ατάκτως ερριμμένα ΙΙΙ
Αρχική σελίδα
Η ζωή είναι κάτι τρομαχτικά σκληρό, που ο άνθρωπος θέλει σώνει και καλά να το κάνει ήπιο. Ε, δε γίνεται ήπιο!
ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ “ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ” Εκδόσεις ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ “ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ Α΄”
Α! τι μπαίγνιο είναι ο άνθρωπος όταν αγαπάει αληθινά.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΡΑΥΛΑΝΤΩΝΗΣ «Η ΕΞΑΔΕΛΦΗ»
Η αλήθεια δεν είναι αντικείμενο, είναι οδός.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΛΕΒΙΤΣΗΣ “ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ” άρθρο στο περιοδικό ΕΥΘΥΝΗ τ. 339 έτος 2000
Ο ασυγχρονισμός της φύσης και του ανθρώπου, έφερε τον ασυγχρονισμό της ψυχής και του σώματος.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ «ΑΝΟΙΧΤΑ ΧΑΡΤΙΑ» Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ
Όλο το έθνος αδικείται όταν αδικείται ένας μόνος πολίτης.
ΡΗΓΑΣ ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗΣ “ΤΑ ΔΙΚΑΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ”
Μεγάλη Ιδέα δεν μπορεί να είναι ο εγκλεισμός στην ταυτότητα αλλά η καθολικότης στην ταυτότητα.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΡΑΜΦΟΣ «ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΩΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΕΛΛΟΝ» άρθρο στο περιοδικό ΙΝΔΙΚΤΟΣ φθινόπωρο 1996
Σ’ ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.
ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ “Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΤΑΠΕΙΝΟΥ”
Αλέκος Φασιανός «Αδάμ και Εύα» Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
Η κάθε πίστη είναι ένας ολοφάνερος εγωισμός και μια μισανθρωπία σκεπασμένη
ΠΛΑΤΩΝ ΡΟΔΟΚΑΝΑΚΗΣ “ΤΟ ΦΛΟΓΙΣΜΕΝΟ ΡΑΣΟ”
Η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους.
ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ “ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ”
Μας έκανε λίγους γιατί έχει πολλούς πούναι πολλοί.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ “Ο ΘΕΟΣ ΚΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ”
Ο φόρος της Δόξας είναι αίμα, αίμα και δάκρυα που χύνονται ποτάμι.
ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ «Ο ΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ»
Όπως τα καρφιά σκουριάζουν κάποτε και τα όνειρα. Με τον καιρό.
ΤΑΚΗΣ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ «ΟΠΩΣ ΤΑ ΚΑΡΦΙΑ» από το “ΑΡΩΜΑ ΕΝΟΣ ΚΟΜΗΤΗ”
Το κάλλος ημπορεί να φέρη κόρον, ποτέ όμως το πνεύμα.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ “Ο ΠΟΛΥΠΑΘΗΣ”
Εάν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αγάπη δε μη έχω, έγεινα χαλκός ηχών, ή κύμβαλον αλαλάζον.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ “ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α΄”
Να δημιουργείς σαν αθάνατος και να ζεις σαν ετοιμοθάνατος. Αλλά αυτό το πήγαινε έλα τι δύσκολο που είναι!
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΤΣΟΣ “Η ΖΩΗ ΣΕ ΑΠΟΣΤΑΣΗ”
Διαμαντής Διαμαντόπουλος (1914-1995) «Στο θάλαμο» Εθνική Πινακοθήκη
Πάντ’ η γυναίκα ανερωτά και πεθυμά ν’ ακούση πως όλοι τηνε ρέγουνται κι όλοι την αγαπούσι.
ΒΙΤΣΕΝΤΖΟΣ ΚΟΡΝΑΡΟΣ “ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ”
Η ελπίδα είναι σαν τον αέρα: Μόλις βρει μια μικρή χαραματιά στην ψυχή μας, ορμάει μέσα γυρεύοντας να γεμίσει το κενό που συνάντησε…
ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΑΤΑΤΖΗΣ “ΝΕΡΑΪΔΑ ΤΟΥ ΒΥΘΟΥ”
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ “ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ”
Έχει και η φιλία την αχίλλειο πτέρνα της: τη γυναίκα.
ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ «Η ΤΙΜΗ ΕΝΟΣ ΑΔΕΛΦΟΥ» από το βιβλίο του ΜΙΧ. ΠΕΡΑΝΘΗ «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ 1453 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ» Εκδόσεις ΕΡΓΩΝ ΠΕΡΑΝΘΗ
Είναι γλυκύς ο θάνατος μόνον όταν κοιμώμεθα εις την πατρίδα.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ «Ο ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΣ»
Τι είναι το ζην, ειμή υπαμοιβή ελπίδων και αναμνήσεων;
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΛΥΚΟΥΔΗΣ “ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ”
Εγώ δε γνώρισ’ ακόμα μήτ’ έναν που να μολογήσει έστω και εμπιστευτικά πως είναι παλιάνθρωπος ή τουλάιστο να το παραδεχτεί τέτοιο πράμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ “ΤΟ ΘΕΙΟ ΤΡΑΓΙ”
Ωσάν χορτάσει η κοιλία θέλει απέκει να αναπαυθεί εις τες αμαρτίες.
ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΣΚΟΥΦΟΣ
Γιώργος Σταθόπουλος «Ζευγάρι»
Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ “Η ΕΛΕΝΗ”
Εις τι συνίσταται η δύναμις του χαρακτήρος; Εις το να κάμνωμεν ό,τι θέλομεν και ό,τι δεν θέλομεν.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΟΣ από το βιβλίο του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ “ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΑ ΣΑΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΚΑΦΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ (1880-1930)” Εκδόσεις ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ
Αν είναι νάρθει θε ναρθεί – αλλιώς θα προσπεράσει…
ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ “Η ΑΓΑΠΗ”
Η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από φιλανθρωπία. Έχει ανάγκη από ανθρωπισμό…
ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ “ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΤΟ ΕΘΝΟΣ” Εκδόσεις ΘΕΩΡΙΑ
Βρίσκεται άνθρωπος στον κόσμο που να μην τον πρόδωσαν, εξόν αν δεν το ξέρει;
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΡΕΒΕΛΑΚΗΣ “Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΟ ΠΗΓΑΔΙ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ
Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ “ΑΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ” από τη συλλογή “ΧΑΙΡΕ ΠΟΤΕ”
Πολλοί άνθρωποι είναι μηδενικά και ο τρόπος που ζουν τους έδωσε τη μονάδα που χρειάζονται διά να γίνουν κάτι.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΜΠΟΥΡΟΓΛΟΥ “ΘΡΥΨΑΛΑ”
Γιάννης Γαΐτης «Καπέλα»
Δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή στους κόσμους. Μέσα μας είναι η διαχωριστική γραμμή, ή την έχεις ή δεν την έχεις…
ΓΑΛΑΤΕΙΑ ΣΑΡΑΝΤΗ “ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ”
Κόπος ανυπόφερτος είναι η ζωή.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ «ΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΝ»
“Είναι βαθιές οι ρίζες” καυχήθηκαν τα δέντρα στη μπουλντόζα.
ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ “ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ” Εκδόσεις ΙΑΝΟΣ
Στην Ελλάδα όλα γίνονται όπως θέλουν οι μέτριοι.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ “ΩΣ ΣΤΡΟΥΘΙΟΝ ΜΟΝΑΖΟΝ ΕΠΙ ΔΩΜΑΤΟΣ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
Κι αν δεν έχουμε πειρασμούς να νικήσουμε, πού είναι η αρετή;
ΑΡΓΥΡΗΣ ΕΦΤΑΛΙΩΤΗΣ “ΝΗΣΙΩΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ
Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ “ΑΣΚΗΤΙΚΗ”
Είναι καλό που το σώμα μου δεν μπορεί να διαπράξει όλες τις αμαρτίες του πνεύματός μου.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ “ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ” περιοδικό ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ τ. 1717
“Πρέπει”. Ο πιο άδειος λόγος μεσ’ στην απέραντη κενολογία της ανθρώπινης γλώσσας.
Μ. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ “ΓΙΟΥΓΚΕΡΜΑΝ“
Χρυσωμένες έχουν τις παγίδες οι άνθρωποι.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ “VILLA NATACHA” από τα “ΕΤΕΡΟΘΑΛΗ”
Η ψυχή του εφήβου μοιάζει με σφαίρα γεμάτη από ύλες εκρηκτικές, που όσο περισσότερο την περισφίξετε, τόσο δυνατότερα κι επκινδυνωδέστερα θα εκραγεί.
ΜΙΛΤΟΣ ΚΟΥΝΤΟΥΡΑΣ από επιστολή στην εφ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (30/1/1931) από το βιβλίο του Π. Δ. ΠΑΝΤΑΖΗ “ΜΙΛΤΟΣ ΚΟΥΝΤΟΥΡΑΣ – Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ” Εκδόσεις ΦΙΛΙΠΠΟΤΗ
Ο πόνος ο βαρύτερος τον αλαφρό σκολάζει.
ΒΙΤΣΕΝΤΖΟΣ ΚΟΡΝΑΡΟΣ “ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ”
Από τούτο τον κόσμο είμαι κι εγώ, γιε μου. Πατριωτάκια είμαστε βλέπεις.
ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ “Η ΠΑΝΑΓΙΑ, Η ΓΟΡΓΟΝΑ”
Μια πληγή που χαμογελά είναι ο κόσμος.
ΚΡΙΤΩΝ ΑΘΑΝΑΣΟΥΛΗΣ “ΑΝΘΡΩΠΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕ” από τη ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΠΑΠΥΡΟΥ
Τι πρόστυχο ζώο ο άνθρωπος, να μην πιστεύη εις όσα βλέπη, παρά εις όσα του λέγουν.
ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ “ΚΟΡΗ ΕΥΠΕΙΘΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ” Εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ
Πουλί γεννιέται ο άνθρωπος και δέντρο θα πεθάνει: ρίζες απλώνει γύρω του και τα φτερά του χάνει.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ “ΣΠΙΘΕΣ ΣΤΗ ΣΤΑΧΤΗ”
Όταν οι άνθρωποι δεν αμφιβάλλουν για το δίκιο τους πόσο μπορούνε ν’ αδικούνε…
ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ “ΑΠΟΝΟΜΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ” από τη συλλογή “ΑΝΤΙΔΙΚΙΕΣ” Εκδόσεις ΥΨΙΛΟΝ/ΒΙΒΛΙΑ
Ίων Δραγούμης:
«ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΚΑΙ ΗΡΩΩΝ ΑΙΜΑ»
Ανδρέας Καρκαβίτσας:
Έλληνας! σου λέει ο άλλος. Δεν είναι παίξε γέλασε. Έχουμε τα κακά μας, δε λέω. Πήραμε δρόμο στραβό σαν το κακοκυβερνημένο πλεούμενο. Μα δεν είμαστε και ντιπ για πέταμα. Και να είμαστε για πέταμα, πάλι δε θα χαθούμε. Θέλουμε δε θέλουμε, θα ζήσουμε. Θα ζήσουμε και θα θεριέψουμε και θα δοξαστούμε, όπως και πρώτα.
«ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΛΩΡΗΣ»
Διδώ Σωτηρίου:
Δεν είδα γύρω μου να σέβεται κανείς τον άνθρωπο. Είδα να σέβονται τον πλούτο, τη δύναμη, την εξουσία, τη μοχθηρία, την ατιμία…
«ΚΑΤΕΔΑΦΙΖΟΜΕΘΑ» Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ
Ανδρέας Λασκαράτος:
Μωροί, υπέρμαχοι της στασιμότητος, φονεύσετε αν θέλετε τον καινοτόμον. Αλλά να ξεύρετε ότι ο φόνος του καινοτόμου είναι η εγκαινίαση των αρχών του. Πειστική διά σας απόδειξη ο φόνος του καινοτόμου Ιησού.
«ΙΔΟΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ» Εκδόσεις ΠΕΛΛΑ
Ιωάννης Βηλαράς:
Στη σκάλα της αρετής καθώς και της κακίας, κανένας άνθρωπος δεν επάτησε το κορφινό σκαλίδι, όλοι οι άνθρωποι είναι περισσότερον ή ολιγώτερο κακοί, κι οι κακοί είναι σε πολλά ενάρετοι.
«ΑΠΑΝΤΑ»
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης:
Η πλουτοκρατία ήτο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής Αντίχριστος. Αύτη γεννά την αδικίαν, αύτη τρέφει την κακουργίαν, αύτη φθείρη σώματα και ψυχάς.
«ΟΙ ΧΑΛΑΣΟΧΩΡΗΔΕΣ»
Σπύρος Παπαλουκάς (1892-1957)
«Κόκκινες στέγες στη Λέσβο» Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης Δήμου Ροδίων
Άγγελος Τερζάκης:
Ο έρωτας είναι ένα πάθος εγωιστικό, έχουν άδικο να τον καλλωπίζουν. Θέλεις την ευτυχία του αγαπημένου προσώπου υπό τον όρο πως θα του τη δώσεις εσύ κι όχι άλλος.
«ΔΙΧΩΣ ΘΕΟ» Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ
Ευάγγελος Π. Παπανούτσος:
Αν προόδεψε λοιπόν ηθικά η πολιτισμένη ανθρωπότητα, προόδεψε -νομίζω- στην ηθική ευαισθησία, στη θεώρηση και κρίση της ηθικής συμπεριφοράς, όχι (ή -ας ελπίσομε- όχι ακόμη) και στην πράξη της αρετής.
«ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΠΥΓΜΗΣ» Εκδόσεις ΔΩΔΩΝΗ
Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος:
Το πιο εύθραυστο πράμα είναι η κοινή ηθική. Οι περισσότεροι την παραβαίνουν, μα κανένας δεν έχει την τόλμη ν’ ανυψώσει την παράβαση σε κανόνα.
«ΜΕΒΛΑΝΑ Ο ΕΞΑΙΣΙΟΣ»
Γιώργος Σεφέρης:
Ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο. Χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος, μάτια που κλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα, στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.
«ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ» από το «ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ Β΄»
Νικόλαος Επισκοπόπουλος:
Μήπως δυνάμεθα να δώσωμεν άλλον όρκον παρά ότι θα αποθάνωμεν και ότι θα γευθώμεν ολόκληρον το ποτήριον του πόνου, το οποίον μας τείνει τις οίδε πόθεν και με ποίαν βαρείαν χείρα η ειμαρμένη;
«ΤΡΕΛΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ»
Γεώργιος Δροσίνης:
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αποστολή για έναν άνθρωπο απ’ το να φωτίζει με το ψυχικό του φως τις αφώτιστες, τις σκοτεινές ψυχές και δεν έχουμε τίτλο πνευματικής ευγενείας ανώτερο απ’ τον τίτλο του διδασκάλου, αφού τον τίτλο αυτό πήρε κι ο Θεός, όταν κατέβηκε στη γη κι έγινε άνθρωπος.
«ΕΡΣΗ»
Επαμεινώνδας Θωμόπουλος (1878-1976)
Κωνσταντίνος Τσάτσος:
Αν θες να πετύχεις, να ασχολείσαι με αυτά που ενδιαφέρουν τους άλλους. Αν θες να είσαι άξιος, να ασχολείσαι με αυτά που ενδιαφέρουν εσένα.
«Η ΖΩΗ ΣΕ ΑΠΟΣΤΑΣΗ»
Γεώργιος Χορτάτσης:
Του πλούτου αχορταγιά, τση δόξας πείνα, του χρυσαφιού ακριβειά καταραμένη, πόσα για σας κορμιά νεκρά απομείνα! Πόσοι άδικοι πολέμοι σηκωμένοι.
«ΕΡΩΦΙΛΗ»
Μάνος Χατζιδάκις:
Ποτέ δεν πρόκειται να τελειώσει η ανθρώπινη περιπέτεια αλλά και η ανθρώπινη ευπιστία. Πάντα ο άνθρωπος θα πιστεύει πως τα όνειρά του θα δικαιωθούν. Αλλά και πάντα θα αγνοεί πως ο ίδιος καταστρέφει τα όνειρά του με το να ξυπνά κάθε πρωί. Κάθε πρωί κι όχι για πάντα, μια και μόνη φορά.
“Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ” Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ
Παντελής Πρεβελάκης:
Δίκιο, ομορφιά, δίψα της αλήθειας, είναι πράματα ανυπόστατα για το θεριό. Ίσκιοι! Για τον άνθρωπο, οι ίσκιοι αυτοί είναι τα δείγματα της ανθρωποσύνης του…
«Ο ΗΛΙΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ»
Μακρυγιάννης:
Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί να τη φυλάμε κι όλοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει «εγώ». Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέμε «εμείς». Είμαστε στο «εμείς» κι όχι στο «εγώ».
«ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ»
Νίκος Δήμου:
Χαίρομαι τον άνθρωπο που κολυμπάει κόντρα στο ρεύμα. Σίγουρα οι πιθανότητες να πνιγεί είναι πολλές. Αλλά σκέφτομαι πάντα πως μόνον όποιος πηγαίνει αντίθετα στο ρεύμα έχει τη δυνατότητα να φθάσει στις πηγές.
«Η ΚΟΥΤΣΟΚΩΣΤΑΙΝΑ»
Γιώργος Γουναρόπουλος (1890-1977)
Στράτης Μυριβήλης:
Θάρθει, λέω, μια νύχτα που θάναι πια πολύ γριά η γης. Όλοι τούτοι οι άνθρωποι, πούναι να σαστίσεις με τη μεγαλοφυϊα τους, όλοι τούτοι που κάθουνται και σκαρφίζουνται τις τορπίλες και τ’ αεροπλάνα και το μελινίτη, θάναι ψιλοκοσκινισμένο χώμα. Κι η ανθρωπότητα θάναι πια ένας θρύλος, ένα κακό όνειρο που διάβηκε και πάει.
«Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ» Εκδόσεις ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ
Ερμάννος Λούντζης:
Ο κόσμος είναι οποίος ημείς αυτοί τον δημιουργούμεν. Αν μαύρος πέπλος καλύπτη τους οφθαλμούς του νοός, τα πάντα μέλανα παρίστανται. Ήσυχοι, ευχαριστημένοι εντός ημών, τα πάντα έξωθεν γελώσι.
«ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ»
Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης:
Τι άλλο τάχα στο βάθος μπορεί να ‘ναι ο Παράδεισος από ‘ναν ζωντανό θάνατο; Να πάψεις να ανησυχείς, να πάψεις να σκέπτεσαι, δίχως να πάψεις να αισθάνεσαι τον κόσμο.
«ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΕΡΣΗΣ»
Περικλής Γιαννόπουλος:
Τα πάντα στη Ζωή -Η ΦΥΣΙΣ ΤΟ ΛΕΕΙ- κατακτώνται με το ΣΠΑΘΙ. Και έτσι είναι και μόνο έτσι ΠΡΕΠΕΙ να είναι!
«ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΝ ΚΟΙΝΟΝ»
Μ. Καραγάτσης:
Μέσα στην ψυχή του κάθε ανθρώπου η τιμιότητα υπάρχει ατόφια. Μα δεν υπάρχει πάντοτε η δύναμη να παραδεχτούμε και να στεριώσουμε το τίμιο με στοχασμούς και πράξεις ανάλογες.
“ΤΑ ΣΤΕΡΝΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΟΥ”
Χρόνης Μίσσιος:
Ο Πόντιος Πιλάτος ήταν, να πούμε, σαν τους νομάρχες στις επιτροπές ασφαλείας που μας στέλνανε εξορία, απλώς γιατί δεν κάναμε ό,τι θέλαν αυτοί. Όταν λοιπόν πιάσανε το Χριστό και του τον πήγανε -πάντα οι κουφάλες την ίδια τακτική, να σε σπάσουνε, να τους πεις τι ωραίοι που είστε και τι καλά που τα κάνετε και ότι εγώ είμαι μαλάκας που θέλω να είμαι εγώ, κατάλαβες; Τα ίδια με την καθοδήγα μας. Τέλος, που λες, πάνε το Χριστό στον Πιλάτο, βασανισμένο και ταλαιπωρημένο από τους μπάτσους της εποχής, και του λέει η κουφάλα ο Πιλάτος: Έλα, ρε παιδάκι μου, τι θέλεις τώρα και τα σκαλίζεις, μια χαρά παιδί είσαι, νέος, ωραίος, έχεις μια τέχνη, σ’ αγαπάνε οι γυναίκες, μπορείς να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά και να πεθάνεις σε βαθιά γεράματα. Δε λυπάσαι τα νιάτα σου και την ομορφιά σου; κάνε μια δήλωση, βάλε μια υπογραφή να λες ότι είσαι μαλάκας, και να γυρίσεις σπιτάκι σου ωραία κι όμορφα. Δε λυπάσαι, ρε, τη μάνα σου που σπαράζει από το κλάμα; Καλά, δεν έχεις αισθήματα μέσα σου εσύ; Τι σόι άνθρωπος είσαι δηλαδή; Εμείς τι είμαστε; Εσύ βρέθηκες να φκιάξεις τον κόσμο; και τα τέτοια που λένε όλες οι κουφάλες της εξουσίας. Και ο Χριστός τον κοίταγε με κείνα τα πανέμορφα, γεμάτα γλύκα και θανατερή κατανόηση μάτια του, σα να του ‘λεγε: Άσε μας, ρε Πιλατάκο, διότι μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι… Ο Πιλάτος το ‘πιασε βέβαια, αλλά βολεμένος μέσα στην ιεραρχία, στα δαχτυλίδα του, τ’ αρώματά του και τα σκατά του είπε: Εγώ πάντως είπα και ελάλησα, αμαρτίαν ουκ έχω και νίπτω τας χείρας μου. Όλες οι ασφάλειες όλου του κόσμου, καπιταλιστικές, σοσιαλιστικές και ουδετέρων, αυτή την κουφάλα αντέγραψαν…
«ΧΑΜΟΓΕΛΑ, ΡΕ… ΤΙ ΣΟΥ ΖΗΤΑΝΕ;» Εκδόσεις ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Χριστόδουλος Κονομάτης:
Τα άλογα ζώα και ο άνθρωπος πάσχουν αδιακόπως, μόν’ ο άνθρωπος ακόμη πλειότερον διατί το δώρο της νοήσεώς του είναι συχνότατη κόλασις, επειδή τούτη η δύναμη του νοείν τον κάμνει να φοβήται πάντοτε το θάνατο, του οποίου τ’ άλογα ζώα δεν αισθάνονται.
«ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΔΙΑΦΟΡΩΝ»
Νίκος Καζαντζάκης:
Δεν είναι νερό δροσερό ο Θεός, όχι, δεν είναι νερό δροσερό, να το πιες, να δροσερέψεις. Είναι φωτιά, και πρέπει να περπατάς απάνω της. Κι όχι μονάχα να περπατάς, παρά, κι αυτό ‘ναι το πιο δύσκολο, παρά και να χορεύεις! Σίγουρα, ευτύς ως μπορέσεις να χορέψεις, η φωτιά γίνεται νερό δροσάτο, μα ώσπου να φτάσεις ως εκεί τι αγώνας, τι αγωνία, Θεέ μου!
«ΟΙ ΑΔΕΡΦΟΦΑΔΕΣ» Εκδόσεις ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
Αθανάσιος Κανελλόπουλος:
Η Μεγάλη Εβδομάδα δεν είναι μόνο η συνοπτική ιστόρηση του Θείου πάθους, είναι παράλληλα και η αυθεντική περίληψη της ποιότητας του ανθρώπινου βίου, αντιπροσωπευτικό απάνθισμα συμπεριφοράς και χαρακτήρων στη δημόσια και ιδιωτική ζωή. Από τότε ως τα σήμερα δεν έπαψε η ζωή μας να είναι γεμάτη από Ιούδες που προδίνουν και Θωμάδες που δυσπιστούν, από Σίμωνες που αίρουν το σταυρό και Πιλάτους που «νίπτουν τας χείρας των», από Μάρθες και Μαρίες που «τυρβάζουν περί πολλά» και από Μαριάμ που βλέπουν τα παιδιά τους να τα σταυρώνει η κοινωνία, από Καϊάφες που κρίνουν διατεταγμένα σε δεύτερο βαθμό και από Βαραββάδες που αθωώνονται, από άρχοντες περιβαλλόμενους «ψευδή πορφύραν» και από Ιωσήφ «κεκρυμμένους διά τον φόβον των Ιουδαίων», από Φαρισαίους υποκριτές και Νικόδημους νομιμόφρονες, από γυναίκες «εν πολλαίς αμαρτίαις» και από Πέτρους «τρίτων αρνησαμένους». Μια εναλλαγή του «Ωσαννά» και του «Σταύρωσον», του ενταφιασμού και της Ανάστασης, του Γολγοθά και του θριάμβου, της ελπίδας και των θαυμασμών, των κολαφισμάτων και του προσκυνήματος… (10/4/1988)
«ΓΡΑΦΕΙ Ο ΕΥΒΟΥΛΟΣ» Εκδόσεις ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΕΣΤΙΑ
Ελευθέριος Βενιζέλος:
Ο πολιτικός πρέπει να έχη το χάρισμα να βλέπη πολύ πρωτύτερα αφ’ όσον βλέπουν οι άλλοι. Αν δεν έχη το χάρισμα τούτο, είναι αδύνατον να μην οδηγήσει την πατρίδα αυτού εις συμφοράς και καταστροφή.
Οδυσσέας Ελύτης:
Να μπορούσαν και τη σημασία των λαών να τη μετράνε όχι από το πόσα κεφάλια διαθέτουν για μακέλεμα, όπως συμβαίνει στις μέρες μας, αλλά απ’ το πόση ευγένεια παράγουν, ακόμη και κάτω από τις πιο δυσμενείς και βάναυσες συνθήκες, όπως ο δικός μας λαός στα χρόνια της τουρκοκρατίας, όπου το παραμικρό κεντητό πουκάμισο, το πιο φτηνό βαρκάκι, το πιο ταπεινό εκκλησάκι, το τέμπλο, το κιούπι, το χράμι, όλα τους αποπνέανε μιαν αρχοντιά κατά τι ανώτερη των Λουδοβίκων.
“ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ”
Τίτος Πατρίκιος:
Τα πιο ογκώδη ζώα από μας, οι ελέφαντες, οι ιπποπόταμοι, οι βίσονες, διαρκώς λιγοστεύουν. Άραγε κάποτε θ’ απομείνουμε εμείς τα ογκωδέστερα του πλανήτη; Ζώα που, όσο κι αν προξενούνε φόβο, κάποια άλλα, πιο μικρά, πιο ανθεκτικά, έντομα ίσως, κατσαρίδες ή μυρμήγκια, θα τα βλέπουν, όπως εμείς βλέπαμε τους δεινόσαυρους όταν βάδιζαν προς την εξαφάνισή τους.
“ΣΥΝΕΧΕΣ ΩΡΑΡΙΟ – ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ” Εκδόσεις ΔΙΑΤΤΩΝ
ατάκτως ερριμμένα IV
αρχική σελίδα
λογομνήμων... 