Πέρσι, στη γιορτή της μητέρας, δημοσιεύσαμε τρία κείμενα των Ν. Καζαντζάκη, Χ. Μίσσιου και Π. Παλαιολόγου στην ανάρτηση με τίτλο μητέρα. Φέτος θα τιμήσουμε τη γιορτή με ένα κείμενο του Χ. Μίσσιου, στο οποίο θυμάται πώς επισκέφθηκε τη μητέρα του για πρώτη φορά μετά από εννέα χρόνια φυλακή.
Φτάνω σπίτι ξημερώματα, χτυπάω την πόρτα, ανοίγει η μάνα μου, τη βλέπω, με κοιτάει και μου λέει, τι θέλετε, κύριε. Χαμογέλασα, έβγαλε ένα αχ, Παναγιά μου, κι έπεσε ξερή. Βλέπεις η μάνα μου με θυμόταν δεκάξι χρονών, κάνα δυο φορές που με είδε πίσω από τη σίτα του επισκεπτηρίου, δεν της έλεγε και πολλά πράγματα η φάτσα μου, και τώρα είμαι είκοσι πέντε χρονώ και με μουστάκι. Αφού στη φυλακή, όταν μου έστελνε κανένα δέμα με εσώρουχα, τα φανελάκια δε φτάναν ούτε μέχρι το στομάχι μου και τα σώβρακα μπαίνανε μόνο στο ένα μου πόδι. Με γνώρισε, που λες, μόλις χαμογέλασα. Την αγκάλιασα, της έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο, συνήρθε, με κοίταξε, μ’ έψαχνε σ’ όλο μου το κορμί, με χάιδευε, και κάποια στιγμή την ακούω να ξεφωνίζει, ααχ, τα σκυλιά,, μου το μαύρισαν το παιδίμ’! Μέχρι που πέθανε, ισχυριζόταν πως όταν με πιάσανε, είχα κόκκινα μαλλιά, κι απ’ τα βάσανα μου τά ‘καναν μαύρα…
ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ «…ΚΑΛΑ, ΕΣΥ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕΣ ΝΩΡΙΣ»
Εκδόσεις ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Σε μια συνέντευξή του, που είχε δημοσιευτεί νομίζω στην Ελευθεροτυπία, ο Κομαντάντε Μάρκος θυμόταν μια επίσκεψη στη μητέρα του, μετά από πολλά χρόνια παρανομίας. Αφού τον αγκάλιασε και τον φίλησε, το πρώτο πράγμα που τον ρώτησε ήταν: «Έφαγες σήμερα, παιδάκι μου;»
λογομνήμων... 
08/05/2011 στο 9:45 πμ |
Διαχρονική και αναλλοίωτη η αξία της Μάνας στο χρόνο.Ο,τι και να της κάνεις αυτή το υπομένει και απλά συνεχίζει…..
Στήριγμα, αποκούμπι και μάρτυρας σε όλες τις στιγμές της ζωής μας.
Μάνα είναι μόνο μια, όλα τ’αλλα τα ξαναβρίσκεις ή απλά τα αντικαθιστάς.
08/05/2011 στο 12:50 μμ |
Ο πατέρας μου διηγείται μια ιστορία της οποίας λεπτομέρειες δε θυμάμαι καλά αλλά τα ουσιώδη σημεία. Ο ληστής σκότωσε τη μάνα του και πήρε την καρδιά της για να την πάει στην αγαπημένη του – νομίζω – και στο δρόμο σκόνταψε σε μια πέτρα κι έπεσε. Σκίρτησε τότε η καρδιά τηςε μάνας και τον ρώτησε. «Χτύπησες παιδί μου, πονάς?»
Πάντα με συγκινεί η ιστορία όταν τη διηγείται και με κάνει να νοιώθω ενοχή για όσες στενοχώριες έχω δώσει στη μητέρα μου όλα αυτά τα χρόνια.
Μακάρι να ζήσουν κι οι δυο για πολλά χρόνια ακόμη και να του έχουμε κοντά μας με την αδελφή μου!
Εύχομαι το ίδιο για τους γονείς όλων και ιδίως για τις μαμάδες, μιας κι είναι η μέρα τους.
Χρόνια μου πολλά και από το γιό μου!
08/05/2011 στο 9:29 μμ |
Να ευχηθώ κι εγώ Χρόνια Πολλά στη δικιά μου μητέρα μια και διαβάζει τις αναρτήσεις σε εκτύπωση έστω και με καθυστέρηση κάποιων ημερών
09/05/2011 στο 1:27 μμ |
Φίλε Θωμά, το βιβλίο αυτό είχε πέσει στα χέρια μου πριν πολλά χρόνια, που το θυμήθηκες τώρα;
Χρόνια πολλά σε όλες τις μανάδες του κόσμου.
09/05/2011 στο 1:59 μμ |
Κώστα, είναι από τα βιβλία που έχω πάντοτε στο γραφείο μου και το συμβουλεύομαι συχνά!