Κλείνουμε σήμερα το αφιέρωμα στον Ελευθέριο Βενιζέλο με μια αναφορά στα παιδικά του χρόνια όπως περιγράφονται στο βιβλίο του Στέφανου Στεφάνου, ο οποίος υπήρξε ο τελευταίος, κατά χρονολογική σειρά, γραμματέας του Βενιζέλου. Βέβαια, όπως παραδέχεται και ο ίδιος ο συγγραφέας, τα περιστατικά που αναφέρονται παρακάτω στηρίζονται περισσότερο σε «παραδόσεις» παρά σε αφηγήσεις αυτοπτών μαρτύρων.
Μαζί με την οικογένειά του, ο δεκάχρονος Λευτεράκης βρέθηκε, ένα καλοκαίρι, στις Μουρνιές. Κι εκεί, αυτοκηρύχθηκε αρχηγός ανάμεσα στα κοπέλια του χωριού. Τα όπλισε όλα με καλαμένια τουφέκια και άρχισε να τους κάνει στρατιωτικά γυμνάσια.
Μπρος ο Λευτεράκης και πίσω η φάλαγγα με τα παιδιά, κάνανε παρέλαση στους δρόμους του χωριού, είτε ξαμολιότανε σε ζωηρούς ακροβολισμούς στα υψώματα ολόγυρα.
Και οι γονιοί που βλέπανε με ανησυχία τις πολεμοχαρείς πρωτοβουλίες του μικρού Λευτεράκη κουνούσαν το κεφάλι και λέγανε:
-Τουτοσέ ο διάολος οπούρθε απ’ τα Χανιά, θα μας σκοτώσει τα κοπέλια μας.
Το σπίτι που γεννήθηκε ο Βενιζέλος στις Μουρνιές Χανίων
(η φωτογραφία είναι από την εφημερίδα ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ)
Πάνω σ’ αυτά τα παιχνίδια, η παρέα του Λευτέρη ζύγωσε κάποια μέρα σε μια στρατοπέδευση Τούρκων στρατιωτών. Οι Τούρκοι είχαν στήσει τα όπλα τους σε πυραμίδες. Και ο Λευτεράκης συνέλαβε το παράτολμο σχέδιο να αρπάξει δυο τρία τουφέκια αληθινά, για το στράτευμά του.
Οι μικροσκοπικοί αντάρτες καιροφυλακτήσανε ως που να δούνε τους Τούρκους να κοιμούνται. Κάποια στιγμή που έκρινε κατάλληλη, ο «αρχηγός» έδωσε το σύνθημα. Αλλά οι «άνδρες» του λιποψύχησαν την τελευταία στιγμή και το έβαλαν στα πόδια. Τότε, ο Λευτεράκης άπλωσε να πάρει μόνος του ένα τουφέκι. Μα η κίνησή του ήταν αδέξια και η πυραμίδα των όπλων έπεσε με πάταγο, ξυπνώντας τους Τούρκους.
Ο Λευτέρης αναγκάστηκε να παραιτηθεί από το σχέδιό του. Έφυγε τρέχοντας και το επεισόδιο δεν πήρε σοβαρότερη συνέχεια, γιατί οι Τούρκοι αξιωματικοί πείσθηκαν ότι τα παιδιά έριξαν τα όπλα χωρίς κακό σκοπό, απλώς για να τα περιεργαστούνε.
Ο Βενιζέλος σε νεαρή ηλικία
(η φωτογραφία είναι από το ΙΔΡΥΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ)
Άλλοτε πάλι, αφηγείται η παράδοση που άνθισε στις Μουρνιές, ο μικρός «σεϊτάνης» υποχρέωνε τα ξυπόλητα στρατιωτάκια του να σκαρφαλώνουνε στα ψηλά πλατάνια του χωριού. Αυτός ανέβαινε πρώτος.
-Όλοι απάνω, έσκουζε προσεχτικά… Ψηλά… Ψηλά… Στους τελευταίους κλώνους.
Αλλά τα μικρότερα κοπέλια διστάζανε:
-Εμάς δεν μας ακούει να βγούμε απάνω! Δικαιολογιότανε δειλά («Δεν μας ακούει» στην κρητική ομιλία σημαίνει «δεν μπορούμε»).
-Θα βγείτε απάνω όλοι σας! Επίμενε ο αρχηγός πεισματικά.
-Θα πέσουμε.
-Να πέσετε!
Κάποτε οι χωριανοί αναγκάστηκαν να πετροβολήσουν τον ριψοκίνδυνο στρατηγό για να κατεβάσουν την ομάδα των παιδιών απ’ το πλατάνι. Ήσαν έξω φρενών με τον γιο του Κυριάκου Βενιζέλου που είχε έρθει απ’ τα Χανιά να ξεσηκώσει τα παιδιά τους. Μερικοί μουρμουρίζανε κάτω απ’ τα μουστάκια τους.
-Ανάθεμά τον! Δεν τόπνιε η μαμή στις φασκιές!
Διηγούνταν οι συνομήλικοί του στην Κρήτη, πως ο Λευτέρης είχε πάντα σαν παιδί ανάμεσά τους αυτοδίκαια και αυτόματα τη θέση του αρχηγού. Στο σχολειό και στα παιχνίδια. Κάποιο αίσθημα αποστάσεως χώριζε τ’ άλλα παιδιά απ’ αυτόν. Ένα είδος απροσδιόριστου σεβασμού, που δεν είχε καμιά χειροπιαστή δικαιολογία. Όταν παίζανε, έπρεπε πάντα εκείνος να είναι ο αρχηγός. Κι όταν μιλούσε, τον ακούγανε σαν να μην ήτανε παιδί όπως εκείνα.
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ «Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΕΖΗΣΑ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ»
λογομνήμων... 