Η μητέρα του Ιούδα
Παιδί μου
ότι μάλλον Τον πρόδωσες
αντάρτη ενός Μεσσία που περιμέναμε
το ξέρω.
Όσο για το ευτελές ποσό που επέστρεψες
και για το δέντρο που εμπιστεύτηκες
είναι τα πιο πιστά δηνάρια μετανοίας.
Στον άθλιο τόπο τώρα εδώ
ήρθα για να μυρώσω το νεκρό σου σώμα.
Σαν μάνα
εγώ σ’ έχω ήδη συγχωρέσει.
Όμως σπαράζω γιατί αν όλοι
οι πεθαμένοι αυτού του κόσμου
κάποτε συγχωρεθούν
εσύ θα μείνεις έξω απ’ το έλεός Του.
Μόνο μια ελπίδα, γιε μου, με ζεσταίνει:
είναι η συγχώρεση από μάνα
από την Παναγιά
και Της φιλώ το χέρι.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ (1955-2011)
από τη συλλογή ποιημάτων: «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΟΝΟΣ»
Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ
Το μυστικό του Δείπνου
Αφού το Πάσχα τέλειωσε
ύστερα από μια τέτοιαν εβδομάδα
κάθισαν όλοι οι μαθητές
γύρω απ’ τον Κύριο
να ξεκουραστούν και να ξαναδειπνήσουν.
Κανείς δεν είχε διάθεση
για φαγητό και για κουβέντες
τα σκέπαζε όλα μια σεπτή κατήφεια
ανάμεσα σε απορία και τύψη.
Και είπεν ο Κύριος:
«Παιδιά μου
το ξέρω πια πως όλοι σας
απόστολοι κι απλοί πιστοί
μ’ έχετε κάποτε προδώσει.
Εκτός απ’ όσους
μετέτρεψαν σε ομηρία την πίστη
διεκδίκησαν εκ του ασφαλούς τη βασιλεία
φοβήθηκαν και δεν εμπιστευθήκαν το έλεος
και βίαια ταπείνωσαν εαυτούς για να υψωθούνε.
Ενάρετοι κι αμαρτωλοί λοιπόν, παιδιά μου
όλοι μια μέρα θα συγχωρεθούν
εκτός απ’ τους δειλούς εκείνους
που δεν τολμήσανε να με προδώσουν.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ
από τη συλλογή «ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΟΝΟΣ»
Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ
λογομνήμων... 
13/04/2012 στο 6:29 μμ |
Θωμά για το πρώτο ποίημα έχω ήδη εκφράσει την άποψή μου στην προηγούμενη ανάρτησή σου πως πρόκειται για ένα θαυμάσιο κι εξαιρετικά ανθρωποκεντρικό πόνημα. Ας μην επαναληφθώ γιατί θα γίνω κουραστικός.
Το δεύτερο όμως με βάζει σε σκέψεις. Το φινάλε του είναι κάπως περίεργο, μου αρέσει όμως. Νομίζω δε πως δεν αναφέρεται τόσο στον Ιούδα ή μόνο στον Ιούδα όσο σε όλους τους ανθρώπους. Σαν να απευθύνεται στο θυμικό και να λέει: «Όσοι ζήσατε με το φόβο μην τυχόν παραστρατήσατε και φυλακίσατε τη ζωή και την ψυχή σας χωρίς να εκμεταλλευτείτε την ελευθερία που απλόχερα σας μοίρασα, κάνατε το μεγαλύτερο ανοσιούργημα. Προσπαθήσατε υστερόβουλα να κερδίσετε τη Βασιλεία Μου χωρίς να δράσετε σύμφωνα με τη φύση και τους ανθρώπινους κανόνες και δρώντας ψυχαναγκαστικά απλώς «διαβήκατε» τα χρόνια της ζωής που σας αντιστοιχούσαν με μοναδικό σκοπό το κέρδος σας. Χωρίς να μπείτε σε πειρασμό. Αλλά αυτό είναι ο μεγαλύτερος πειρασμός κι αποδειχτήκατε μικροί και δειλοί. Κι Εγώ τώρα πως θα κρίνω κάποιον που έζησε «αποστειρωμένος»; Δεν μπορώ να συγχωρέσω κάποιον που είναι «αεροστεγώς σφραγισμένος», όχι γιατί έκανε κάποια ασυγχώρητη αμαρτία αλλά γιατί φοβήθηκε να κάνει οποιαδήποτε. Κλείστηκε στη φυλακή που ο ίδιος έφτιαξε με δόλιο σκοπό και μην απορείτε ποιός είναι ο σκοπός αυτός. Μονάχα να με ξεγελάσει. Γι’ αυτό λοιπόν δεν τον συγχωρώ.». Ίσως βέβαια όλο τούτο να είναι εξαιρετικά τραβηγμένο, αλλά έτσι το ένιωσα. Μη με παρεξηγήσεις, άλλωστε είναι η πρώτη φορά, εδώ στο ιστολόγιό σου, που διάβασα τα δυο ποιήματα, το δεύτερο δε μόλις τώρα.
Σε καλησπερίζω.
13/04/2012 στο 9:35 μμ |
Κι εγώ κάπως έτσι κατάλαβα αυτούς τους στίχους. Σα να προτρέπει σε δράση, σε λάθη , σε πράξεις , σε συμμετοχή στη ζωή. Νομίζω ότι εξυμνεί τους θαρραλέους , τους τολμηρούς και τους εραστές της ζωής.
Τι νόημα έχει η ζωή χωρίς την ουσία της ζωής; Επομένως όταν ζεις πραγματικά και ουσιαστικά θα κάνεις κάποια στιγμή και λάθη . Πέφτεις , ξανασηκώνεσαι και προχωράς .
Υ.Γ Την αγόρασα αυτή τη συλλογή. Μου άρεσαν τα ποιήματα.
Να είσαι καλά
14/04/2012 στο 12:37 πμ |
Έτσι όπως εξηγήσατε το ποίημα το βλέπω και εγώ. Δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο.
Όσο για τη συλλογή, το ποίημα που με έκανε να την αναζητήσω ήταν το «Ένα κερί». Το διάβασα σε μια εφημερίδα, λίγο μετά το θάνατό του Βαρβέρη και «μίλησε» αμέσως μέσα μου.
14/04/2012 στο 1:05 πμ |
Η τελευταία στροφή του δεύτερου ποιήματος, δεν ξέρω γιατί, αλλά μου θυμίζει την παραβολή του ασώτου. Όπως ο άσωτος καταλαβαίνει το λάθος του και γυρίζει πίσω ταπεινωμένος και ο πατέρας του τον δέχεται με χαρά, έτσι κι αυτός που γεύτηκε την αμαρτία και βρήκε τη δύναμη, τη θέληση και το κουράγιο να αφήσει πίσω του την εύκολη ζωή, του αξίζει η συγχώρεση.
Καλημέρα και Καλή Ανάσταση!
14/04/2012 στο 8:52 πμ |
Όλγα, τώρα μου δημιούργησες μια σκέψη. Η παραβολή του ασώτου δε μας ξεκαθαρίζει τι απέγινε ο γιος που δεν έφυγε ποτέ από το σπίτι. Έκανε μήπως κι αυτός την επανάστασή του; Αν πάντως παρέμεινε στο σπίτι του πατέρα του μόνο και μόνο για την ανταμοιβή της πατρικής περιουσίας, ο τελευταίος στίχος του Βαρβέρη είναι απόλυτος: Δε θα συγχωρεθεί από τον Πατέρα του.
Το γράφει αλλιώς και ο Καζαντζάκης:
«Και συ κρατιέσαι, ξεγελάς τους ανθρώπους και πεθαίνεις τιμημένος κι ενάρετος. Δεν έχεις, στα φανερά, κάμει κανένα κακό στη ζωή σου. Μα το Θεό δεν τον ξεγελάς».
Καλή σου μέρα και Καλή Ανάσταση!