ν’ αναιρέσω ό,τι είπε ο Βρούτος,
όμως εδώ είμαι για να ειπώ αυτό που ξέρω.
Τον αγαπούσατε όλοι κάποτε, όχι χωρίς λόγο:
ποιος λόγος σας κρατάει λοιπόν να μην τον κλάψετε;
Ω, κρίση! Έφυγες να πας σε χτήνη αναίσθητα
κι οι άνθρωποι έχασαν τον νου τους. Συμπαθάτε με.
η καρδιά μου είναι κει στην κάσα με τον Καίσαρα,
και πρέπει να σωπάσω ώσπου να μου ξανάρθει.

ΟΥΙΛΙΑΜ ΣΑΙΞΠΗΡ «ΙΟΥΛΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡΑΣ», πράξη Γ΄, σκηνή 2
μετάφραση: ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΩΤΑΣ – ΒΟΥΛΑ ΔΑΜΙΑΝΑΚΟΥ
Εκδόσεις ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

11. Η ΚΑΛΠΙΚΗ ΛΙΡΑ (1955)

Στην αγαπημένη μου σκηνή από την «Κάλπικη Λίρα» (1955) του Γιώργου Τζαβέλλα, η Έλλη Λαμπέτη λέει έξι φορές «σ’ αγαπώ» στο Δημήτρη Χορν. Μη μου πείτε να διαλέξω ποια είναι η καλύτερη. Δεν μπορώ.

από το http://www.youtube.com/watch?v=A35vXdHRpDs

Ο Φρέντυ Γερμανός περιγράφει όμως και μία άλλη σκηνή από τη θεατρική, αυτή τη φορά, καριέρα της Έλλης Λαμπέτη, που έμεινε στην ιστορία. Μια σκηνή που δυστυχώς καμία κάμερα δεν κατέγραψε.

“Η Έλλη έκανε πάντα κάτι αναπάντεχο”, λέει ο Κουν. Από ένα τέτοιο αναπάντεχο θα γεννηθεί το 1946 μια στιγμή που θα περάσει στην ιερή Μυθολογία του θεάτρου μας.
Ήταν μια σκηνή στον “Γυάλινο κόσμο” όπου η Λάουρα σβήνει το κερί, δίπλα στον κοιμισμένο αδελφό της: “Μια ποιητική στιγμή!” Πώς να κάνεις όμως ποίηση, όταν πρέπει να φουσκώσεις τα μάγουλά σου για να φυσήξεις; Η Έλλη αποφάσισε να λύσει τον γρίφο, χωρίς να πει τίποτε στον Κουν. Κάθε βράδυ που γύριζε στην οδό Ασκληπιού, κλεινόταν μόνη της στην κουζίνα, άναβε ένα σπαρματσέτο και προσπαθούσε να το σβήσει ποιητικά:
“Τελικά βρήκα τον τρόπο. Έπρεπε το στόμα μου να είναι ακριβώς απέναντι στο σπαρματσέτο – η ανάσα μου να σημαδεύει τη φλόγα. Μου πήρε ένα μήνα, αλλά τα κατάφερα! Έμαθα να σβήνω το κερί με μιαν ανάσα”.
Όλα αυτά για μια σκηνή που κρατούσε όλα κι όλα δέκα δευτερόλεπτα! Άξιζε όμως τον κόπο. Ένα βράδυ μπαίνει στο θέατρο ο Άγγελος Σικελιανός – περίπου τυχαία. Θα ξανάρθει άλλες δέκα φορές:
“Έρχομαι για να καταλάβω πώς σβήνει τα κεριά το κορίτσι αυτό” λέει ο Σικελιανός. “Είναι το πιο ποιητικό πράμα που είδα ποτέ μου”.

ΦΡΕΝΤΥ ΓΕΡΜΑΝΟΣ “ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ” Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ

12. ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ (1977)
THE GOODBYE GIRL

Η πρώτη, για σήμερα, σκηνή είναι από την ταινία «Το Κορίτσι του Αποχαιρετισμού» (1977) του Χέρμπερτ Ρος που βασίζεται σε θεατρικό του Νιλ Σάιμον.
Ρομαντισμός, χιούμορ, δράμα, όλα σε ένα, όπως συμβαίνει σε αρκετά θεατρικά του Νιλ Σάιμον, συνδυάστε τα με τις δυνατές ερμηνείες του Ρίτσαρντ Ντρέιφους (βραβεύτηκε με Όσκαρ) και της Μάρσα Μέισον και έχετε μια έξοχη και συγκινητική ταινία.

από το http://www.youtube.com/watch?v=QZ__914fAOM

-I thought you said you are decent…
-I am decent. I also happen to be naked…

13. ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ (1952)
SINGING IN THE RAIN

 Άλλη αγαπημένη σκηνή είναι από την ταινία «Τραγουδώντας στη Βροχή» (1952) και εννοώ, βέβαια, τη σκηνή που ο Τζιν Κέλι τραγουδάει και χορεύει στη βροχή. Μου αρέσει ιδιαίτερα το τέλος που ο Τζιν Κέλι προσφέρει την ομπρέλα του στον περαστικό.

 
από το
http://www.youtube.com/watch?v=D1ZYhVpdXbQ&feature=related

Όσοι έχετε παιδιά, δείξτε τους τον Ντόναλντ Ο’ Κόνορ να χορεύει και να τραγουδάει το «Make Them Laugh» στο http://www.youtube.com/watch?v=H1PGJy_o9Rw&feature=related
Θα τους αρέσει!

14. ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΞΟΔΟΣ: ΡΙΤΑ ΧΕΪΓΟΥΟΡΘ (1994)
THE SHAWSANANK REDEMPTION

Και τελειώνουμε με μια αγαπημένη σκηνή από την ταινία «Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ» (1994), που βασίζεται σε βιβλίο του Στέφεν Κιγκ. Τι υπέροχη ταινία και τι υπέροχη η μουσική του Μότσαρτ!

από το http://www.youtube.com/watch?v=y_lp4_Jfz7U

Ι have no idea to this day what those two Italian ladies were singing about. Truth is, I don’t wanna know. Some things are best left unsaid. I’d like to think they were singing about something so beautiful it can’t be expressed in words, and it makes your heart ache because of it. I tell you those voices soared, higher and farther than anybody in a grey place dares to dream. It was like some beautiful bird flapped into our drab little cage and made these walls dissolve away, and for the briefest of moments, every last man in Shawshank felt free.

Δεν έχω την παραμικρή ιδέα για ποιο θέμα τραγουδούσαν εκείνες οι δύο Ιταλίδες κυρίες. Η αλήθεια είναι πως δε θέλω να μάθω. Κάποια πράγματα είναι καλύτερα να μη λέγονται. Έχω την εντύπωση πως τραγουδούσαν για κάτι τόσο όμορφο που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια και κάνει την καρδιά σου να πονάει εξαιτίας του. Σας λέω εκείνες οι φωνές εκτινάχθηκαν ψηλότερα και μακρύτερα από οπουδήποτε τολμάει να φτάσει κάθε φαντασία. Ήταν σαν ένα όμορφο πουλί να έφτασε στο μικρό μας κελί και να έκανε τους τοίχους να διαλυθούν. Και κείνη τη στιγμή, όλοι στη φυλακή νιώσαμε λεύτεροι.

15. ΜΑΝΧΑΤΑΝ (1979)
MANHATTAN

Τη σημερινή σκηνή μου τη θύμισε ο αγαπημένος μου αδελφός -έναν τον έχω, πώς να μην είναι αγαπημένος- που τα 4 τελευταία χρόνια θεραπεύει τετράποδα σε μια από τις πιο όμορφες περιοχές της Ελλάδας (Γύθειο, Αρεόπολη και υπόλοιπη Μάνη).
Η ταινία είναι το «Μανχάταν» (1979) του Γούντι Άλεν και η αγαπημένη του σκηνή είναι η σκηνή που ο Γούντι Άλεν απαριθμεί ό,τι κάνει τη ζωή άξια να τη ζεις.

από το
http://www.youtube.com/watch?v=VIugrczLUl0&feature=related
από 0΄και 28΄΄:

Γιατί αξίζει να ζεις; Να μια καλή ερώτηση… Υπάρχουν πράγματα που κάνουν τη ζωή άξια να τη ζήσεις. Ποια πράγματα; Για μένα, θα έλεγα, ο Γκράουτσο Μαρξ πρώτα απ’ όλα, και ο Γουίλι Μέις, το δεύτερο μέρος της Συμφωνίας του Δία, ο Λούις Άρμστρονγκ στο Potatohead Blues, οι σουηδικές ταινίες, η «Αισθηματική Αγωγή» του Φλομπέρ, ο Μάρλον Μπράντο, ο Φρανκ Σινάτρα, τα απίστευτα μήλα και αχλάδια του Σεζάν, τα καβούρια στου Σαμ Γου, το πρόσωπο της Τρέισι…

Εδώ η σκηνή τελειώνει και αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο η καταπληκτική μουσική από το «Rapsody in Blue» του Τζορτζ Γκέρσουιν, που, βέβαια, ακούγεται σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Δεν έχω δει άλλη ταινία που η μουσική της να δένει τόσο αρμονικά με τη δράση και τους διαλόγους. Το «Μανχάταν» χωρίς τη μουσική του Γκέρσουιν δε θα ήταν η ίδια ταινία.

16. ΦΩΝΑΖΕΙ Ο ΚΛΕΦΤΗΣ (1965) 

Σήμερα θα χρειαστώ τη βοήθεια των μαθητών μου. Τη σχολική χρονιά που μας πέρασε είδαμε αρκετές ελληνικές ταινίες στα πλαίσια του προγράμματος της Ευέλικτης Ζώνης «Παλιός Ελληνικός Κινηματογράφος» (εμπλουτισμένο με δύο ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν).
Μία από τις ταινίες που είδαμε ήταν η ταινία «Φωνάζει ο κλέφτης» (1965) σε σκηνοθεσία Γ. Δαλιανίδη και σενάριο Δ. Ψαθά και Γ. Δαλιανίδη.

από το http://www.youtube.com/watch?v=AFuJ2PsNXEo

Οι αγαπημένες σκηνές των μαθητών μου ήταν οι εξής:

«Λίγο κρασάκι, ρε παιδιά, δεν έχετε λίγο κρασάκι;» (Αλέξανδρος)
Όταν ο Τιμολέων ήπιε πολύ και μπήκε στο σπίτι βραδιάτικα. (Στρατής)
Όταν από τη δίψα του ο Τιμολέων ήπιε 5 ποτήρια νερό. (Νικόλας)
Όταν η Βλαχοπούλου είπε λιθρίνι κι ο Καραλέων άκουσε μπαρμπούνι. (Τριαντάφυλλος)
Όταν ο Τιμολέων ήπιε 5 ποτήρια νερό και έλεγε «μπορώ να πιω και το άλλο;»( Άννα)
Εκεί που έπινε τα νερά και έλεγε «να πιω και αυτό;», «να πιω και αυτό;» (Γιώργος)
Όταν ο Τιμολέων ήπιε το κρασί και πήγε στο στρατηγό και φώναζε «στρατηγάκο μου, στρατηγάκο μου». (Κυριάκος)
Μου άρεσε που ο Τιμολέων ήταν μεθυσμένος και ζητούσε λίγο κρασάκι. (Χρήστος)
Όταν ήταν μεθυσμένος και μπήκε μέσα στην κρεβατοκάμαρα. (Γιάννης)
Όταν ο Τιμολέων ήπιε και τα 5 ποτήρια νερό. (Βίκτωρ)
Όταν ήπιε όλα τα ποτήρια νερό. (Αθανασία)
Όταν έπινε μονορούφι τα νερά. (Ιοκάστη)
Όταν ο στρατηγός ήταν με το σώβρακο. (Μαρία)
Όταν πήρε ο στρατηγός τηλέφωνο τον γιατρό επειδή ήταν άρρωστη η γυναίκα του και λέει η γυναίκα στο στρατηγό «χτυπάει η καρδιά μου σαν λιθρίνι» και αυτός μπερδεύτηκε και είπε πως χτυπάει η καρδιά της σαν μπαρμπούνι. (Έλενα)
Όταν οι δύο κλέφτες σφύριζαν πάνω από το κεφάλι του Ηλιόπουλου και δεν τον άφηναν να κάνει τη δουλειά του. (Χριστίνα)
«Λίγο κρασάκι, ρε παιδιά, λίγο κρασάκι δεν έχει μέσα σ’ αυτό το σπίτι; (Χάρης)
Εκεί που η Βλαχοπούλου έκανε την καρδιακή. (Στέφανος)
«-Ανακρισούλα; Ανακρισούλα; -Όχι, βρε, αδελφέ, κουβεντούλα θα κάνουμε» (κ. Θωμάς)

από το http://www.youtube.com/watch?v=0Jsw4N29_qg&feature=related

17. STRAIGHT STORY (1999)

Στην ταινία «Straight Story» (1999) (σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Λιντς, σενάριο: John Roach, Mary Sweeny) ο Ρίτσαρντ Φάρνσγουορθ (Άλβιν Στρέιτ) διηγείται μια ανάμνησή του από τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η συγκλονιστική εισαγωγή της ιστορίας δεν υπάρχει στη σκηνή:

Ένα πράγμα που δεν μπορώ να ξεχάσω είναι τα νεαρά πρόσωπα των φίλων μας. Όσο πιο πολλά χρόνια ζω, τόσο πιο πολλά έχουν χάσει. Και δεν είναι πάντα που βλέπω πρόσωπα φίλων, βλέπω και πρόσωπα Γερμανών. Στο τέλος σκοτώναμε αμούστακα παιδάκια…

η σκηνή υπάρχει στο
http://www.youtube.com/watch?v=EU_x7KQ6hdw&feature=related
από την αρχή ως το 2΄και 30΄΄

Ήμουν ελεύθερος σκοπευτής. Στην πατρίδα μου μαθαίναμε καλό σημάδι, κυνηγώντας. Με είχαν στήσει μπροστά, κοντά στις γραμμές τους. Και καθόμουν με τις ώρες… Κι είναι εκπληκτικό τι βλέπεις ενώ κάθεσαι. Αναζητούσα αξιωματικούς, ασυρματιστές, πυροβολητές. Συχνά εντόπιζα πολυβολεία απ’ τον καπνό, και έριχνα. Καμιά φορά μια κίνηση στο δάσος.
Είχαμε έναν ανιχνευτή… έναν κοντούλη. Κοτζ τον έλεγαν. Ήταν Πολωνός από το Μιλγουόκι. Και ήταν καταπληκτικός στις αναγνωρίσεις. Πολλές φορές μας είχε σώσει. Ήταν κοντούλης. Είχαμε περάσει από συστάδες θάμνων. Είχαμε περάσει γρήγορα τα ανοιχτά και είχαμε μπει στο δάσος. Αρχίσαμε να τραβάμε τα πυρά του εχθρού. Εγώ πήρα τη συνηθισμένη μου θέση κι είδα κάτι να κουνιέται πολύ αργά. Περίμενα δέκα λεπτά… κουνήθηκε πάλι, πυροβόλησα. Η κίνηση σταμάτησε. Το άλλο πρωί βρήκαμε τον Κοτζ με σφαίρα στο κεφάλι. Επέστρεφε στις γραμμές μας. Όλοι πίστεψαν ότι τον είχαν σκοτώσει οι Γερμανοί… όλοι, όλα αυτά τα χρόνια… όλοι εκτός από μένα…

 18. ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΛΥΓΜΩΝ (1992)
THE CRYING GAME

Στην ταινία «Το Παχνίδι των Λυγμών» (1992) σε σενάριο και σκηνοθεσία του Νιλ Τζόρνταν, ο Φόρεστ Γουιτάκερ διηγείται την ιστορία του βάτραχου και του σκορπιού:

 
από το http://www.youtube.com/watch?v=M0I44-XPk2A

Ο σκορπιός θέλει να περάσει το ποτάμι αλλά δεν ξέρει κολύμπι. Βρίσκει ένα βάτραχο που ξέρει να κολυμπάει και του ζητάει να τον περάσει απέναντι. Ο βάτραχος του λέει: «Αν σε κουβαλήσω στην πλάτη μου, θα με τσιμπήσεις». Ο σκορπιός του απαντάει: «Δε με συμφέρει να σε τσιμπήσω. Αν το κάνω θα πνιγούμε και οι δύο». Ο βάτραχος σκέφτεται για λίγο, βρίσκει λογική την απάντηση του σκορπιού και δέχεται να τον κουβαλήσει. Πέφτουν στο νερό. Κάπου στη μέση ο βάτραχος νιώθει ένα καυτό τσίμπημα στην πλάτη και αντιλαμβάνεται πως ο σκορπιός τελικά τον τσίμπησε! Καθώς βυθίζονται και οι δύο στα κύματα, ο βάτραχος ρωτάει κλαίγοντας το σκορπιό: «Γιατί με τσίμπησες, κύριε σκορπιέ; Τώρα θα πνιγούμε και οι δύο». Και ο σκορπιός του απαντάει: «Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Είναι στη φύση μου».

 19. ΚΑΠΝΟΣ (1995)
SMOKE

Στην ταινία «Καπνός» (1995) (σκηνοθεσία Γουέιν Γουάνγκ, σενάριο Πολ Όστερ) ο Χάρβεϊ Καϊτέλ διηγείται μια χριστουγεννιάτικη ιστορία, διαφορετική απ’ τις συνηθισμένες.

από το http://www.youtube.com/watch?v=A-eWoLImTNI&feature=related

Θα σου πω την ιστορία όπως συνέβη. Ήταν καλοκαίρι του 76, όταν πρωτοάρχισα να δουλεύω για τον Βίνι. Ένα αγόρι ήρθε στο μαγαζί κάποιο πρωί κι άρχισε να κλέβει πράγματα. Έβαζε κρυφά περιοδικά κάτω από τη μπλούζα του. Στην αρχή δεν τον είδα γιατί είχα κόσμο. Μόλις όμως κατάλαβα τι έκανε άρχισα να φωνάζω. Εξαφανίστηκε αμέσως και έτρεξα κι εγώ έξω απ’ το μαγαζί, και τον κυνήγησα στην 7η Λεωφόρο. Άντεξα περίπου μισό τετράγωνο και σταμάτησα. Του έπεσε κάτι καθώς έτρεχε, και καθώς δεν μπορούσα άλλο να τρέξω, έσκυψα να δω τι ήταν. Ήταν το πορτοφόλι του. Δεν υπήρχαν λεφτά μέσα, αλλά υπήρχε μια άδεια οδήγησης και τέσσερις φωτογραφίες. Θα μπορούσα να καλέσω την αστυνομία να τον συλλάβει. Είχα το όνομά του και τη διεύθυνσή του, αλλά αισθάνθηκα λύπη γι’ αυτόν. Ήταν ένας αλητάκος. Ξανακοίταξα τις φωτογραφίες.

Ρότζερ Γκουντγουίν. Αυτό ήταν το όνομά του. Σε μια από τις φωτογραφίες στεκόταν δίπλα στη μητέρα του. Σε μια άλλη κρατούσε ένα κύπελλο που είχε κερδίσει στο σχολείο. Δεν πήγαινε η καρδιά μου να τον καταδώσω. Ένα φτωχό παιδί από το Μπρούκλιν ήταν. Στο κάτω κάτω ποιος νοιαζόταν για μερικά βρωμοπεριοδικά; Έτσι κράτησα το πορτοφόλι… Κάθε λίγο και λιγάκι μου ερχόταν η παρόρμηση να του το στείλω πίσω αλλά συνέχεια το καθυστερούσα.

Και ήρθαν τα Χριστούγεννα… Δεν έχω να κάνω τίποτα. Ο Βίνι θα με καλούσε σε γεύμα, αλλά η μητέρα του αρρώστησε ενώ η γυναίκα του πήγε στο Μαϊάμι την τελευταία στιγμή. Έτσι κάθομαι στο διαμέρισμά μου εκείνο το πρωί, στεναχωρημένος. Και τότε βλέπω το πορτοφόλι του Ρότζερ Γκουντγουίν επάνω σε ένα ράφι. Και σκέφτομαι, τι στο διάλο, ας κάνω μια φορά και μια καλή πράξη. Βάζω το παλτό μου και πηγαίνω να επιστρέψω το πορτοφόλι.

Η διεύθυνση ήταν κάπου στο Boerum Hill. Έκανε παγωνιά εκείνη τη μέρα, και θυμάμαι δεν μπορούσα να βρω το σωστό κτίριο. Όλα έμοιαζαν ίδια. Τελικά το βρήκα. Χτυπάω το κουδούνι, τίποτα. Σκέφτομαι, κανείς δεν είναι μέσα. Ξαναχτυπάω το κουδούνι για να σιγουρευτώ. Κι ακούω τη φωνή μιας γριάς να λέει: «Ποιος είναι;» και απαντάω: «Ψάχνω τον Ρότζερ Γκουντγουίν». «Εσύ είσαι, Ρότζερ;» μου λέει. Και αφού ξεκλειδώνει 15 φορές, μου ανοίγει.

Ήταν τουλάχιστον 80 ετών, μπορεί και 90 και το πρώτο που παρατήρησα ήταν ότι ήταν τυφλή. «Ήξερα ότι θα ερχόσουν, Ρότζερ», μου λέει. «Ήξερα ότι δε θα ξεχνούσες τη γιαγιά σου, τώρα τα Χριστούγεννα». Κι ανοίγει τα χέρια της να με αγκαλιάσει.

Όπως καταλαβαίνεις, δεν έχω χρόνο να σκεφτώ. Πρέπει κάτι να πω, γρήγορα. Και πριν προλάβω να σκεφτώ, ακούω να βγαίνουν από το στόμα μου αυτά τα λόγια: «Ναι, γιαγιά, ήρθα να σε δω για τα Χριστούγεννα».

Μη με ρωτάς γιατί το είπα. Δεν έχω ιδέα. Ξαφνικά, η γριά μ’ αγκαλιάζει, εκεί μπροστά στην πόρτα και την αγκαλιάζω κι εγώ. Ήταν σα να αποφασίσαμε κι οι δύο να παίξουμε αυτό το παιχνίδι χωρίς να συζητήσουμε πρώτα τους κανόνες. Εννοώ ότι ήξερε ότι δεν ήμουν ο εγγονός της. Εντάξει, ήταν γριά, τα ‘χε και λίγο χαμένα, αλλά όχι και να μην μπορεί να ξεχωρίσει έναν εντελώς άγνωστο από τον ίδιο τον εγγονό της. Την έκανε όμως ευτυχισμένη να υποκρίνεται. Και μια και δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω, συνέχισα το παιχνίδι.

Μπήκαμε, λοιπόν, μέσα στο διαμέρισμα και περάσαμε τη μέρα μαζί. Κάθε φορά που με ρωτούσε πώς τα περνούσα, της έλεγα ψέματα. Της είπα πως είχα βρει μια καλή δουλειά σε ένα κατάστημα με τσιγάρα. Της είπα πως ετοιμαζόμουν να παντρευτώ. Της είπα εκατό χαριτωμένες ιστορίες και έδειχνε να τις πιστεύει όλες. «Πολύ ωραία, Ρότζερ», μου έλεγε κουνώντας το κεφάλι της και χαμογελώντας. «Πάντα το ήξερα πως τα πράγματα θα πάνε καλύτερα για σένα».

Ύστερα από λίγο άρχισα να πεινάω. Μια και δεν υπήρχε φαγητό στο σπίτι, κατέβηκα στη γειτονιά και αγόρασα από ένα μαγαζί διάφορα φαγητά. Ένα μαγειρεμένο κοτόπουλο, σούπα λαχανικών, πατατοσαλάτα και άλλα. Η γιαγιά Έθελ είχε κανά δυο μπουκάλια κρασί κι έτσι οι δυο μας φάγαμε ένα αξιοπρεπές χριστουγεννιάτικο γεύμα. Θυμάμαι, ζαλιστήκαμε και λίγο από το κρασί. Μόλις το γεύμα τελείωσε, πήγε και κάθισε στον καναπέ της, που ήταν πιο αναπαυτικά.

Μου ήρθε να κατουρήσω κι έτσι πήγα στην τουαλέτα στην άκρη του διαδρόμου… Κι εκεί η ιστορία αλλάζει τροπή. Ό,τι έκανα ήταν εντελώς τρελό και δε συγχώρησα ακόμη τον εαυτό μου.

Μπαίνω μες στο μπάνιο και βλέπω δίπλα στην ντουζιέρα έξι ή εφτά φωτογραφικές κάμερες, ολοκαίνουριες των 35 χιλιοστών, ακόμα μέσα στα κουτιά τους! Μέχρι τότε δεν έχω φωτογραφίσει τίποτε στη ζωή μου, και φυσικά ούτε έχω κλέψει οτιδήποτε, μα μόλις είδα αυτές τις κάμερες να στέκονται στο μπάνιο, αποφασίζω να πάρω μία για τον εαυτό μου. Έτσι απλά. Και χωρίς καν να το σκεφτώ, παίρνω μία κάμερα, τη βάζω κάτω απ’ τη μασχάλη και επιστρέφω στο σαλόνι.

Δεν είχαν περάσει ούτε τρία λεπτά αλλά η γιαγιά Έθελ είχε κοιμηθεί. Μάλλον έφταιγε το Κιάντι. Πήγα στην κουζίνα κι έπλυνα τα πιάτα. Όλη την ώρα κοιμόταν σα μωράκι. Δεν υπήρχε λόγος να την ενοχλήσω, έτσι αποφάσισα να φύγω. Δεν της έγραψα γράμμα που να της λέω αντίο μια κι ήταν τυφλή. Έτσι απλά έφυγα. Άφησα το πορτοφόλι του εγγονού της στο τραπέζι, πήρα ξανά την κάμερα και βγήκα έξω απ’ το διαμέρισμα.

Κι αυτό είναι το τέλος της ιστορίας.

Παρακάτω υπάρχει η δραματοποίηση της ιστορίας, παράλληλα με τους τίτλους τέλους. Από τις πιο συγκινητικές στιγμές μιας σπουδαίας ταινίας. Η βραχνή φωνή που τραγουδάει το πανέμορφο τραγούδι ανήκει στον Tom Waits.

από το http://www.youtube.com/watch?v=61pp51kxvVM

20. Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ… (2003)
LOVE ACTUALLY…

Ποιος δε συγκινείται βλέποντας στις αίθουσες αφίξεων των αεροδρομίων ανθρώπους να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται; Όμορφες στιγμές· ανθρώπινες. Σας μιλάω εκ πείρας. Η γυναίκα μου έχει πατέρα, μητέρα και δύο παντρεμένες αδελφές στην Αυστραλία, και σχεδόν κάθε χρόνο ζούμε -κι εγώ μαζί τους ως μέλος πια της οικογένειας- αυτές τις όμορφες στιγμές.
Υπάρχει όμως ένα «αλλά». Γιατί, εντάξει, ωραίο το καλωσόρισμα και συγκινητικό να υποδέχεσαι τα αγαπημένα σου πρόσωπα, αλλά δεν υπάρχει πιο πικρή, πιο κρύα στιγμή απ’ τη στιγμή του αποχωρισμού… Κι όταν βλέπεις καλωσόρισμα στο αεροδρόμιο, είναι σίγουρο πως, μετά από κάποιες μέρες, έστω μήνες, θα υπάρξει κι ο αποχωρισμός στην αίθουσα αναχωρήσεων…

Η παρακάτω αγαπημένη μου σκηνή είναι από την ταινία «Η Αγάπη είναι…» (2003) (σενάριο και σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Κέρτις):

από το http://www.youtube.com/watch?v=j0O2FfpAP0Q

Όποτε αισθάνομαι άσχημα με την κατάσταση του κόσμου, σκέφτομαι την αίθουσα αφίξεων του Χίθροου.
Η γενική άποψη που υπάρχει είναι πως ζούμε σε ένα κόσμο μίσους και απληστίας, αλλά εγώ δεν το βλέπω έτσι. Η εντύπωσή μου είναι πως η αγάπη είναι παντού. Συχνά δεν αναγνωρίζεται ιδιαίτερα, ούτε παίζει στα δελτία ειδήσεων, αλλά είναι εκεί: πατέρες και γιοι, μητέρες και κόρες, σύζυγοι, νεαρά αγόρια και κορίτσια που αγαπιούνται, παλιοί φίλοι…
Όταν τα αεροπλάνα χτύπησαν τους δίδυμους πύργους, απ’ όσο ξέρω, κανένα απ’ τα τηλεφωνήματα των ανθρώπων που ήταν στα αεροπλάνα δεν ήταν μήνυμα μίσους ή εκδίκησης. Όλα ήταν μηνύματα αγάπης.
Αν το ψάξεις, έχω μια υποψία, πως η αγάπη στην πραγματικότητα είναι παντού…
(από την ταινία «Η Αγάπη είναι…»)

 
από το http://www.youtube.com/watch?v=eumVRmSCfSM

 21. ΤΟ ΚΕΛΕΠΟΥΡΙ (1986)

Η πρώτη μου αγαπημένη σκηνή για σήμερα είναι από την ταινία «Το Κελεπούρι» (1986).

από το http://www.youtube.com/watch?v=Yil2jWQ5Oqg

22. ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΤΡΕΝΟ (1976)

Από την ταινία «Ασημένιο τρένο» (1976) αξέχαστη θα μου μείνει η σκηνή που ο Τζιν Γουάιλντερ προσπαθεί να μεταμφιεστεί σε μαύρο και να περάσει τον έλεγχο της αστυνομίας χορεύοντας.

από το http://www.youtube.com/watch?v=Yu1TZVX72Aw

23. ΕΝΤΙΜΟΤΑΤΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ (1975)
AMICI MIEI

Τώρα που ξαναβλέπω κάποιες σκηνές της ταινίας «Εντιμότατοι φίλοι μου» (1975) διαπιστώνω πως το χιούμορ της ήταν κάπως χοντρό. Γεγονός είναι πάντως πως όταν την είδαμε γελάσαμε με την καρδιά μας. Και την ξαναείδαμε αργότερα σε θερινό σινεμά. Και αργότερα σε βίντεο. Και τώρα τελευταία σε dvd – προσφορά από εφημερίδα.
Η σκηνή με τα χαστούκια στο τρένο είναι από τις κορυφαίες. Προσέξτε ότι στο τέλος, τρώει χαστούκι μέχρι και ο γιος του Φιλίπ Νουαρέ.

από το
http://www.youtube.com/watch?v=Eh8bhtVJSJg&feature=fvst

24. ΕΝΤΙΜΟΤΑΤΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ, 2

Η καλή φίλη, Mary, μου θύμισε όμως και μια εξαιρετική σκηνή από την ταινία «Εντιμότατοι φίλοι μου, 2». 

25. ΔΥΟ ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΝΝΕΣ (1998)
LOCK, STOCK AND TWO SMOKING BARELLS

Πώς ήταν οι 3 σωματοφύλακες 4; Έτσι και στη σημερινή μας ανάρτηση, οι 3 κωμωδίες θα γίνουν 4. Με μια αγαπημένη και πανέξυπνη σκηνή από την ταινία -δεν είναι ακριβώς κωμωδία- «Δυο Καπνισμένες Κάννες» (1998). Νομίζω είναι η τελευταία σκηνή του έργου, όταν η παρέα διαπιστώνει πως οι δύο καραμπίνες είναι αμύθητης αξίας. Θα προλάβουν να ειδοποιήσουν το φίλο τους που έχει πάει να τις πετάξει στο ποτάμι;
Η σκηνή αρχίζει στο 6΄και 20΄΄:

από το http://www.youtube.com/watch?v=_Jfy4eno5PM

26. ΑΓΓΕΛΟΙ ΜΕ ΒΡΩΜΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ (1938)
ANGELS WITH DIRTY FACES

Την ταινία «Άγγελοι με βρώμικα πρόσωπα» (1938) δεν την έχω δει ποτέ. Μου την έχει διηγηθεί όμως τόσες φορές ο πατέρας μου που είναι σα να την ξέρω απ’ έξω. Κάθε φορά που μου τη διηγείται αισθάνομαι πάντα την ίδια συγκίνηση και το ίδιο ρίγος να με διαπερνά. Συγχωρέστε με για την κλισέ φράση αλλά τέτοιες ταινίες δε γυρίζονται πια.
Προσέξτε την υπόθεση:
Ο Ρόκι (Τζέιμς Κάγκνεϊ) και ο Τζέρι (Πατ Ο’ Μπράιαν) είναι παιδικοί φίλοι που στα εφηβικά τους χρόνια διαπράττουν μια ληστεία. Τους καταδιώκει η αστυνομία και συλλαμβάνει μόνο τον Ρόκι. Ο Τζέρι ξεφεύγει γιατί τρέχει πιο γρήγορα. Ο Ρόκι οδηγείται στο αναμορφωτήριο και καταλήγει διαβόητος γκάγκστερ, ενώ ο Τζέρι γίνεται παπάς και βάζει σκοπό της ζωής του να φέρει στον ίσιο δρόμο τους μικρούς αλητάκους της γειτονιάς του. Οι μικροί έχουν σαν ίνδαλμά τους τον Ρόκι, τον οποίο όμως ο παπάς – Τζέρι προσπαθεί να κρατήσει μακριά τους. 
Στο τέλος ο Ρόκι συλλαμβάνεται από την αστυνομία και καταδικάζεται σε θάνατο. Και τότε ο Τζέρι τον επισκέπτεται στη φυλακή και του ζητάει μια τελευταία χάρη: Να υποκριθεί το δειλό την ώρα που οδηγείται στην ηλεκτρική καρέκλα, να κάνει πως φοβάται το θάνατο, να ντροπιαστεί,  ώστε τα αλητάκια που τον έχουν ως είδωλο, να χάσουν κάθε καλή ιδέα για το χαρακτήρα του και να ακολουθήσουν τον ίσιο δρόμο.
Ο Ρόκι βέβαια αρνείται, τον διώχνει λέγοντας πως το μόνο που του απέμεινε είναι η περηφάνια κι η αξιοπρέπειά του, όμως στην τελευταία σκηνή, μπροστά στην ηλεκτρική καρέκλα, βλέπουμε πράγματι τον Ρόκι να κλαίει και να χτυπιέται παρακαλώντας για τη ζωή του. Τα αλητάκια της γειτονιάς συγκλονίζονται μόλις μαθαίνουν τη συμπεριφορά του και τον «αποκαθηλώνουν» από ίνδαλμά τους. Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται ο Τζέρι και τους ζητάει να έρθουν μαζί του στην εκκλησία για να κάνουν μια προσευχή για ένα αγόρι που δεν μπορούσε να τρέξει τόσο γρήγορα όσο εκείνος… 

Στο παρακάτω απόσπασμα μπορείτε να δείτε τις σημαντικότερες σκηνές της ταινίας. Στο τέλος φαίνεται και η σκηνή που ο Ρόκι (Τζέιμς Κάγκνεϊ) «δειλιάζει» πριν την ηλεκτρική καρέκλα.
Το τραγούδι που ακούγεται από το συγκρότημα The Wrynkles λέγεται «Angels with dirty faces». Φαίνεται πως ο άνθρωπος που το έγραψε (Ron Fredryk) συγκινήθηκε το ίδιο με μένα και τον πατέρα μου από την ταινία.

από το http://www.youtube.com/watch?v=hXKiPp7A0XU&feature=related

Θα σας εξαφανίσωμεν!

27. «Υπάρχει και φιλότιμο» (1965) Σεν.: Α. Σακελλάριος, Χ. Γιαννακόπουλος, Σκην.: Α. Σακελλάριος

από το http://www.youtube.com/watch?v=XAddKFW5Cuc

.

-Να βάλω 39 και μισό;
-Αυτό πάλι είναι σαν πυρετός.

28. «Δεσποινίς, ετών 39» (1954) Σεν., Σκην.: Α. Σακελλάριος

από το http://www.youtube.com/watch?v=APdzLmPDaSE

.

-Πορτοκαλάδα; Από πορτοκάλια;
-Όχι από μούσμουλα.

-Και δε μου λες, αυτό το ζευγαράκι που καθόταν εδώ στο τραπέζι…
-Στο τραπέζι;
-Στις καρέκλες! Πανάθεμά σε στις καρέκλες! Λοιπόν, αυτό το ζευγαράκι που καθόταν εδώ…
-Στις καρέκλες…
-Στις καρέκλες! Στις καρέκλες! Πάει και τέλειωσε! Τις καρδιές μας θα χαλάσουμε τώρα;

29. «Τα κίτρινα γάντια» (1960) Σεν., Σκην.: Α. Σακελλάριος

από το http://www.youtube.com/watch?v=l-liAd3v2No

.

Ε, ρε, μάνα, τι διάολο, σκορδαλιά έτρωγες σαν τη σκάρωνες και βγήκε σαν γαλέος;

Όχι, Βαγγέλη μου, το τρώω το φαΐ μου, το τρώω!

30. «Οι γαμπροί της Ευτυχίας» (1962) Σεν.: Ν. Τσιφόρος – Π. Βασιλειάδης, Σκην.: Σ. Καψάσκης

από το http://www.youtube.com/watch?v=Xz0HXY1n3xU&NR=1

.

Δεν ξέρω να σας πω τι μάρκα είναι, κυρία γιατρέσσα, γιατί τα γράμματα είναι τ’ ανάσκελα.

31. «Της κακομοίρας» (1963) Σεν.: Ν. Κατσουρίδης (που βασίζεται σε θεατρικό των Χ. και Γ. Γιαννακόπουλου) Σκην.: Ν. Κατσουρίδης

από το http://www.youtube.com/watch?v=9i_lSmR7m5o&feature=related

.

-Σπανό… βαγγελό…
-Μα όνομα είναι αυτό, χριστιανέ μου;
-Μα εγώ ειδοποίησα, κύριε πρόεδρε, πες με Γύλο, να μην μπερδεύεσαι.

32. «Η Σωφερίνα» (1964) Σεν.: Γ. Ρούσσος, Σκην.: Α. Σακελλάριος

από το
http://www.youtube.com/watch?v=QbSSC8xd9Rk&feature=related

.

χούφτωσ’ την, χούφτωσ’ την!

33. «Κάτι κουρασμένα παλικάρια» Σεν.: Α. Γιαλαμάς, Κ. Πρετεντέρης, Σκην.: Ν. Δημόπουλος

από το
http://www.youtube.com/watch?v=Bh0gUrLrEJ4&feature=related

.

Γυρίιιισατεεε;

34. «Δεσποινίς Διευθυντής» (1964) Σεν.: Α. Γιαλαμάς, Κ. Πρετεντέρης, Σκην.: Ν. Δημόπουλος

από το
http://www.youtube.com/watch?v=8l-AI2y9lOc&feature=related

.

-Μα τι κάνετε, εσείς;
-Επίκυψη.
-Κι εγώ τι σας είπα να κάνετε;
-Επίκυψη!

35. «Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο» (1959) Σεν., Σκην.: Α. Σακελλάριος

από το
http://www.youtube.com/watch?v=_R_6ycWhl9A&feature=related

.

Εν τω τηγανίω τους μετέφερες; Τουτέστιν υπέπεσες εις τέτοιο σφάλμα;

36. «Γοργόνες και μάγκες» (1968) Σεν., Σκην.: Γ. Δαλιανίδης

από το http://www.youtube.com/watch?v=e6x5lISx8g4

-Μπαίνουνε τρεις. Το πρόσωπο που υπόγραψε, η Τσιριμπίμ Τσιριμπόμ και ένας άλλος.
-Κοντός;
-Στην αρχή δεν ήτανε. Ύστερα τον κοντύνανε.

37. «Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη» (1968) Σεν., Σκην.: Ν. Δημόπουλος

 
από το
http://www.youtube.com/watch?v=cryiZOyWrQU&feature=related

.

Είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω!

38. «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» (1955) Σεν., Σκην.: Α. Σακελλάριος

από το
http://www.youtube.com/watch?v=W55SOyfQD_I

39. ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΗΡΩΕΣ (1970)
TOO LATE THE HERO

Η ταινία «Πολύ αργά για ήρωες» (1970) (σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Όλντριτζ) εκτυλίσσεται σε ένα νησί του Ειρηνικού, κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Στη μια άκρη του νησιού βρίσκονται οι Άγγλοι και στην άλλη οι Γιαπωνέζοι. Τους χωρίζει μια ανοιχτωσιά μερικών εκατοντάδων μέτρων. 
Στην τελευταία συγκλονιστική σκηνή του έργου ο Εγγλέζος Μάικλ Κέιν και ο Αμερικάνος Κλιφ Ρόμπερτσον -μέλη μιας ομάδας που πήγε να καταστρέψει τον ασύρματο των Γιαπωνέζων- πρέπει να διανύσουν όσο πιο γρήγορα μπορούν την ανοιχτωσιά προσπαθώντας με ζικ ζακ να αποφύγουν τα πυρά των Γιαπωνέζων. «You zig, i ‘ll zag» είναι η φράση που λέει ο Κλιφ Ρόμπερτσον πριν αρχίσουν το τροχάδην. Όλο το στρατόπεδο των Άγγλων είναι στο πόδι και τους παροτρύνει να τα καταφέρουν, το ίδιο κι όλο το σινεμά β΄προβολής  που είδα το έργο. Πώς μετά να ξεχάσω αυτή τη σκηνή;

από το http://www.youtube.com/watch?v=GHMuMTZFASQ

Για να καταλάβετε τη φράση του Μάικλ Κέιν στο 6΄και 31΄΄ «He was a bloody hero. He killed 15 Japs, single handed! 30 if you like!» να σας πω ότι ο Κλιφ Ρόμπερτσον παίζει στην ταινία το ρόλο του αριβίστα Αμερικανού που κάνει ό,τι μπορεί για να αποφύγει τις μάχες και να περνάει καλά, αλλά εννοείται την κρίσιμη στιγμή -ακολουθώντας το στερεότυπο του «Αμερικανού ήρωα» που πρόβαλλε κατά κόρον τότε το Χόλιγουντ- δείχνει τον πατριωτισμό και την αυτοθυσία που απαιτεί η περίσταση.

Όπως είπα προηγούμενως, την ταινία την είδα σε σινεμά β’ προβολής, δηλαδή σε συνοικιακό σινεμά που έπαιζε δύο έργα με φθηνότερο εισιτήριο. Για τα σινεμά αυτά δυστυχώς δεν ακούω να γίνεται πια λόγος. Όλη η νοσταλγία των σινεφίλ εξαντλείται στα θερινά που έγιναν μέχρι και τραγούδι απ’ τον Κηλαϊδόνη και που κάθε λίγο και λιγάκι γίνονται προσπάθειες να ανασυσταθούν. Δε διαφωνώ, κι εγώ νοσταλγώ τα θερινά σινεμά, αλλά τα σινεμά β’ προβολής ήταν το κάτι άλλο. Να μπαίνεις μέσα στις 3 το μεσημέρι, να βλέπεις δυο εργάρες και να βγαίνεις μετά τις 7, αφού είχε ήδη σκοτεινιάσει, και να έχεις περάσει τέσσερις ώρες πραγματικής απόλαυσης, βυθισμένος στη μαγεία του κινηματογράφου, μακριά από τα προβλήματα της καθημερινότητας, για τους μεγάλους ή τα μαθήματα για εμάς τους μικρούς και τη ρουτίνα του σπιτιού. Και στο διάλειμμα, να βλέπεις, σε διάφορα σημεία της αίθουσας, συμμαθητές, γειτονόπουλα, φίλους του αδελφού σου, μέχρι και τη θεία Μαρίκα με τον αντιπαθητικό σου ξάδελφο που όλη τη βδομάδα προσπαθούσες να αποφύγεις. Και βγαίνοντας έξω, να ακολουθείς την καθιερωμένη «ιεροτελεστία»: να κοιτάς, μία μία, τις φωτογραφίες και να λες: «αυτό το είδαμε, αυτό το είδαμε»… Κι όλο να βρίσκεις σκηνές που δεν είχες δει, διότι προφανώς ο αιθουσάρχης έκανε κάποια κοψίματα, πώς αλλιώς να προλάβαινε να τελειώσει εγκαίρως την προβολή;

40. ΤΖΕΡΙ ΜΑΓΚΟΥΑΪΡ (1996)
JERRY MAGUIRE

Το προτέρημα που έχει μια καλή ρομαντική ταινία είναι πως βγαίνεις απ’ την αίθουσα με το κορίτσι σου ή τη γυναίκα σου, έχοντας τη γλυκιά προσμονή πως η βραδιά ενδέχεται να συνεχιστεί εξίσου ωραία, μόλις κλείσουν τα φώτα του δωματίου.

-I love you. You complete me.
-Shut up! You had me at hello!

από την ταινία «Jerry Maguire» (1996) (σε σενάριο και σκηνοθεσία του Κάμερον Κρόου)

 
η σκηνή  υπάρχει στο
http://www.youtube.com/watch?v=NpWAlvWNZj0

41. ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΑΜΨΗ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ (1987)
MOONSTRUCK 

-You know something? In that light, and that expression in your face, you look like 25 years old…

από την ταινία «Κάτω από τη λάμψη του φεγγαριού» (1987) σε σκηνοθεσία Ν. Τζούισον και σενάριο Τ. Π. Σάνλεϊ

η σκηνή υπάρχει στο 
http://www.youtube.com/watch?v=EAU4pf0uhoY&feature=related

42. ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ (1997)
AS GOOD AS IT GETS 

-You make me wanna be a better man!

από την ταινία «Καλύτερα δε γίνεται» (1997) (σε σκηνοθεσία Τζέιμς Μπρουκς)

 
από το http://www.youtube.com/watch?v=q_vrU1KlU3I

Τη σκηνή μου τη θύμισε ο αδελφικός μου φίλος, Δημήτρης, από τη Δράμα, και είναι μια σκηνή, πράγματι αξέχαστη, που επιπλέον όμως σε κάνει να σκεφτείς. Τι είναι αυτό που μας οδηγεί στο να θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι; Σίγουρα η αγάπη, αλλά εκτός απ’ την αγάπη νομίζω είναι και η φιλία και ειδικά η φιλία μου με το Δημήτρη με βοήθησε όχι απλά στο να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος, όπως έλεγε ο Τζακ Νίκολσον, αλλά στο να γίνω καλύτερος άνθρωπος.

43. DON JUAN DEMARCO (1994)

Δεν κατάλαβα τι ακριβώς λέει ο Τζόνι Ντεπ στην παρακάτω σκηνή και πώς καταφέρνει να σαγηνεύσει τη γοητευτική κυρία αλλά έχω τη γνώμη πως στην περίπτωσή του η ουσία δε βρίσκεται στο τι της λέει αλλά στο ποιος τα λέει…

από την ταινία «Don Juan Demarco» (1994)

από το http://www.youtube.com/watch?v=ZQiRtJ6uumk

 .

44. ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΖΩΗ (1946)
ITS A WONDERFULL LIFE

Και εδώ τα λόγια δεν έχουν καμία σημασία. Η σκηνή κυριολεκτικά μιλάει από μόνη της.

από την ταινία «Μια υπέροχη ζωή» (1946) σε σκηνοθεσία Φρανκ Κάπρα

 
από το
http://www.youtube.com/watch?v=Qf6e6dY1F0E&feature=related

.

45. TWILIGHT (2008)

Και τελειώνουμε με το «νέο αίμα» του κινηματογραφικού ρομαντισμού.

από την ταινία «Twilight» (2008)

από το
http://www.youtube.com/watch?v=aRDivr3bNNo&feature=BFa&list=PLA38E582B7EDE3FBB&index=2

αγαπημένες κινηματογραφικές σκηνές (ΙΙ)