Από την ταινία «Χρυσοθήρας» (1925), αγαπημένη μου είναι η σκηνή του τέλους που ο άνεμος παίρνει την καλύβα και βρίσκεται η μισή στο χείλος του γκρεμού.
Ένα Σάββατο, μετά το σχολείο, έφτασα σπίτι αλλά δε βρήκα κανέναν εκεί. Ο Σίντνεϊ, όπως συνήθως, έλειπε όλη τη μέρα παίζοντας μπάλα και η νοικοκυρά μου είπε ότι η Λουίζ και ο γιος της είχαν βγει από νωρίς το πρωί. Στην αρχή ένιωσα ανακούφιση, γιατί αυτό σήμαινε πως δε θα είχα να τρίβω πατώματα και να καθαρίζω μαχαίρια. Περίμενα μέχρι πολύ μετά την ώρα του μεσημεριανού, οπότε άρχισα να ανησυχώ. Ίσως να με είχαν εγκαταλείψει. Καθώς το απόγευμα περνούσε και χανόταν, άρχισαν να μου λείπουν. Τι είχε συμβεί; Το δωμάτιο έδειχνε αγριωπό και ανυπόφορο, τόσο άδειο, που με τρόμαζε. Άρχιζα κιόλας να πεινάω· έτσι κοίταξα στο κελάρι, αλλά δεν υπήρχε τίποτε. Δεν μπορούσα να αντέξω άλλο αυτή την αίσθηση του κενού, κι έτσι βγήκα έξω, έρημος, και πέρασα το απόγευμα τριγυρνώντας στα παζάρια που υπήρχαν ολόγυρα. Περιπλανήθηκα στη Λάμπεθ Γουόκ και στη Γάτα, κοιτάζοντας πεινασμένα στα παράθυρα των μαγειρείων τα προκλητικά, αχνιστά ψητά κοψίδια από χοιρινό και βοδινό και τις χρυσοκάστανες τηγανητές πατάτες πνιγμένες στη σάλτσα. Έπειτα, για ώρες παρακολούθησα τους διάφορους ψευτογιατρούς να πουλάν τα παρασκευάσματά τους. Αυτό μου τράβηξε την προσοχή και με καταπράυνε, και για λίγο ξέχασα τα χάλια και την πείνα μου.
Από την ταινία «Τα φώτα της πόλης» (1931) αξέχαστη μου έχει μείνει η σκηνή που η κοπέλα καταλαβαίνει από το άγγιγμα των χεριών τους (1΄και 25΄΄) πως ο Τσάρλι Τσάπλιν είναι ο άνθρωπος που προσέφερε τα χρήματα για να κάνει την εγχείρηση στα μάτια της.
Με τις τρεις αυτές σκηνές τελειώνει το αφιέρωμα στις 100 αγαπημένες μου κινηματογραφικές σκηνές. Για μένα προσωπικά ήταν μια μοναδική εμπειρία, ένα γοητευτικό ταξίδι στο χώρο της μνήμης, που μ’ έκανε να θυμηθώ όχι απλά ταινίες, αλλά τα παιδικά μου χρόνια, τους γονείς μου, τον αδελφό μου, τους φίλους μου, κάτι που δεν είχα στο μυαλό μου όταν ξεκινούσα το αφιέρωμα. Γι’ αυτό και σκοπεύω να το επαναλάβω το επόμενο καλοκαίρι…
Μέριλιν Μονρόε: Θα μπορούσα να είχα σαρώσει το Οσκαρ ψεύτικου οργασμού, αν η Ακαδημία έδινε τέτοιου είδους Οσκαρ. Μερικές από τις κορυφαίες στιγμές μου στην υποκριτική ήταν εκείνες που εκστασιασμένη, έπειθα τους συντρόφους μου ότι είχα οργασμό. Χθες στάθηκα αρκετή ώρα γυμνή μπροστά στον καθρέφτη. Ελυσα τα μαλλιά μου. Τα στήθη μου έχουν αρχίσει λίγο να κρεμάνε. Η μέση μου δεν είναι κακή. Τα οπίσθιά μου είναι όπως θα ‘πρεπε, στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Πόδια, γόνατα και αστράγαλοι παραμένουν καλοσχηματισμένα. Επίσης τα πόδια μου δεν είναι ογκώδη. ΟΚ Μέριλιν, είναι όλα στη θέση τους. (από τις εξομολογήσεις της στον ψυχίατρο λίγες μέρες πριν πεθάνει) http://archive.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=08.08.2005
η σκηνή είναι από την ταινία: ΜΕΡΙΚΟΙ ΤΟ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΚΑΥΤΟ (1959):
Ελίζαμπεθ Τέιλορ: Η πιο μεγάλη στιγμή της ως ηθοποιός είναι μάλλον η σκηνή της εξομολόγησης στο «Ζήσαμε στην αμαρτία» (1960), που της χάρισε το πρώτο της Όσκαρ. Υποδυόμενη τη νεαρή γυναίκα που περνά τις νύχτες με επισκέπτες που της αφήνουν «δώρο» το πρωί στο κομοδίνο, αποκαλύπτει ότι η έλξη της προς μεγαλύτερους άντρες, πατρικές φιγούρες, οφείλεται στην κακοποίηση που υπέστη όταν ήταν 13 ετών από έναν φίλο της μητέρας της. «Για μία εβδομάδα έμεινε σπίτι και μου έμαθε περισσότερα για το κακό, απ’ όσα ήξερε κάθε άλλη 13χρονη στον κόσμο… Αλλά το λάτρεψα, λάτρεψα την κάθε φρικτή στιγμή!» Μέσα σε δύο σοκαριστικά λεπτά, το πρόσωπο μεταμορφώνεται και παραμορφώνεται: η όμορφη, αξιαγάπητη Τέιλορ της νιότης δίνει τη θέση της στη σοφή, «ψημένη» στα δύσκολα, Τέιλορ, που βλέπει αφ’ υψηλού έναν κόσμο αντρών, έναν κόσμο σε πτώση.
PETER BRADSHAW-The Guardian (περιοδικό Κ, 3/4/2011)
Η σκηνή είναι από την ταινία ΖΗΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ (1960):
Όντρεϊ Χέπμπορν: Η σχέση της παγκοσμίου φήμης ηθοποιού Όντρεϊ Χέπμπορν με το φαγητό ήταν στο περισσότερο μέρος της ζωής της μια σχέση αγάπης και μίσους. Η συγγραφέας Diana Maychick αναφέρει στο βιβλίο της ότι η Audrey όταν ήταν μικρή λάτρευε τόσο πολύ τη βέλγικη σοκολάτα που η μητέρα της μετά από ένα σημείο αναγκαζόταν να της κρύβει τα γλυκά.
Οι διατροφικές συνήθειες της Χέπμπορν άρχισαν να διαταράσσονται κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν προσπαθούσε να επιβιώσει τρώγοντας ελάχιστο μαρούλι, πατάτα και ψωμί. Ο πόλεμος όμως δεν ήταν η μόνη αιτία που επηρέασε την μετέπειτα διατροφική της συμπεριφορά. Η μητέρα της ήταν πάντα υπέρβαρη και αντιμετώπιζε ποικίλα προβλήματα με τις απιστίες του συζύγου της λόγω των κιλών της. Αυτό υποσυνείδητα προκάλεσε φόβο στην Όντρεϊ η οποία φέρεται να ορκίστηκε πως ποτέ όσο ζούσε δεν θα ξεπερνούσε τα 47 κιλά. Έτσι κι έγινε. Αποτελώντας για πολλές δεκαετίες στιλιστικό πρότυπο και πηγή έμπνευσης για τους περισσότερους σχεδιαστές μόδας, η Χέπμπορν παρέμεινε σε όλη της την ζωή εξαιρετικά αδύνατη. Σχεδόν κανείς, όμως, σύμφωνα με τη συγγραφέα, δε γνώριζε ότι στην πραγματικότητα η Οντρεϊ σε όλη τη διάρκεια της ζωής της έδινε μάχη με την κατάθλιψη και την ανορεξία και πως η λεπτή σιλουέτα που οι γυναίκες δεκαετίες μετά θαυμάζουν ήταν αποτέλεσμα μίας τραγικής ιστορίας…
από το http://www.protothema.gr/life-style/Hollywood/article/?aid=95958
Η σκηνή είναι από την ταινία ΠΡΩΙΝΟ ΣΤΟ ΤΙΦΑΝΙ (1961):
Τζούλιαν Μουρ: Κουβαλώ τις ρυτίδες μου αξιοπρεπώς με τη γνώση ενός ανθρώπου που συνειδητοποιεί ασφαλώς ότι δεν θα μπορέσει να ξαναγίνει ποτέ είκοσι ετών. Από τη στιγμή που συμφιλιώνεσαι με τη σκέψη αυτή, δεν υπάρχει λόγος να κρύβεις από τον εαυτό σου και από τους άλλους το γεγονός ότι μεγαλώνεις.
από την Καθημερινή
Ίνγκριντ Μπέργκμαν: Για την «Καζαμπλάνκα»: Στην πραγματικότητα ούτε ο Μπόγκαρτ ούτε η Μπέργκμαν είχαν σε ιδιαίτερη εκτίμηση την ταινία αυτή, όπως επίσης δεν υπήρχε καν φιλία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών, θρύλων του κινηματογράφου. Ωστόσο μια ιδανική χημεία μεταξύ των δύο ηθοποιών τους έκανε αξέχαστο ζευγάρι στην ιστορία της έβδομης τέχνης. »Είναι μεγάλο μυστήριο, καθώς δεν ήταν ούτε καν φίλοι μεταξύ τους», είπε η Ιζαμπέλα Ροσελίνι.
Η Μπέργκμαν, πράγματι, δεν ήθελε να παίξει στην »Καζαμπλάνκα» και τελικά δέχτηκε το ρόλο της »Λίζα» που της προτάθηκε, μετά την άρνηση που πήρε αρχικά για το ρόλο που φιλοδοξούσε να παίξει στην ταινία »Για ποιόν χτυπά η καμπάνα». Ακόμη και αρκετά χρόνια αργότερα τα μάτια της μητέρας μου δάκρυζαν όταν κάποιος αναφερόταν στην Καζαμπλάνκα. Δεν ήταν η αγαπημένη της ταινία», θυμάται η Πία Λίντστρομ.
Για την Ισαμπέλα Ροσελίνι, που δεν ήταν γεννημένη το 1942, η Μπέργκμαν της Καζαμπλάνκα δεν ήταν η μητέρα που εκείνη θυμάται.
»Αυτή η νέα, ωραία και ελκυστική γυναίκα που βλέπω, δεν μοιάζει με τη μητέρα μου. Για μένα ήταν μια μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκα, πολύ ντροπαλή αλλά πάντα πολύ όμορφη», πρόσθεσε η ηθοποιός, κόρη της Μπέγκμαν και του σκηνοθέτη Ρομπέρτο Ροσελίνι.
από το http://www.e-go.gr/cinemag/summary1.asp?catid=10167&subid=2&pubid=130079
Φτάσαμε αισίως στις 97 σκηνές!
Μένουν αύριο οι τρεις τελευταίες -από ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν- για να συμπληρώσουμε 100 αγαπημένες κινηματογραφικές σκηνές. Δεν είναι και λίγες. Έχουν μείνει βέβαια εκτός λίστας πολλές αξιόλογες και αγαπημένες ταινίες, οι οποίες είναι πολύ πιθανό να συμπεριληφθούν στο αφιέρωμα του επόμενου καλοκαιριού!
Για την ταινία «Η Λίστα του Σίντλερ» (1993) του Στίβεν Σπίλμπεργκ, νομίζω δεν ταιριάζει η λέξη «αγαπημένη». Θα προτιμούσα τη φράση «μια ταινία που με βοήθησε να γίνω καλύτερος άνθρωπος».
Κι άλλες ταινίες έχουν αναφερθεί στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων, «Η Λίστα του Σίντλερ» όμως μας δείχνει πως υπάρχουν τρόποι, όχι μόνο να μη συνεργήσεις, μα και να αντισταθείς στη βαρβαρότητα.
Δεν ξαναείδα φυσικά την ταινία, νομίζω πως μια φορά είναι αρκετή, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω τη σκηνή που ο Γερμανός -δε χρησιμοποιώ το επίθετο ψυχοπαθής γιατί αυτό θα ήταν δικαιολογία- διοικητής του στρατοπέδου πυροβολεί Εβραίους από το μπαλκόνι του.
Η ταινία, ως γνωστόν, στηρίζεται σε αληθινή ιστορία, δεν ξέρω βέβαια αν το περιστατικό που δείχνει ο Σπίλμπεργκ είναι και αυτό αληθινό, κρίνοντας όμως από τη μαρτυρία του δικού μας Ιάκωβου Καμπανέλλη που υπήρξε φυλακισμένος την ίδια χρονική περίοδο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μαουτχάουζεν, πρέπει να είναι αλήθεια, γιατί ο Καμπανέλλης διηγείται την αγανάκτηση του διοικητή του Μαουτχάουζεν επειδή οι στρατιώτες του σκότωναν με αργό ρυθμό τους αιχμαλώτους…
Τελικά ο Αυστριακός Amon Goeth ήταν πραγματικό πρόσωπο. Η Βικιπαίδεια γράφει πως ήταν υπεύθυνος για το θάνατο 10.000 Εβραίων. Τους 500 τους εκτέλεσε ο ίδιος από το μπαλκόνι του. «Όταν βλέπαμε τον Goeth ήταν σα να βλέπαμε το θάνατο», δήλωσε κάποιος επιζών. Κι όμως αυτός ο δολοφόνος άφησε ελεύθερη μια Εβραία κρατούμενη γιατί του έπαιξε ωραία ένα κομμάτι του Σοπέν…
Λίγα χρόνια αργότερα, ο Ρομπέρτο Μπενίνι μας έδειξε, με την ταινία του «Η ζωή είναι ωραία» (1997), πως με το ίδιο θέμα είναι δυνατό να γίνει μια συγκινητική κωμωδία και βέβαια μια αξέχαστη και αγαπημένη -ναι για το «Η ζωή είναι ωραία» μπορώ να πω τη λέξη «αγαπημένη»- ταινία.
Βλέποντας την ταινία «Η Εκλογή της Σόφι» (1983), στην αρχή, θεώρησα εσφαλμένα πως η εκλογή είχε σχέση με το ερωτικό τρίγωνο της ταινίας.
Όμως τελικά η εκλογή είχε να κάνει με κάτι πολύ πιο τραγικό.
Η Σόφι -πολωνέζα, μη εβραϊκής καταγωγής- συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς και οδηγείται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εκεί αναγκάζεται να επιλέξει ποιο από τα δύο παιδιά της θα ζήσει.
Τον καιρό που η Μέριλ Στριπ γύριζε την ταινία, μόλις είχε γίνει μητέρα και είπε στο σκηνοθέτη, Άλαν Πάκουλα, πως δεν μπορεί να κάνει πολλές δοκιμές για αυτή τη σκηνή. Έτσι έγινε μόνο ένα γύρισμα, μια και έξω, και βέβαια η Μέριλ Στριπ ήταν συγκλονιστική!
Μια από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας «Η έκτη αίσθηση» (1999) είναι ο διάλογος στο αυτοκίνητο μεταξύ μητέρας (Τόνι Κολέτ) και γιου (Χάλεϊ Τζόελ Όσμοντ). Είναι η σκηνή που, όπως είχε γράψει τότε ο Τιμογιαννάκης, έδωσε στην Τόνι Κολέτ την υποψηφιότητα για Όσκαρ (το έχασε τελικά από την Αντζελίνα Τζολί).
Ο Κόουλ προσπαθεί να εξηγήσει στη μητέρα του πως έχει υπερφυσικές ικανότητες.
Κόουλ: Η γιαγιά με επισκέπτεται συχνά.
Λιν: Κόουλ, αυτό είναι λάθος. Αφού η γιαγά έχει πεθάνει. Το ξέρεις αυτό.
Κόουλ: Το ξέρω… Ήθελε να σου πω…
Λιν: Κόουλ, σε παρακαλώ, σταμάτα!
Κόουλ: Ήθελε να σου πω πως σε είδε να χορεύεις.
Η Λιν τον κοιτάζει.
Κόουλ: Μου είπε πως όταν ήσουνα μικρή, είχατε ένα καβγά πριν το ρεσιτάλ σου. Νόμισες πως δεν ήρθε να σε δει να χορεύεις. Όμως ήρθε… Κάθισε πίσω για να μην τη δεις… Μου είπε πως ήσουν σαν άγγελος…
Η Λιν αρχίζει να κλαίει.
Κόουλ: Λέει πως έρχεσαι συχνά στον τάφο της και την ρωτάς συνέχεια την ίδια ερώτηση… Λέει πως η απάντηση είναι «Κάθε μέρα!»
Όχι, δε σας έχω αποσπάσματα από το Βασικό Ένστικτο και τις Εννιάμισι Εβδομάδες. Άλλες είναι οι ακατάλληλες σκηνές που έχω επιλέξει για σήμερα.
Η πρώτη σκηνή είναι από το «Όσα παίρνει ο άνεμος» (1939). Πρόκειται για τον ενδοσυζυγικό βιασμό της Σκάρλετ Ο’ Χάρα (Βίβιαν Λι) από τον Ρεξ Μπάτλερ (Κλαρκ Γκέιμπλ). Η σκηνή τελειώνει με την Σκάρλετ Ο’ Χάρα να ξυπνάει το πρωί σε «πελάγη ευτυχίας», κάτι που κανείς σκηνοθέτης δε θα τολμούσε να δείξει αν η ταινία γυριζόταν στις μέρες μας. Όμως εκείνη την εποχή ήταν συνηθισμένο οι γυναίκες να αντιστέκονται στα φιλιά ή στα χάδια ενός άντρα, μέχρι τελικά να «υποκύψουν» στη γοητεία του. Άλλες εποχές, άλλα ήθη…
Νομίζω πως η παρακάτω σκηνή από την ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ «Το κυνήγι του κλέφτη» (1955), και εννοώ το φιλί εν μέσω πυροτεχνημάτων, αφήνει ένα διακριτικό, σεξουαλικό υπονοούμενο… Όπως και να έχει πάντως πρόκειται για μια από τις καλύτερες σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου.
Στην επόμενη σκηνή από την ταινία «Some things got to give» (1962) η Μέριλιν Μονρόε εμφανίζεται σχεδόν γυμνή! Όμως η ταινία δεν τελείωσε ποτέ λόγω του θανάτου της Μέριλιν κι έτσι δεν προβλήθηκε ποτέ. Υπάρχουν μόνο αποσπάσματά της. Σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια αν η ταινία προβαλλόταν θα ήταν η πρώτη γυμνή εμφάνιση κανονικής ηθοποιού σε ταινία. Τελικά την πρωτιά την πήρε η Τζέιν Μάνσφιλντ για την ταινία «Promises, promises!»
Ο προσποιητός οργασμός της Μεγκ Ράιαν στο εστιατόριο προβλημάτισε και προβληματίζει ακόμα όσους άντρες βλέπουν την ταινία. Κακά τα ψέματα, το θέμα μας καίει εμάς τους άντρες, όσο και αν κάνουμε πως δε μας ενδιαφέρει.
Η σκηνή είναι από την ταινία «Όταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι» (1989). Απίθανη βέβαια είναι η ατάκα της κυρίας που κάθεται δίπλα: «I ‘ll have what she is having».
Η επόμενη σκηνή εκτός από τολμηρή είναι και πρωτότυπη. Δεν έχω ξαναδεί σε ταινία, στην κορύφωση του δράματος, την ηρωίδα να ομολογεί στο σύζυγό της την εξωσυζυγική της περιπέτεια, ενώ είναι γυμνή από τη μέση και κάτω!
Μοναδική η έμπνευση του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Ρόμπερτ Όλτμαν και καταπληκτική η ερμηνεία της Τζούλιαν Μουρ.
Θυμάμαι όμως και κάτι ακόμα που είχα διαβάσει για αυτή την ταινία. Όταν ο Όλτμαν ανακοίνωσε στην Τζούλιαν Μουρ την ιδέα του να είναι μισόγυμνη στη σκηνή, πήρε την εξής απροσδόκητη απάντηση: «Σου έχω μία έκπληξη», του είπε η Τζούλιαν Μουρ. «Όπως είμαι κοκκινομάλλα επάνω, το ίδιο κοκκινομάλλα είμαι και κάτω!»
Η σκηνή είναι από την ταινία «Στιγμιότυπα» (1993)
Για την ταινία «Ένας ήσυχος άνθρωπος» (1952) έχουμε μιλήσει σε προηγούμενη ανάρτηση. Δε μιλήσαμε όμως για το τέλος της ταινίας που ήταν απροσδόκητο και αρκετά πονηρό. Η Μορίν Ο’ Χάρα (2΄και 30΄΄) κάτι ψιθυρίζει στο αυτί του Τζον Γουέιν κι ύστερα οι δυο τους περπατούν αγκαλιασμένοι προς το σπίτι τους. Ποτέ δε μαθεύτηκε ποια ήταν τα λόγια της Μορίν Ο’ Χάρα, οι Αμερικανοί έβαλαν μέχρι και χειλεαναγνώστες για να καταλάβουν τι ψιθύρισε στον Τζον Γουέιν αλλά κανένα συμπέρασμα δε βγήκε. Σε μια συνέντευξή της η Μορίν Ο’ Χάρα (που τον Αύγουστο θα γίνει 91 ετών) είχε δηλώσει πως ο σκηνοθέτης Τζον Φορντ της είχε ζητήσει να πει κάτι «πρόστυχο» στον Τζον Γουέιν ώστε να του προκαλέσει έκπληξη -και αυτό έκανε- αλλά μέχρι τώρα δεν έχει αποκαλύψει σε κανέναν τα ακριβή της λόγια.
Ξανά η θεϊκή Μέριλιν Μονρόε! Πρόκειται για μια σκηνή από την ταινία «Ποτάμι χωρίς επιστροφή» (1954), που ο Ρόμπερτ Μίτσαμ κάνει μασάζ στην πλάτη και τα πόδια της Μέριλιν Μονρόε για να τα ζεστάνει.
Και τελειώνουμε με μια τολμηρή, για την εποχή της σκηνή, από την ταινία του Μπάστερ Κίτον «One Week» (1920) που βρήκα κατά τύχη στο youtube. Η σύζυγος του Μπάστερ Κίτον κάνει μπάνιο και της πέφτει το σαπούνι έξω από την μπανιέρα. Την ώρα που σκύβει να το πάρει, ένα χέρι εμφανίζεται και μας κρύβει τη «θέα».
Μοναδικός είναι βέβαια και ο τρόπος με τον οποίο τοποθετεί ο Μπάστερ Κίτον την καμινάδα στο σπίτι που κατασκεύασε ο ίδιος, τοποθετώντας σε λάθος θέση τα διάφορα μέρη.
Μια από τις καλύτερες κωμωδίες του βωβού κινηματογράφου είναι η ταινία «Ο Στρατηγός» (1926), του Μπάστερ Κίτον (που εκτός από πρωταγωνιστής είναι και συν-σκηνοθέτης).
Κατά τη διάρκεια του αμερικάνικου εμφύλιου πολέμου, μια ομάδα Βορείων κλέβει την ατμομηχανή (που λέγεται «Στρατηγός») του Μπάστερ Κίτον ενώ κατά λάθος αρπάζουν και το κορίτσι του. Ο Μπάστερ Κίτον τότε παίρνει ένα άλλο τρένο και τους καταδιώκει ολομόναχος μέχρι τις γραμμές των Βορείων.
Η σκηνή της καταδίωξης είναι πραγματικά απολαυστική.
Κορυφαία είναι η σκηνή με το κανόνι (από 2΄και 16΄΄ μέχρι 4΄και 44΄΄) όπου ο Μπάστερ Κίτον προσπαθεί να ενεργοποιήσει το κανόνι που έχει πάρει μαζί του, αλλά την κρίσιμη στιγμή το κανόνι στρέφεται… εναντίον του!
από το http://www.youtube.com/watch?v=472yBpBQFx4&feature=related
Αγαπημένη μου όμως σκηνή είναι η ακόλουθη:
Μετά από πολλές περιπέτειες, ο Μπάστερ Κίτον βρίσκεται τελικά στο στρατηγείο των Βορείων, κρυμμένος κάτω από το τραπέζι των στρατηγών και ακούει το σχέδιο που καταστρώνουν για μια ξαφνική επίθεση. Ξαφνικά φέρνουν στο δωμάτιο την αιχμάλωτη κοπέλα του. Ο Μπάστερ Κίτον θα μπορούσε να διαπιστώσει πως είναι το κορίτσι του από τη φωνή της, αλλά πώς θα αντιλαμβάνονταν κάτι τέτοιο οι θεατές μιας βουβής ταινίας; Έτσι χρησιμοποιεί το εξής μοναδικό τέχνασμα: ένας Βόρειος, καπνίζοντας, κάνει από απροσεξία μια τρύπα στο τραπεζομάντηλο. Μέσα από αυτή την τρύπα βλέπει ο Μπάστερ Κίτον το κορίτσι του!
(η σκηνή αρχίζει από το 2΄και 20΄΄)
Κανόνες στους καβγάδες δεν υπάρχουν, εκτός από τον ένα και μοναδικό κανόνα που ακολουθεί ο Πολ Νιούμαν.
Η σκηνή είναι από την ταινία «Οι δυο ληστές» (1969).
Ένας από τους ωραιότερους κινηματογραφικούς καβγάδες είναι από την ταινία «Ένας ήσυχος άνθρωπος» (1952) του Τζον Φορντ με τον Τζον Γουέιν και την Μορίν Ο’ Χάρα.
Ο καβγάς ξεκινάει στο 4΄και 30΄΄ από το σπίτι του Βίκτορ Μακ Λάγκλεν, συνεχίζεται στον αχυρώνα, φτάνει στο ποτάμι, περνάει από όλο το ιρλανδέζικο χωριό για να καταλήξει στο μπαρ, όπου εκεί, αφού πρώτα πιουν από μια μπύρα, ο Τζον Γουέιν με τον Βίκτορ Μακ Λάγκλεν τελειώνουν επιτέλους τον καβγά!
Όλη την ώρα οι χωριανοί παρακολουθούν και βάζουν στοιχήματα.
Κορυφαία στιγμή, είναι όταν (στο 9΄και 54΄΄) ο ετοιμοθάνατος, ενώ τον διαβάζει ο παπάς, σηκώνεται για να δει τον καβγά!
λογομνήμων... 