Η πρώτη μου αγαπημένη σκηνή για σήμερα είναι από την ταινία «Το Κελεπούρι» (1986).
από το http://www.youtube.com/watch?v=Yil2jWQ5Oqg
Από την ταινία «Ασημένιο τρένο» (1976) αξέχαστη θα μου μείνει η σκηνή που ο Τζιν Γουάιλντερ προσπαθεί να μεταμφιεστεί σε μαύρο και να περάσει τον έλεγχο της αστυνομίας χορεύοντας.
από το http://www.youtube.com/watch?v=Yu1TZVX72Aw
Τώρα που ξαναβλέπω κάποιες σκηνές της ταινίας «Εντιμότατοι φίλοι μου» (1975) διαπιστώνω πως το χιούμορ της ήταν κάπως χοντρό. Γεγονός είναι πάντως πως όταν την είδαμε γελάσαμε με την καρδιά μας. Και την ξαναείδαμε αργότερα σε θερινό σινεμά. Και αργότερα σε βίντεο. Και τώρα τελευταία σε dvd – προσφορά από εφημερίδα.
Η σκηνή με τα χαστούκια στο τρένο είναι από τις κορυφαίες. Προσέξτε ότι στο τέλος, τρώει χαστούκι μέχρι και ο γιος του Φιλίπ Νουαρέ.
από το
http://www.youtube.com/watch?v=Eh8bhtVJSJg&feature=fvst
Πώς ήταν οι 3 σωματοφύλακες 4; Έτσι και στη σημερινή μας ανάρτηση, οι 3 κωμωδίες θα γίνουν 4. Με μια αγαπημένη και πανέξυπνη σκηνή από την ταινία -δεν είναι ακριβώς κωμωδία- «Δυο Καπνισμένες Κάννες» (1998). Νομίζω είναι η τελευταία σκηνή του έργου, όταν η παρέα διαπιστώνει πως οι δύο καραμπίνες είναι αμύθητης αξίας. Θα προλάβουν να ειδοποιήσουν το φίλο τους που έχει πάει να τις πετάξει στο ποτάμι;
Η σκηνή αρχίζει στο 6΄και 20΄΄:
λογομνήμων... 
07/07/2011 στο 9:00 πμ |
Ειδικά για τους «Εντιμότατους Φίλους» θα σχολιάσω καθώς μου επαναφέρουν αναμνήσεις εφηβικών χρόνων και δη καλοκαιρινές. Είχα δει όλες τις ταινίες στο θερινό της γειτονιάς -τώρα έχει κλείσει- και όλες από δυο-τρεις φορές.
Τα χαστούκια και ο πύργος της Πίζας ήταν από τις καλύτερες σκηνές αλλά ξαναβλέποντας τις πρόσφατα διεπίστωσα το σεξιστικό και το ενίοτε χοντροκομμένο, όπως λες κι εσύ, χιούμορ.
Ωστόσο έχουν κάποιες πολύ εμπνευσμένες σκηνές και είναι αγαπημένες μου. Θέλεις οι ταινίες, θέλεις οι συνειρμοί…
07/07/2011 στο 9:08 πμ |
Να σου πω την αλήθεια, δε θυμάμαι τη σκηνή με τον πύργο της Πίζας. Θυμάμαι όμως τα ακαταλαβίστικα λόγια του Ούγκο Τονιάτσι.
07/07/2011 στο 9:16 πμ |
Είναι από το «Εντιμότατοι φίλοι μου 2» που δεν το έχω δει. Γενικώς αποφεύγω τα σίκουελς. Πάντως η σκηνή είναι πολύ ωραία:
07/07/2011 στο 5:47 μμ |
Α, Θωμά οι Εντιμότατοι Φίλοι δεν είχαν σικουέλ. Είναι μια τριλογία με τις περιπέτειες των φίλων, με σκηνές, άλλοτε ξεκαρδιστικές και έξυπνες και άλλοτε χονδροειδείς.
Δες το έτσι γιατί είναι απολαυστικές οι ταινίες, οι οποίες όμως έχουν σκαμπανεβάσματα.
07/07/2011 στο 9:37 μμ |
Τώρα ξαναδιάβασα προσεκτικά το πρώτο σου σχόλιο. Αφού είναι τριλογία και όχι σίκουελ θα προσπαθήσω να δω και τις υπόλοιπες.
07/07/2011 στο 5:49 μμ |
Γι αυτό και δεν τις ξεχωρίζω σε νο ένα, δύο και τρία αλλά θυμάμαι τις σκηνές από το Εντιμότατοι Φίλοι μου, έτσι, γενικά, μια ταινία σε τρία μέρη.
07/07/2011 στο 6:18 μμ |
Ωραίες ταινίες Θωμά, θυμάμαι τις είχα δει κάποτε… (Το πότε δεν το μαρτυράω δι’ ευνοήτους λόγους, χα, χα, χα…) 😉
07/07/2011 στο 9:38 μμ |
Δεν έχεις ανάγκη. Αφού ακόμα είσαι στα τριάντα κάτι, είσαι μικρός ακόμα.
07/07/2011 στο 10:23 μμ
Σε μερικές μέρες 39!
07/07/2011 στο 11:17 μμ |
Να ξέρες τι ωραίο ακούγεται σε έναν που είναι 6 χρόνια μεγαλύτερος!