Ανάσταση του Λαζάρου

Καραβάτζο «Η Ανάσταση του Λαζάρου»
από το http://en.wikipedia.org/wiki/The_Raising_of_Lazarus_(Caravaggio)

Ο Καραβάτζο…

Δούλευε με μυστικότητα, σύμφωνα μάλιστα με το Σουζίνο, όταν ζωγράφιζε το σώμα του Λάζαρου, υποχρέωνε τους εργάτες που χρησιμοποιούσε ως μοντέλα να κρατάνε ένα πτώμα που βρισκόταν ήδη σε κατάσταση αποσύνθεσης. Όταν όμως έγιναν τα αποκαλυπτήρια, συνεχίζει ο Σουζίνο, ο πίνακας, παρ’ ό,τι «εξέπληξε», προκάλεσε επίσης ορισμένα «σύντομα σχόλια» εκ μέρους των κριτικών της Μεσσήνης, οι οποίοι ήθελαν έτσι να επιδείξουν τις γνώσεις τους και να επιδοθούν στη συνήθη ευχάριστη συζήτηση μεταξύ ειδικών. Ο Καραβάτζο, εξαγριωμένος από την επαρχιώτικη υποκρισία τους, κομμάτιασε τον πίνακα με το μαχαίρι του, κατόπιν όμως προσφέρθηκε να ζωγραφίσει έναν άλλο, «ακόμη ωραιότερο».

Και ο Λάζαρος του Καραβάτζο σηκώνεται με τρομερή δυσκολία: το σώμα του, με την ασθενική σάρκα, διάφανη και ζωγραφισμένη με κινήσεις γοργές, διατηρεί ακόμη την ακαμψία του θανάτου και μόνο η δεξιά παλάμη του ανοίγει για να δεχτεί το φως του Χριστού.

Ο ίδιος συγγραφέας (Σουζίνο) αναφέρει ότι μια μέρα ο Καραβάτζο, πνεύμα «πιο ταραγμένο κι από τη θάλασσα της Μεσσήνης με τα μανιασμένα ρεύματα, που πότε σηκώνεται ψηλά και πότε πέφτει», μπήκε στο ναό της Μαντόνα ντελ Πιλέρο. Του πρόσφεραν αγιασμένο νερό για να αποπλύνει τις μικροαμαρτίες του, οπότε εκείνος αποκρίθηκε: «Τι να το κάνω; Αφού όλες μου οι αμαρτίες είναι θανάσιμες».

αποσπάσματα από το βιβλίο της ΕΛΕΝ ΛΑΝΓΚΤΟΝ «ΚΑΡΑΒΑΤΖΟ»
Μετάφραση Σ. Τσούγκος
Εκδόσεις ΜΙΚΡΗ ΑΡΚΤΟΣ

 

 

Ρέμπραντ: «Η Ανάσταση του Λαζάρου»
από το http://www.backtoclassics.com/gallery/rembrandtvanrijn/the_raising_of_lazarus/

 

Σεμπαστιάνο ντελ Πιόμπο: «Η Ανάσταση του Λαζάρου»
από την http://en.wikipedia.org/wiki/Sebastiano_del_Piombo

 

 

Τζότο «Η Ανάσταση του Λαζάρου»
από το http://magdizzleart.blogspot.com/2010/06/giotto-di-bondone.html

Ο Ιησούς, κατευθυνόμενος προς το μνήμα όπου είχε ταφεί ο Λάζαρος, ζητά να απομακρύνουν το βράχο που έκλεινε την είσοδο και καλεί το Λάζαρο.

Οι μαθητές του μένουν άναυδοι βλέποντας το θαύμα, ενώ οι αδελφές του Λάζαρου, η Μάρθα και η Μαρία, πεσμένες στα πόδια του Χριστού, είναι εμφανώς συγκινημένες. Ο νεκρός, με τα χείλη και τα βλέφαρα μισόκλειστα, αποπνέει τη μυρωδιά του θανάτου, όπως φαίνεται και από το γεγονός ότι οι δύο μαθητές καλύπτουν τη μύτη με τους μανδύες τους.

Κρίσιμο στοιχείο της σύνθεσης είναι το πρόσωπο που διακρίνεται στο κέντρο να έχει σηκώσει το δεξί του χέρι. Το βραχώδες τοπίο μοιάζει να είναι συνέχεια του πλήθους που περιβάλλει τον Λάζαρο, τραβώντας την προσοχή του θεατή. Τα βλέμματα είναι εδώ έντονα και τα χρώματα πλούσια και φωτεινά.

από το βιβλίο «ΤΖΟΤΟ»
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ