ατάκτως ερριμμένα ΙΙ
Αρχική σελίδα
Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ «ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ Γ΄»
Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά¹.
ΡΗΓΑΣ ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗΣ “ΦΥΣΙΚΗΣ ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ”
¹γνωμικό του Ελβετού φιλοσόφου Albrecht von Haller, που ο Ρήγας παραθέτει στο βιβλίο του.
(από την έκδοση των ΝΕΩΝ: “ΡΗΓΑΣ ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗΣ” του Π. Μ. ΚΙΤΡΟΜΗΛΙΔΗ)
Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ «ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ»
Ο καλλίτερος τρόπος του να υπηρετήση τις την Ελλάδα είναι το να μην την υπηρετή.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΡΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ από το βιβλίο του Κ. Θ. ΔΗΜΑΡΑ “Κ. ΠΑΠΑΡΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ” Εκδόσεις ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΘΝ. ΤΡΑΠΕΖΗΣ
Αχ, πού σαι νιότη, πού δειχνες, πως θα γινόμουν άλλος!
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ «ΣΚΛΑΒΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ»
Δεν υπάρχει «αίμα ελληνικό», υπάρχει απλώς αίμα κατακόκκινο και πολύ πολύ ανθρώπινο…
ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ «ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΤΟ ΕΘΝΟΣ»
Απ’ ό,τι κάλλη έχει άνθρωπος, τα λόγια ‘χουν τη χάρη, να κάνουσι κάθε καρδιά παρηγοριά να πάρη.
ΒΙΤΣΕΝΤΖΟΣ ΚΟΡΝΑΡΟΣ «ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ»
Αν δεν μπορέσω να το δεις κι εσύ, μοιάζει σα να μη το ‘χω
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ «ΜΟΝΟΧΟΡΔΑ»
Πάντα αμφιβάλλω για την αλήθεια μου και τις αλήθειες των αλλωνών.
ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ «ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ»
Κωνσταντίνος Παρθένης (1878-1967) «Το λιμάνι της Καλαμάτας» Εθνική Πινακοθήκη
Τι ευτυχία να μη σκέπτεσαι τίποτε.
ΤΑΣΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ «ΟΙ ΠΑΝΘΕΟΙ»
Αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα δεν κάνει ό,τι λέγει, δεν λέγει ό,τι κάνει.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ «Ο ΦΑΣΟΥΛΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ»
Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ
Ο άνθρωπος δεν γεννάται κακός, γίνεται τοιούτος.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ “ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΙ ΜΙΑΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΣΣΗΣ”
Ας μείνομε και λίγο ανεξάρτητοι, δίχως να σκλαβωθούμε ούτε σε μιαν αλήθεια ούτε σε κάποια πλάνη
ΚΟΣΜΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ “EROICA”
Την πείρα την φτιάνουν μόνο τα παθήματα, ποτέ οι επιτυχίες.
ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΣΤΑΝΑΚΗΣ “Η ΠΑΓΙΔΑ”
Η αγάπη κι η συμπόνια είναι θυγατέρες του ανθρώπου, όχι του Θεού.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ “ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ”
Δε συμμαζεύονται εύκολα φτερούγια που είναι μαθημένα ν’ ανοίγονται και να πετούν.
ΜΕΛΠΩ ΑΞΙΩΤΗ “ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ, ΚΑΛΗΜΕΡΑ”
Όσο υπάρχουν άνθρωποι ανήσυχοι στον κόσμο μας, όσο υπάρχει ανησυχία στον κόσμο μας υπάρχει ελπίδα…
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ “ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ”
Γεράσισμος Στέρης (1898-1987) «Ομηρικό ακρογιάλι»
Ο άνθρωπος, λένε, που δεν έμαθε από πόνο, μένει πάντα παιδί.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΓΚΛΗΣ «ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ»
Τίποτα φρονιμώτερο από το να θέλης να ζήσης. Μα θέλε να ζήσης με αξιοπρέπεια.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΣ «ΙΔΟΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ»
Και πάλι στον αγώνα σκοτωμένοι, αλλ’ όχι νικημένοι
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ «ΓΙΑ ΛΕΦΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΙΟ»
Ο πλούτος χωρίς παιδείαν και αρετήν τόσον είναι μακράν από το να στολίζη τον έχοντα, ώστε και κάμνει φανερωτέραν αυτού τη γυμνότητα.
ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΣ ΚΟΡΑΗΣ
Γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα.
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ «ΛΑΜΠΡΟΣ»
Μόνο με παραμύθια κατακτώνται οι άνθρωποι.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ “ΩΣ ΣΤΡΟΥΘΙΟΝ ΜΟΝΑΖΟΝ ΕΠΙ ΔΩΜΑΤΟΣ”
Τίποτε πιο αξιοθαύμαστο από το μέγεθος της ανθρώπινης μωρίας.
ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ «ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ»
Σ’ αγαπώ. Δεν μπορώ τίποτ’ άλλο να πω πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο.
ΜΥΡΤΙΩΤΙΣΣΑ “Σ’ ΑΓΑΠΩ”
Ευτυχία! Των πόθων λιμήν! Σταθεράν σε νομίζουν ακμήν, κι είσαι άρωμα άνθους προσκαίρου.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ «ΕΥΤΥΧΙΑ»
Νίκος Εγγονόπουλος (1910-1985) «Αργώ»
Στον πόλεμο δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις τη δολοφονία από την πατριωτική πράξη.
ΔΙΔΩ ΣΩΤΗΡΙΟΥ «ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ»
Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ “ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ”
Διά να μη μισάς κανέναν πρέπει να μη γνωρίζεις κανέναν.
ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΜΑΤΕΣΙΣ “Ο ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ”
Ευτυχέστερος είναι όστις σφάλλει ολιγώτερα.
ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΣ ΚΟΡΑΗΣ “Ο ΠΑΠΑΤΡΕΧΑΣ”
Η αρετή δεν στέκει εις την αφαίρεσιν των παθών, αλλ’ εις την οικονομίαν και μετά λόγου χρήσιν αυτών.
ΝΕΟΦΥΤΟΣ ΒΑΜΒΑΣ
Η αδικία έχει τας εκατόν χείρας και τους εκατό πόδας, διά τούτο φθάνει παντού…
ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΛΛΙΓΑΣ “ΘΑΝΟΣ ΒΛΕΚΑΣ”
Τι γοητευτική ποικιλία που έχει η αμφιβολία και τι μονότονη που είναι η βεβαιότητα!
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΤΣΟΣ «ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΙ Β΄»
Η ευτυχία περπατάει πάντα πάνω σε σκοινί. Και μπορεί να σπάσει και να σε γκρεμίσει.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ “ΑΓΕΛΑΣΤΗ ΑΝΟΙΞΗ”
Κύριε, ικετεύω σε, λυπήσου τις αμαρτίες μου. Μη μου τις συγχωρέσεις, γιατί μέσα στη συγχώρεση είναι η λήθη.
ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ “ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ”
Γιάννης Γαϊτης (1923-1984) «Οδυσσέας – Σειρήνες» Τελλόγλειο Ίδρυμα
Μόνο μέσα εις την ειρήνην ημπορούν να αναπτυχθούν όλα τα άνθη του πολιτισμού.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ
Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ “ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ”
Μικράν, μικράν, κατάπτυστον ψυχήν έχουν αι μάζαι, ιδιοτελή καρδίαν και παρειάν αναίσθητον εις τους κολάφους.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ «ΕΙΣ ΑΝΔΡΕΑΝ ΚΑΛΒΟΝ»
Ελευθερία είναι εκείνη η δύναμις όπου έχει ο άνθρωπος εις το να κάμη όλον εκείνο, οπού δεν βλάπτει εις τα δίκαια των γειτόνων του.
ΡΗΓΑΣ ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗΣ «ΤΑ ΔΙΚΑΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ»
Ένας άνθρωπος δικός μας είναι όλος ο κόσμος δικός μας.
ΤΑΣΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ “ΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ ΤΗΣ ΑΧΑΪΑΣ”
Το τελειωτικό και το ασάλευτο είναι κάτι αντίθετο με τη ζωή.
ΚΟΣΜΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ «ΕΚΑΤΗ»
Δεν είναι τα γεγονότα που σε αλλάζουνε, μα οι λεπτομέρειες.
ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΣΤΑΝΑΚΗΣ “Ο ΧΑΤΖΗΜΑΝΟΥΗΛ”
Η φύση, πλάθουσα τον άνθρωπον, φαίνεται να έδειξε όλη της φειδωλία σε τούτο το μέρος, εις τη συνείδηση!
ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΣ “ΙΔΟΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ”
Έχει τόσο αδύνατο μνημονικό η Ευγνωμοσύνη!
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΛΥΚΟΥΔΗΣ “ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ”
Μποστ (1918-1995)
Ο άνθρωπος αγαπά να χτυπά όσους του μοιάζουν. (…) Αγαπά να σκοτώνει τον όμοιό του.
ΗΛΙΑΣ ΒΕΝΕΖΗΣ “ΑΙΟΛΙΚΗ ΓΗ”
Ο αδύνατος ανακάλυψε την κατεργαριά και μ’ αυτή συχνά νίκησε τη δύναμη του δυνατού.
ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ “ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ”
Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ και ηγαπημένε, πάντοτ’ ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε.
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ
Τον εαυτό σου δεν πρόκειται να τον εξηγήσεις. Να τον καταλάβεις πρέπει, να τον ανακαλύψεις.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΤΑΤΑΚΗΣ “ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ”
Τίποτε, δεν ανακουφίζει τον μαζάνθρωπο, όσο η μετριότης των πολιτικών και πνευματικών ηγετών του.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΡΑΜΦΟΣ “ΜΕΛΕΤΗ ΘΑΝΑΤΟΥ”
Κακό σημάδι πάντα η χόρταση στον κόσμο.
ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ “Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΗ ΡΩΜΗ”
Η αξία του μετανιωμένου είναι πολύ μεγαλύτερη από του ανθρώπου που δεν έχει αμαρτήσει.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΘΕΟΤΟΚΗΣ “ΚΑΤΑΔΙΚΟΣ”
Λυπάμαι μόνο ό,τι είναι ακίνητο και άψυχο και δεν μπορεί να αισθάνεται.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ “ΤΟ ΘΕΙΟ ΤΡΑΓΙ”
Ο χειμώνας και το καλοκαίρι, η μέρα κι η νύχτα χρειάζονται η μία την άλλη…
ΡΟΔΗΣ ΡΟΥΦΟΣ “ΟΙ ΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ”
Πάνος Βαλσαμάκης (1900-1986) «Βάρκα» Τελλόγλειο Ίδρυμα
Μ’ έφαγες – σ’ έφαγα, έτσι πάει ο κόσμος.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑΣ “Ο ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΣ”
Πρέπει να ξεχνάμε για να ζούμε.
ΙΩΑΝΝΑ ΤΣΑΤΣΟΥ από το βιβλίο “ΤΟ ΦΕΓΓΟΣ ΤΗΣ ΙΩΑΝΝΑΣ ΤΣΑΤΣΟΥ”
Το τελευταίο πράγμα που ξεχνά η μνήμη είναι οι ενοχές
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ “ΣΤΙΓΜΕΣ”
Με τούτο τον τρόπο είναι πλασμένος ο άνθρωπος: ο άγγελος κι ο δαίμονας βρίσκονται μέσα του.
Ι. Μ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ “Η ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ”
Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ’ την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά απ’ αυτό το πάθος για κάτι πιο μακρινό.
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ “ΒΙΟΛΕΤΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ”
Νιώθω για σε, πατρίδα μου, στα σπλάχνα χαλασμό.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ «Η ΠΡΟΣ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗ»
Η Ελευθερία είναι αναγκαιοτέρα και από την ιδίαν ύπαρξιν εις τον άνθρωπον.
ΑΝΩΝΥΜΟΣ “ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ”
Σωτήρης Πατατζής:
Τι θα πει “σκέφτομαι”; Γίνομαι δυστυχισμένος, ναι, ναι, αυτό θα πει. Ε, λοιπόν, φανταστείτε τώρα να κάνουμε όλους τους ανθρώπους γύρω μας να σκέφτονται, σ’ έναν κόσμο τόσο γελοίο, τόσο αποκρουστικό! Είναι σα να τους θερίζουμε με πολυβόλο.
“ΜΕΘΥΣΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ”
Άγγελος Τερζάκης:
Χμ! Αυτοί οι “καλοί άνθρωποι” που είναι πρόθυμοι όλα να τα παινέψουν, όλα να τα συγχωρέσουν, όλα να τα ανεχθούν. Κάνουν τη ζωή επίπεδη, χωρίς αξιολογικές διακυμάνσεις. Αν ίσχυε η “καλοσύνη” τους, θα επιτρέπονταν όλα – με ποιο αποτέλεσμα; Να επωφεληθούν φυσικά οι πονηροί. Να επιβραβευθούν οι φαύλοι.
“ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ”
Δημήτριος Καμπούρογλου:
Το μόνον που εφρόντισε για τον άνθρωπο ο Θεός είναι, κατά τη γνώμη μου, να τον κάμει ατελή, για να ‘χει διαρκώς την ανάγκη του Θεού του αυτού.
“ΑΤΤΙΚΟΙ ΕΡΩΤΕΣ”
Χρόνης Μίσσιος:
Σκεφτείτε, κύριε, αν μπορούσαμε να ξέρουμε την ατομική ιστορία, τα ονόματα, το χαμόγελο, τα όνειρα, τις αγάπες, τις επιθυμίες και τις δημιουργικές ικανότητες των εκατομμυρίων νεκρών των πολέμων, αν τους γνωρίζαμε σαν τ’ αδέρφια μας, σαν τους ανθρώπους που μεγαλώσαμε μαζί και ονειρευτήκαμε μαζί, τι διάσταση θα είχε για μας η ανθρώπινη ιστορία και πόσο άγρυπνοι και προσεχτικοί θα ήμασταν σε κάθε επιλογή της εξουσίας, σε κάθε ιδεολογική πρόταση… Αν η συνείδηση και η γνώση του ανθρώπου μπορούσε να φτάσει στο επίπεδο να ερμηνεύει μ’ αυτή την ανθρώπινη έγνοια την είδηση “εκατό χιλιάδες νεκροί” ή “ένας άνθρωπος βασανίζεται σε κάποιο άντρο της εξουσίας”…
“ΧΑΜΟΓΕΛΑ, ΡΕ… ΤΙ ΣΟΥ ΖΗΤΑΝΕ” Εκδόσεις ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Λύσανδρος Πράσινος:
Για τον άνθρωπο μόνο ο άνθρωπος γνοιάζεται μέσα στην ατέλειωτη ερημιά του κόσμου, κι η μοναδική τούτη έγνοια του, που δεν έχει από πουθενά βοήθεια, ούτε συμπάθεια από αιώνες σ’ αιώνες, από γενιά σε γενιά, κοιλοπόνησε τους Θεούς και τις τέχνες, που όλοι τους θα σβήσουνε μ’ αυτόν μιαν ώρα, χνάρια του φόβου και της ελπίδας του.
“Ο ΣΟΜΑΛΗΣ”
Ο πρίγκιπας με τα κρίνα ( 1550 π. Χ., Κνωσός)
Ανδρέας Λασκαράτος:
Ύψωσε την ψυχή σου και την φαντασίαν σου εις τα απειράριθμα ηλιακά συστήματα του απείρου Παντός. Ιδές εις αυτά όλα ενωμένα ένα μόριον της Μεγαλειότητος του Θεού, και στοχάσου ενταυτώ ότι τα χριστιανικά μπαίγνια πιστεύουνε, πως τον θεόν εκείνον τόνε γνοιάζει τι μαγερεύουμε και τι τρώμε, διά να μας ανταμοίψη ή να μας παιδέψη!… Οποία μπαιγνιοσύνη…
«ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ»
Χρήστος Μαλεβίτσης:
Για μια μακρά ιστορική περίοδο τους νόμους της φύσεως τους εξηγούσε η βούληση του Θεού. Και για μια άλλη επίσης μακρά ιστορική περίοδο τη βούληση του Θεού την εξηγούσαν οι νόμοι της φύσεως. Στο τέλος μείναμε χωρίς νόμους της φύσεως και χωρίς βούληση του Θεού. Με τις εκμυθευτικές αυτές σχεδίες διαπλεύσαμε για μακρές ιστορικές περιόδους τον ωκεανό του αγνώστου. Ίσαμε που ναυαγήσαμε. Οι άνθρωποι και των δύο ναυαγίων κρατιούνται από τα σπασμένα ξύλα τους για να μη βυθιστούν στο υγρό στοιχείο του αγνώστου. Είναι πολύτιμα τούτα τα ξύλα. Όμως δεν μπορούν να μας οδηγήσουν πλέον σε λιμάνι.
“ΕΦΗΜΕΡΙΑ” Εκδόσεις ΔΩΔΩΝΗ
Ντίνος Χριστιανόπουλος:
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά, έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας, ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας, κοκκινήσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας, έστω και μια φορά; Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους;
“ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ” από τον ”ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟ ΚΑΗΜΟ” από το βιβλίο “ΠΟΙΗΜΑΤΑ” Εκδόσεις ΔΙΑΓΩΝΙΟΥ
Κική Δημουλά:
Ευλογημένο να ‘ναι το Εμπόδιο και τρισευλογημένο. Δέντρο ισκιερής δικαιολογίας ότι δεν φταίμ’ εμείς, να βρίσκει δροσερήν αθώωση ο λιποτάκτης χειρισμός, να κολατσίζει με το πάσο της το μεροκαματιάρικο άλλοθί της η Αλλοτρίωσή μας.
“ΕΜΜΕΣΗ ΑΔΡΑΝΕΙΑ”
Νίκος Τσιφόρος:
Λες έχω αμπέλια και χωράφια και σπίτια και γης. Κουράδες έχεις. Κανένας άνθρωπος δεν έχει γη. Η γης έχει εμάς και σπάει κέφι μαζί μας, άσε που την ενοχλάμε κάθε λίγο σαν κοτόψειρες. Δύναμη; Μπούρδες. Ίδρωσες να κάνεις μια πολυκατοικία 46 διαμερίσματα και πλακώνει ένας σεισμός και στην κάνει λιάδα. Πήρες παρασήματα και χειροκροτήματα και ζήτω και έρχεται αδερφάκι μου ένα τόσο δα μικρόβιο από συνάχι και σε κάνει μια πτωματάρα χωρίς να το καταλάβεις. Έβαλες παρά στην μπάντα και διέταξες κόσμο κάντε έτσι ρε μερμήγκια ασήμαντα, και σε πιάνει ένα κόψιμο και είσαι ρεζίλης στην λεκάνη του καμπινέ. Κάνεις το δυνατό κι έτσι και πιάσει μια παγωνιά τρέμεις σαν παλιόσκυλο και από την άλλη μεριά, μια μολόχα, ένα χορταράκι ασήμαντο, κάθεται όλη νύχτα και τρώει τους αέρηδες και το χιονιά και το πρωί είναι φρέσκο και δεν τούγινε τίποτα. Πούν’ η δύναμή σου ρε φιόγκο κάτου από τούτο εδώ το Σύμπαν που μας πλακώνει με το βάρος του; Πούναι τα μεγαλεία σου και το τουπέ σου; Μια ανάποδη να πάρουνε τα πράματα, στα λεφτά, στα πολιτικά, στην υγεία, στα όλα που την βασίζεις, πας, ξεγράφτηκες και μήτε που θέλουνε να σε θυμούνται οι άλλοι. Πέθανες και περάσανε πενήντα χρόνια και μήτε κανένας ξέρει αν υπήρξες και αν έκανες και σε φοβηθήκανε και σε λογαριάσανε.
“ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΑΤΣΑΣ” Εκδόσεις ΕΡΜΗΣ
Παριζιάνα (1450 π. Χ., Κνωσός)
Δημοσθένης Βουτυράς:
Τώρα θα παρακαλέσουν το Θεό, θα τον ευχαριστήσουν για τη νίκη και θα τον παρακαλέσουν να τους βοηθήσει να σκοτώσουν πολλούς εχθρούς! Απ’ την άλλη μεριά οι ιμάμηδες και οι λοιποί χοτζάδες θα παρακαλέσουν και αυτοί το Θεό για να τους βοηθήσει και έτσι ο Θεός θα βρεθεί σε δύσκολη θέση σε ποιον από τους δυο να δώσει βοήθεια…
“Ο ΛΑΓΚΑΣ” Εκδόσεις ΣΤΑΧΥ
Μαρία Ιορδανίδου:
Γιατί να υπάρχει τέτοια ανισότητα, τέτοια σκληρότητα, τέτοια απανθρωπιά; Ποιος φταίει; Και τι κάνει επιτέλους αυτός ο πανάγαθος Πλάστης που στέκεται και σεργιανά αυτή την ασυναρτησία που δημιούργησε;
“ΣΑΝ ΤΑ ΤΡΕΛΑ ΠΟΥΛΙΑ”
Κωνσταντίνος Καβάφης:
Τιμή σ’ εκείνους όπου στη ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες. Ποτέ από το χρέος μη κινούντες· δίκαιοι κι ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις, αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία· γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι, πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε· πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες, πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους. Και περισσότερη τιμή τους πρέπει όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν) πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος, κι οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε.
“ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ”
Αιμίλιος Χουρμούζιος:
Η Επιστήμη έφερε έναν τρομακτικό διχασμό στη ζωή του ανθρώπου. Εχώρισε τον φιλόσοφο από τον επιστήμονα και εκάλεσε την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της ν’ ακολουθήσουν, μ’ έναν επίδεσμο στα μάτια της ψυχής και της φιλοσοφικής σκέψεως που είναι η όρασή της, τη φτερωτή της πορεία. Στην αρχή την ακολουθήσαμε μ’ εμπιστοσύνη και μ’ αισιοδοξία. Στη μέση του δρόμου είχαμε διαισθανθεί πως εκεί όπου μας πάει δεν υπάρχει πια τρόπος επιστροφής. Και τώρα, έχουμε πια συνειδητοποιήσει πως πραγματικά δεν υπάρχει πια επιστροφή… (23/11/1961)
“ΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” Εκδόσεις ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ
Μιχάλης Κατσαρός:
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών και διαβατηρίων στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία στα εργοστάσια πολεμικών υλών σ’ αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια στα θούρια στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους στους θεατές στον άνεμο σ’ όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς στους άλλους που κάνουν το φίλο σας ως και σε μένα, σε μένα ακόμη που σας ιστορώ αντισταθείτε. Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την Ελευθερία.
απόσπασμα από το ποίημα “Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ” από την ποιητική συλλογή “ΚΑΤΑ ΣΑΔΔΟΥΚΑΙΩΝ”
Ταυροκαθάψια (1700-1500 π.Χ., Κνωσός)
Φώτης Κόντογλου:
Μα άραγες ο Χριστός ήρθε σε τούτον τον κόσμο μόνο για μας τους βαφτισμένους, και δεν ήρθε για ούλον τον κόσμο, για κάθε άνθρωπο που έχει καλή ψυχή, τι Τούρκος, τι Ρωμιός;
“ΤΟ ΑΪΒΑΛΙ, Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ”
Μενέλαος Λουντέμης:
Κι ύστερα σου λένε, ο άνθρωπος είναι το “ευγενέστερον ζώον”… Ζώον… μάλιστα, αλλά όχι και ευγενέστερον!… Το αγριότερον, μάλιστα!
“ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΤΡΑΕΙ Τ’ ΑΣΤΡΑ” Εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Τίτος Πατρίκιος:
Με την ευφυϊα μου συμβαίνει ό,τι και με τα χρήματα: δεν πάσχω από ένδεια αλλά πάντα έχω λιγότερα απ’ όσα μου χρειάζονται.
“ΣΥΝΕΧΕΣ ΩΡΑΡΙΟ – ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ” Εκδόσεις ΔΙΑΤΤΩΝ
Γρηγόριος Ξενόπουλος:
Μα έτσι εύκολα αλλάζουν οι άνθρωποι τις ιδέες τους; Κι από τις ιδέες πάλι του κόσμου, μόνο τις πιο σωστές, τις πιο λογικές πρέπει να κοιτάμε και να σεβόμαστε; Ή και τις πιο δυνατές, τις βαθιά ριζωμένες; Μα την αλήθεια, αυτές καμιά φορά απαιτούν σεβασμό μεγαλύτερο…
“ΤΙΜΙΟΙ ΚΑΙ ΑΤΙΜΟΙ”
Στέλιος Ξεφλούδας:
Ο άνθρωπος, από τότε που τον έδιωξαν από τον Παράδεισο, παλεύει για να υπάρξει, να μην εξαφανιστεί, να υποτάξει τη φύση, να γίνει Θεός, και πάντα τον βρίσκει ο θάνατος ολομόναχο στην αρχή του δρόμου.
“ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΧΩΡΙΣ ΙΘΑΚΗ”
«Δελφίνια» από το Μέγαρο της Βασίλισσας στην Κνωσό
Νίκος Δήμου:
Ρωτάμε συνεχώς για το νόημα. Ίσως το λάθος μας είναι στο ίδιο το ερώτημα. Ίσως δεν πρέπει να ζητάμε νόημα – αλλά να δίνουμε νόημα.
“ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ”
Νίκος Εγγονόπουλος:
Τα σώματά μας θα χαθούν θα σβήσουν από μας θα μείνη μέχρι της συντελείας των αιώνων αυτό το “σε αγαπώ” που σου ψιθύρισα στις ώρες τις πιο κρυφές.
“ΕΛΕΩΝΟΡΑ ΙΙ”
Τάσος Αθανασιάδης:
Θα ‘πρεπε οι άνθρωποι να ξέρουν την ημερομηνία του θανάτου τους, όπως έχουνε στην ταυτότητά τους τη χρονολογία της γέννησής τους. Αυτό θα τους έκανε ηθικότερους, πιο ανθρώπινους.
“ΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ ΤΗΣ ΑΧΑΪΑΣ”
Νάνος Βαλαωρίτης:
Δε θα ‘πρεπε να θέσει κανείς εκτός νόμου -θεληματικά- για μια γενιά ολόκληρη την ανθρωπότητα; Δε θα ‘πρεπε να μη γεννάμε πια παιδιά -αφού είναι φανερό πως τα γεννάμε για να καταναλωθούν από το μυστικό Μολώχ που φανερά κατασκευάζουμε στα εργοστάσια τα κρυφά, τα υπόγεια, (οι βόμβες του Ιουλίου Βερν θα χλόμιαζαν μπροστά τους). “Ή βόμβες λοιπόν κύριοι, ή παιδιά -αλλιώς θα απεργήσουμε σεξουαλικά για πάντα”. Η ομιλήτρια είναι μια ξανθιά και συμβουλεύει στείρωση στα βρέφη που γεννιούνται. Προχωρήσαμε πιο πέρα. Καιρός να αποσυρθούμε ανέπαφοι, καλύτερα μια γης που θα ‘ναι έρημη κι ειρηνική γεμάτη τάφους, παρά μια γη μ’ εγκαύματα φριχτά απ’ άκρου εις άκρον, καλύτερα να ‘ρθούνε από άλλους κόσμους μυστηριώδεις ξένοι και να κάνουν υποθέσεις και ν’ αναρωτιούνται γιατί μια μέρα εξαφανίστηκε όλος ο κόσμος χωρίς αιτία φανερή. Καλύτερα το στάρι να φυτρώνει άγριο κι ο προτελευταίος άνθρωπος να τριγυρίζει μόνος του στην ερημιά -ενώ περνάει μέσα απ’ το μυαλό του αόριστη χαώδης μια ανάμνηση. Έτσι θα ‘πρεπε να τελειώσουμε και όχι αλλιώς.
“ΠΑΡΑΜΥΘΟΛΟΓΙΑ” Εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ
Γιάννης Μαγκλής:
Όσο μονάχα κι ένας άνθρωπος ξεκοιλιάζεται από την ξιφολόγχη ή σμπαραλιάζεται από την μπόμπα ή σέρνει δώθε – κείθες την καταραμένη ύπαρξή του με μοναδικό σκοπό να σκοτώσει το συνάνθρωπό του, ε, όχι, δεν μπορούμε, δεν έχουμε δικαίωμα να ‘μαστε περήφανοι για το εκλεκτό δίποδο που πλάστηκε από τα χέρια του Θεού “κατ’ εικόνα και ομοίωσιν”.
“Τ’ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ, ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ” Εκδόσεις ΔΩΡΙΚΟΣ
Ιέρειες που χορεύουν (Κνωσός)
Τάσος Λειβαδίτης:
…μετράω τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα, τις δίψες, τις παραχωρήσεις, μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές, τις καλοσύνες μου συχνά επηρμένες, μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου να τελειώνω – α, εσείς, εσείς ταπεινώσεις, αλτήρες της ψυχής μου, βαθύ, θρεπτικό ψωμί, αιώνιε πόνε μου, όλη η δροσιά του μέλλοντος τραγουδάει μες στις κλειδώσεις μου την ίδια ώρα που μου στρίβει το λαρύγγι η πείνα χιλιάδων φτωχών προγόνων, κι ω ήττες, συντρόφισσες μου, που μέσα σε μια στιγμή με λυτρώσατε απ’ τους αιώνιους φόβους της ήττας.
απόσπασμα από το ποίημα “ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ” από την “ΠΟΙΗΣΗ” Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης:
Τώρα όμως η πράγματι επικρατούσα θρησκεία είναι ο πλέον ακάθαρτος και κτηνώδης υλισμός. Μόνον κατά πρόσχημα είναι η χριστιανοσύνη.
“ΙΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΟΣ”
Νίκος Καββαδίας:
Η αλήθεια είναι αμαρτία. Η πιο χοντροκομμένη, η πιο αφιλάνθρωπη μορφή της ψευτιάς. Να την πει κανείς μόνο για να σώσει κεφάλι από κρεμάλα, μόνο τότε πρέπει.
“ΒΑΡΔΙΑ” Εκδόσεις ΑΓΡΑ
Γιάννης Ρίτσος:
Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα, αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο, αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο. (…) Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας – δε μπορεί κανείς να μας το πάρει.
αποσπάσματα από το ποίημα “ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ” Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ
Αλέξανδρος Ρ. Ραγκαβής:
Ανά μία περίστασις στέλλεται πάντοτε εις την ζωήν εκάστου ανθρώπου. (…) Μεταξύ μυρίων εις μόνος ηξεύρει να την συλλάβη. Ούτος είναι ο μέγας ανήρ. Τους δε λοιπούς ακούεις παραπονούμενους, ότι όταν ήλθε δεν την εγνώρισαν, όταν παρήλθε δεν την εκράτησαν.
“ΛΕΪΛΑ”
Ο ψαράς (1650π.Χ., Ακρωτήρι Θήρας)
Ντίνος Χριστιανόπουλος:
Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι. Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο, φταίνε κι οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε κι εμείς που πετούμε το τσιγάρο μας στο δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει κι η δική μας σκαρταδούρα.
απόσπασμα από κείμενο του Ν. ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ στο περιοδικό ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ αρ. 1 ΙΑΝ-ΑΠΡ 1979
Στέλιος Ράμφος:
Η ζωή τούτη δεν είναι αποκύημα εντρόμου διανοίας, αλλά γεγονός χειροπιαστό: θα ήταν αδιανόητο να θυσιάζομαι για τον δικό μου ή τον άγνωστο συνάνθρωπο, να πεθαίνω για ένα ιδανικό, εάν δεν ενεργούσε μέσα μου κάτι ανώτερο και ισχυρότερο από το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως, όπως αδιανόητη θα ήταν η ανθρώπινη ιστορία και εξέλιξη. Κι αυτό το κάτι, για το οποίο δίνω το πεπερασμένο εγώ μου, δεν μπορεί παρά να είναι πνεύμα αιώνιο και άφθαρτο, διότι εν εναντία περιπτώσει η αυτοθυσία θα ήταν αυτοκτονία, η δε πνευματική ελευθερία εξορκιστέα.
“ΜΕΛΕΤΗ ΘΑΝΑΤΟΥ” Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ
Κρίτων Αθανασούλης:
Μακριά απ’ τους ρήτορες. Ακούτε καλύτερα των ρυακιών τους ψιθύρους.
“Η ΠΑΡΑΙΝΕΣΗ ΤΟΥ ΕΜΠΕΙΡΟΥ”
Γεώργιος Παπανδρέου:
Είχομεν, και ίσως έχομεν ακόμη μίαν σχολαστικήν, χρεωκοπημένην εκπαίδευσιν, της οποίας προορισμός ήτο να κατασκευάζη τον τύπον του ξηρού, ανιαρού, “διαβασμένου” ανθρώπου, ο οποίος γνωρίζει “γράμματα” – και δι’ αυτό είναι εντελώς αντίθετος του “γνωστικού” ανθρώπου, τον οποίον δημιουργεί η Ζωή. Εις τρόπον ώστε, βαθμιαίως, να σχηματισθή η αντίληψις, ότι “γράμματα” και ”γνώση” είναι πράγματα ασυμβίβαστα!…
(13/12/1920) από το βιβλίο των Γ. ΚΑΣΙΜΑΤΗ, Π. ΠΕΤΡΙΔΗ, Α. ΣΙΔΕΡΑΤΟΥ “ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ” Εκδόσεις ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ
Ζαχαρίας Παπαντωνίου:
Πάθη του ανθρώπου! Στι σιδερένιο κλουβί της Ηθικής ρυάζεσθε και γυρνάτε απελπισμένα – ωραία θηρία της θερμής Αφρικής.
ΠΕΖΟΙ ΡΥΘΜΟΙ
Αντιλόπες (τοιχογραφία από το Ακρωτήρι Θήρας)
Θέμος Ποταμιάνος:
Ο καλός δημιουργεί τους κακούς γιατί τους δίνει την ευκαιρία να αμαρτήσουνε. Κατάλαβέ το. Οι καλοί είναι η εύκολη λεία των φαύλων. Κοίτα πόσο ακανθώδες παρουσιάζεται το πρόβλημα του καλού. Καταντά συχνά κακή πράξις το να σπρώχνει κανείς έναν άνθρωπο στο καλό. Είναι σαν να τον σπρώχνει στην καταστροφή.
“ΕΥΘΥΜΟΣ ΚΟΣΜΟΣ”
Σωτήρης Πατατζής:
Η ώρα της καταστροφής είναι κοινή μοίρα των ανθρώπων. Κάποτε θα βρεθείς πάνω από τον γκρεμό σου – είτε μικρόν είτε μεγάλον. Οι άνθρωποι που είναι γύρω σου θ’ απλώσουν τα χέρια τους. Μερικοί θα σου πουν “μη αδελφέ μας, θα πέσεις”. Άλλοι δε θα σου πουν τίποτα. Κι άλλοι θα σε σπρώξουν.
“ΜΕΘΥΣΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ”
Ανδρέας Καρκαβίτσας:
Πώς είμαστε οι άνθρωποι φτιαγμένοι. Αν είναι να κάνουμε κάτι που μας αρέσει, πιστεύουμε πως όλοι θα το παινέψουν. Αν το κάμει άλλος, θα το γυρίσουμε αποδώ, θα το παίξουμε αποκεί κι έπειτα θα ειπούμε: δεν είναι καλό πράμα.
“ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ”
Νίκος Εγγονόπουλος:
την αγάπη ή την αδιαφορία; την αγάπη το μίσος ή την αδιαφορία; το μίσος (…) την χαράν ή την λύπην; την χαρά την λύπην ή την ανίαν; την λύπη τον άνθρωπο ή τον πόθο; τον πόθο τον πόλεμο ή την ειρήνη; την ειρήνη ν’ αγαπιέσαι ή ν’ αγαπάς; ν’ αγαπώ
απόσπασμα από το ποίημα “ΤΟ ΓΛΩΣΣΑΡΙΟ ΤΩΝ ΑΝΘΕΩΝ» «ΕΛΕΥΣΙΣ”
Ανδρέας Λασκαράτος:
Ενώ εις τον άνθρωπον εδόθη η ύψωσή του έως εις τα υπερφυή όντα, του αφέθη και η καταβίβασή του έως εις τα κτήνη και συχνά και παρακάτου ακόμη.
“ΙΔΟΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ”
Ιάκωβος Καμπανέλλης:
Το δράμα είναι πως ό,τι ολέθριο γίνεται αντί ν’ αποτελέσει ένα “κακό προηγούμενο προς αποφυγήν” καταντά μια άδεια για να γίνονται στο μέλλον χειρότερα.
“ΜΑΟΥΤΧΑΟΥΖΕΝ” Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ
Ανδρέας Εμπειρίκος:
Μήπως αν δεν έμπαινε στη μέση το λεγόμενον “αίσθημα” και η λεγόμενη “ηθική”, θα ημπορούσε τότε μόνον να είναι ο έρως τέλειος και απλός και εύκολος, επ’ άπειρον πανήδονος και απολύτως παντοδύναμος – όλο χαρά (μόνο χαρά), όλο γλύκα (μόνο γλύκα), χωρίς απαγορεύσεις, στερήσεις, πικρίες, διάφορα “μούπες-σούπα” και άλλα αηδή και ακατανόητα, όπως η αποκλειστικότης, η εντός του γάμου αγνότης και όλη η σχετική με αυτόν απέραντη όσο και μάταια ηθικολογία και φιλολογία;
“Ο ΜΕΓΑΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ” Εκδόσεις ΑΓΡΑ
Νεαροί πυγμάχοι (Ακρωτήρι Θήρας)
λογομνήμων... 