ιε΄) 10 ζωγράφοι: κάθε ζωγράφος και μία ιστορία

Χουάν Μιρό: “The nightingale’s song at midnight and the morning rain” από την ενότητα “Αστερισμοί” από το http://www.wikipaintings.org/en/joan-miro/the-nightingale-s-song-at-midnight-and-the-morning-rain

Ο πατέρας του Μιρό δεν του επέτρεπε να ασχοληθεί με τη ζωγραφική. Τον υποχρέωσε μάλιστα να εργαστεί για δύο χρόνια ως κλητήρας σε γραφείο, μέχρι που ο Μιρό έπαθε νευρικό κλονισμό. Μόνο τότε οι γονείς του του επέτρεψαν να εγγραφεί σε μια σχολή τέχνης στη Βαρκελώνη.

από το http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=285670

Χουάν Μιρό: “Το ωραίο πουλί αποκαλύπτει το άγνωστο στο ζεύγος των ερωτευμένων” (1941) από την ενότητα “Αστερισμοί” http://www.sfak.org

Ανέβαινε στο εσωτερικό μπαλκόνι, που υπήρχε στο εργαστήριό του, και κοιτούσε το έργο από ψηλά. Κατέβαινε και το δούλευε. Πότε περπατούσε πάνω σ’ αυτό -διακρίνονται οι πατημασιές από τα παπούτσια του- πότε το έκαιγε με το καμινέτο σε κάποια σημεία για να δημιουργήσει όπως έλεγε ένα νέο έργο μέσα από τον έλεγχο της φωτιάς».

από το http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=80281

Χουάν Μιρό: “Terra Ilaurada” (1923-24) από το http://mphotos.live.com/30c202e15563fd33/d.aspx?rid=30C202E15563FD33!360

Χρησιμοποιούσε πολύ τα μάτια στο έργο του, τα οποία τα θεωρούσε ένα ιερό, μυθολογικό στοιχείο. Για τον Μιρό τα πάντα είχαν ψυχή και ζωή, γι’ αυτό και έβαζε μάτια ακόμα και στα δέντρα!

από το http://www.artmag.gr/art-articles/arts/about-art/1305-joan-miro-in-athens

“Tccc” από το  http://www.peri-grafis.com/ergo.php?id=299

Από τους πιο γνωστούς πίνακες του Αυστριακού ζωγράφου Γκούσταφ Κλιμτ (1862-1918) είναι το “Φιλί”.

Γκούσταφ Κλιμτ “Το Φιλί”, 1907-08 από το http://www.artchive.com/artchive/K/klimt/kiss.jpg.html

Ωστόσο ο πίνακας του Κλιμτ που έκανε ρεκόρ τιμής πώλησης δημοπρασιών ήταν η προσωπογραφία της Αντέλ Μπλοχ Μπάουερ:

Κλιμτ “Αντέλ Μπλοχ Μπάουερ 1″ (1907) από το http://www.spartacusartgallery.com/2010/09/gustav-klimt-portrait-of-adele-bloch.html

Τον Ιούνιο του 2006 η προσωπογραφία του Κλιμτ «Αντέλ Μπλοχ Μπάουερ 1» (1907) πουλήθηκε σε δημοπρασία έναντι 135 εκατομμυρίων δολλαρίων στον Αμερικανό μεγιστάνα Ρόναλντ Λόντερ, ιδιοκτήτη του ομίλου καλλυντικών Έστε Λόντερ. Ήταν η υψηλότερη τιμή που έφτασε ποτέ πίνακας στα χρονικά των δημοπρασιών. Η Αντέλ Μπλοχ Μπάουερ ήταν σύζυγος ενός εβραίου βιομήχανου ζάχαρης που ζούσε στη Βιέννη. Το έργο βρισκόταν για χρόνια στο επίκεντρο δικαστικής διαμάχης μεταξύ της αυστριακής κυβέρνησης και μιας ανηψιάς της Μπλοχ Μπάουερ, που τελικά κέρδισε την υπόθεση και βέβαια έβγαλε αμέσως τον πίνακα σε δημοπρασία. Ο Λόντερ απέκτησε το έργο για λογαριασμό της πινακοθήκης Neue Galerie της Νέας Υόρκης. Το προηγούμενο ρεκόρ κατείχε ένας πίνακας του Πικάσο με 104,1 εκατομμύρια δολλάρια.

Λίγους μήνες αργότερα, το Νοέμβριο του 2006, το ρεκόρ καταρρίφθηκε, καθώς ο πίνακας του Τζάκσον Πόλοκ, «Νο 5, 1948», πουλήθηκε αντί 140 εκατομμυρίων δολλαρίων!

περισσότερα στα: http://news.pathfinder.gr/periscopio/323454.html

http://www.e-go.gr/culture/article.asp?catid=18144&subid=2&pubid=394271

Ο μοναδικός πίνακας που κατάφερε να πουλήσει ο Βαν Γκογκ ήταν το “Κόκκινο αμπέλι”, από τους λίγους πίνακες που ζωγράφισε από μνήμης. Το “Κόκκινο αμπέλι” αγοράστηκε το 1890 αντί 400 φράγκων -η Wikipedia εκτιμάει το ποσό αυτό σε σημερινά 1.000 δολάρια- από την Anna Boch, που ήταν επίσης ζωγράφος και αδελφή του Eugene Boch, ζωγράφου και φίλου του Βαν Γκογκ.

 
Βαν Γκογκ: “Το κόκκινο αμπέλι” από το http://www.nicks.com.au/Index.aspx?link_id=76.1257

Βαν Γκογκ: “Έναστρη νύχτα” (1888). (από την Βικιπαίδεια) Ο πίνακας που ενέπνευσε το δημιουργό της αφίσας της τελευταίας ταινίας του Γούντι Άλεν.

…

Μοντιλιάνι: “Nude Sitting on a Divan” (1917) από το http://en.wikipedia.org/wiki/Nude_Sitting_on_a_Divan

Και ο ίδιος ο Αμεντέο Μοντιλιάνι; Ενας όμορφος Εβραίος από εύπορη οικογένεια της βόρειας Ιταλίας, με εμφανές ταλέντο και εθισμούς στο όπιο, το χασίς, το ποτό. Με εξαιρετικό γούστο για τα ρούχα, και τα μοντέλα του, έζησε στο Παρίσι στις αρχές του 1900 στηριζόμενος κυρίως στα χρήματα που εξασφάλιζε από πλούσιους πάτρωνες. Πολλές φορές ζητούσε να πληρωθεί και σε είδος -αλκοόλ. Πέθανε το 1920 στα 35 του από μηνιγγίτιδα. Και η 21χρονη φίλη του Ζαν Χεμπουρτέν, εννιά μηνών έγκυος στο δεύτερο παιδί τους, αυτοκτόνησε πηδώντας από το παράθυρο την επομένη της κηδείας του.

ΙΩΑΝΝΑ ΝΙΑΩΤΗ εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 30/7/2006

Αμεντέο Μοντιλιάνι: “Jeanne Hebuterne” (1917-18) από το http://www.pubhist.com/person/3744/amedeo-modigliani

Η ελίτ, αλλά και τα κακά παιδιά της περιόδου τον αποχαιρέτησαν στο κοιμητήριο Περ Λασέζ, στο Παρίσι: Ο Πάμπλο Πικάσο, ο Κονσταντίν Μπρανκούζι, ο Αντρέ Ντερέν ήταν εκεί. Η αξία των έργων του Μοντιλιάνι δεκαπλασιάστηκε μέσα σε μία νύχτα. Και, όπως φημολογείται, συλλέκτες που παρεβρέθησαν στην κηδεία πίεζαν του φίλους του για έργα, σκίτσα και προσχέδια του ζωγράφου, ενώ ακόμη το φέρετρό του δεν είχε τοποθετηθεί στο χώμα. Αστυνομικοί του Παρισιού, οι ίδιοι που του ζητούσαν να απομακρύνει τους πίνακές του από τα παράθυρα του εργαστηρίου του, για να μην προκαλεί τους περαστικούς, οι ίδιοι που τον είχαν συλλάβει πολλές φορές για μέθη και χρήση ναρκωτικών, βρέθηκαν εκεί για να τον αποχαιρετήσουν και να προσπαθήσουν να αποκτήσουν κι αυτοί έναν από τους πίνακές του. Και ο Πικάσο σχολίασε ειρωνικά: «Βλέπετε; Τώρα, έτσι, ο Μοντιλιάνι πήρε την εκδίκησή του».

ΙΩΑΝΝΑ ΝΙΑΩΤΗ εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 30/7/2006

Αμεντέο Μοντιλιάνι “Κόκκινο γυμνό” (1917) από την Βικιπαίδεια

…

 

Πολ Σεζάν: “Οι Χαρτοπαίκτες” (1892) από το http://en.wikipedia.org/wiki/Paul_C%C3%A9zanne

Ο Σεζάν πέθανε από πνευμονία. Μια μέρα καθώς ζωγράφιζε στην εξοχή έπιασε δυνατή μπόρα. Δε σταμάτησε να ζωγραφίζει παρά μόνο αφού πέρασαν δύο ώρες. Στο δρόμο της επιστροφής κατέρρευσε. Ένας περαστικός αμαξάς τον μετέφερε στο σπίτι του. Την επόμενη μέρα προσπάθησε να σηκωθεί για να ζωγραφίσει μα λιποθύμησε, ξάπλωσε πάλι στο κρεβάτι του και δε σηκώθηκε ποτέ ξανά. Πέθανε λίγες μέρες αργότερα, στις 22 Οκτωβρίου του 1906. Μια λεπτομέρεια: Στο κρεβάτι του, άρρωστος με πυρετό, έγραψε το τελευταίο γράμμα της ζωής του:  «Κύριε, πέρασαν 10 ημέρες που σας ζήτησα χρώματα Νο 7 κι ακόμη δεν είχα απάντηση. Τι συμβαίνει; Απαντήστε μου γρήγορα, σας παρακαλώ».

Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από:

http://en.wikipedia.org/wiki/Paul_C%C3%A9zanne

http://www.matia.gr/7/73/7304/7304_2_03.html

Πολ Σεζάν: “Οι Μεγάλες Λουόμενες” (1898-1905) από το http://en.wikipedia.org/wiki/Paul_C%C3%A9zanne Εφτά χρόνια δούλευε ο Σεζάν αυτόν τον πίνακα.

Πολ Σεζάν: “Μήλα και Πορτοκάλια” από το http://gardenofpraise.com/art47.htm

…

02/12/2011

Ανρί Ματίς: “Ο Χορός” (1910) από το http://en.wikipedia.org/wiki/Henri_Matisse

Όταν ο Ματίς τελείωσε το σχολείο, μπήκε στη Νομική σχολή για να γίνει δικηγόρος. Μια αρρώστια όμως τον ανάγκασε να μείνει για καιρό στο κρεβάτι του. Μέχρι τότε δεν είχε δείξει το παραμικρό ενδιαφέρον για τη ζωγραφική. Όμως για να περνάει την ώρα του όσο καιρό θα βρισκόταν στο κρεβάτι, η μητέρα του του αγόρασε ένα κουτί λαδομπογιές που είχε μέσα λίγες κάρτες με διάσημους πίνακες. Ο νεαρός Ματίς ξεκίνησε να τις αντιγράφει και αισθάνθηκε “σα να βρίσκεται στον παράδεισο” όπως αργότερα περιέγραφε αυτή την εμπειρία. Τότε λοιπόν αποφάσισε να γίνει ζωγράφος απογοητεύοντας βέβαια πλήρως τον πατέρα του.

οι πληροφορίες αντλήθηκαν από:

http://en.wikipedia.org/wiki/Henri_Matisse

http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=142258

http://virtualschool.web.auth.gr/1.1/youngs/forkids/art/Keimena_Matis.html

Ανρί Ματίς: “Harmony in Red” (1908) από το http://en.wikipedia.org/wiki/Henri_Matisse

Ανρί Ματίς: “Γαλάζιο Γυμνό ΙΙ” (1952)

…

 

Πολ Γκογκέν: “Δυο Ταϊτιανές γυναίκες” (1899) από το http://en.wikipedia.org/wiki/Paul_Gauguin

Ο Γκογκέν έζησε τα 12 τελευταία χρόνια της ζωής του στην Ταϊτή.  Εκεί ζωγράφισε αισθησιακά έργα με έντονα χρώματα, που είναι οι πιο γνωστοί του πίνακες. Συχνά απεικόνιζε ημίγυμνες νεαρές Ταϊτιανές, μια εικόνα όμως που δεν αντικατοπτρίζει την ιστορική πραγματικότητα. Την εποχή εκείνη (1891-1903) η Ταϊτή ήταν γαλλική αποικία και οι Γάλλοι ιεραπόστολοι είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους. Πουθενά δεν υπήρχαν ημίγυμνα κορίτσια αλλά γυναίκες ντυμένες ως το λαιμό, που κάθε Κυριακή πήγαιναν στην εκκλησία. Ωστόσο ο Γκογκέν προτίμησε να ζωγραφίσει εικόνες απ’ τη φαντασία του συνδυασμένες με στοιχεία από το μακρινό παρελθόν.  

Πολ Γκογκέν: “Μητρότητα” (1899) από το http://arthistory.about.com/od/from_exhibitions/ig/Double-Take/03_Gauguin_Maternite.htm

Ο Γκογκέν πέθανε τελικά στη γαλλική Πολυνησία, σε ηλικία 54 ετών, πάμπτωχος και εξασθενημένος από το ποτό και τη σύφιλη.

Περισσότερες πληροφορίες:

Βικιπαίδεια http://www.tovima.gr/world/article/?aid=327218 http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=196935 http://www.tovima.gr/world/article/?aid=379982

Πολ Γκογκέν: “Γυναίκες από την Ταϊτή κάνουν μπάνιο” (1892) από το http://blogs.artinfo.com/modernartnotes/2008/12/rhyming-gauguin-and-matisse/

Γκογκέν: “Ποτέ πια” (1897) από το http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=196935

…

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι πίνακες του Μονέ, που απεικονίζουν τον προσωπικό του κήπο, στο σπίτι του στο Ζιβερνί, στις όχθες του Σηκουάνα, βόρεια του Παρισιού. Από το 1890 ως το 1925 που πέθανε, ο Μονέ παρέμεινε στο Ζιβερνί ζωγραφίζοντας τα λουλούδια του κήπου του, εν μέσω πολέμων και πολιτικών εντάσεων. Στα διάφορα σχόλια που άκουγε για αυτή του την επιλογή, απαντούσε πως συμμετείχε στον πόλεμο με τον τρόπο του, στέλνοντας φρούτα από τον κήπο του στους τραυματίες του Α΄ παγκοσμίου πολέμου που νοσηλεύονταν σε νοσοκομεία της περιοχής του.

Κλοντ Μονέ: “Bridge over a Pond of Water Lilies” (1899) από το http://thetravelcrew.wordpress.com/2011/07/22/monets-garden-more-than-a-painting/

Φωτογραφία του κήπου του Μονέ όπως είναι σήμερα

Σήμερα ο κήπος του Μονέ αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο για τη Γαλλία. Θεωρείται ο δεύτερος πιο εμβληματικός κήπος της χώρας μετά των Βερσαλιών. Κάθε χρόνο τον επισκέπτονται περισσότεροι από 500.000 επισκέπτες.

“Είμαι εκστασιασμένος με το Ζιβερνί. Είναι ένα υπέροχο μέρος για μένα”… έγραψε ο Μονέ το 1883. (από το http://roadartist.blogspot.com/2009/11/blog-post_14.html)

Την ταινία του Γούντι Άλεν “Μεσάνυχτα στο Παρίσι” ακόμα δεν την είδα αλλά όπως διάβασα στο http://atheofobos2.blogspot.com/2011/11/ginerny.html ο πρωταγωνιστής επισκέπτεται τον κήπο του Ζιβερνί και μαγεύεται από το περιβάλλον.

Από την ταινία “Μεσάνυχτα στο Παρίσι”

Περισσότερα για το Ζιβερνί:

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=72865 http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4633083 http://atheofobos2.blogspot.com/2011/11/ginerny.html http://roadartist.blogspot.com/2009/11/blog-post_14.html

Κλοντ Μονέ: “Γυναίκα με ομπρέλα” (1875) Δεν έχει σχέση με τον κήπο του Ζιβερνί αλλά είναι ένα από τα αγαπημένα μου έργα. από το http://en.wikipedia.org/wiki/Claude_Monet

…

Στις 4 Οκτωβρίου του 1944, ανακοινώθηκε πως ο Πικάσο έγινε μέλος του γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Φυσικά η ανακοίνωση αυτή έκανε αίσθηση σε όλο τον κόσμο. Έξι χρόνια αργότερα, όταν στα 1950 ο Πικάσο θέλησε να ταξιδέψει στις ΗΠΑ, δεν του δόθηκε βίζα και πώς να του δοθεί αφού ο ίδιος ο Χούβερ ερευνούσε το φάκελό του, που μάλιστα αριθμούσε 187 σελίδες.

Πάμπλο Πικάσο: “Η Σφαγή στην Κορέα” (1951)

Ο Πικάσο έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και για την περίπτωση του Μανώλη Γλέζου. Στα 1958 ο Γλέζος είχε καταδικαστεί για κατασκοπεία και έμεινε στη φυλακή από το 1959 ως το 1962. Ενώ ο Γλέζος βρισκόταν στη φυλακή, ο Πικάσο δημιούργησε το έργο “Ο Παρθενώνας” που έγινε πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα του γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος με τίτλο: “Το μολύβι του Πικάσο σε βοήθεια του ήρωα της Ακρόπολης”.

Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από το άρθρο του Αυγουστίνου Ζενάκου στο http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=282684

Πάμπλο Πικάσο: “Ο Παρθενώνας” (1959)

Ο Μανώλης Γλέζος, μετά την απελευθέρωσή του, συνάντησε τον Πικάσο.

«Στις 15 Δεκεμβρίου 1962 αποφυλακίστηκα», μας αφηγείται ο Μ. Γλέζος, «και η επιτροπή που είχε σχηματιστεί στη Γαλλία για την απελευθέρωσή μου με προσκάλεσε εκεί. Συνάντησα τον Πικάσο στην έπαυλή του, στην Aix-en-Provence. Εκείνη την εποχή είχε δημιουργήσει μια σειρά έργων σε μέταλλο, που είχαν εκτεθεί στην έπαυλή του. Μέσα από αυτά τα έργα πέρασα και ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο. Εκεί ήταν η κρεβατοκάμαρά του. Ηταν άρρωστος αλλά ήθελε να με δει. Μπήκα μέσα σε μια τεράστια αίθουσα. Υπήρχε ένα μεγάλο κρεβάτι και όπως ήταν καθισμένος, είχε δεξιά του έναν όγκο από γράμματα, τα διάβαζε και μετά τα έριχνε αριστερά του. Η αίθουσα ήταν εντελώς άδεια από έργα και πίνακες. Μπροστά του όμως είχε παράθυρα απ’ όπου έμπαινε άπλετο φως. Τον πλησίασα και μόλις έφτασα κοντά του, και άπλωσα το χέρι μου, μου έδωσε το δικό του και μου είπε: “Ελλάδα! Φως!” Μετά, καθίσαμε και κουβεντιάσαμε. Αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω αυτή του τη φράση. Μου ανέλυσε πότε και πώς ήρθε στην Ελλάδα, τις εντυπώσεις του από τον Παρθενώνα αλλά δεν είπαμε τίποτα για το σχέδιο που είχε φτιάξει για μένα. Φυσικά, τον ευχαρίστησα για τη βοήθειά του. Είπαμε και τα πολιτικά μας. Τότε, είχε έρθει σε κάποια διάσταση απόψεων η νεολαία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας με την ηγεσία του. Ο Πικάσο είχε πάρει το μέρος της νεολαίας. Ηταν εκεί μαζί μας και το μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του γαλλικού Κ.Κ. ο οποίος με συνόδευε, άρχισε να συζητά μαζί του και με το πάθος που διέκρινε τον Πικάσο άρχισε να του λέει, “δεν έχετε δίκιο” κ.τ.λ. Η εντύπωση που μου μένει είναι ενός ανθρώπου ζωντανού που έπαλλε ο ίδιος όπως ακριβώς και τα έργα του. Μου χάρισε κάποια έργα του και μετά είδα και την περίφημη “Γκουέρνικα”.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΛΕΖΟΣ από άρθρο του Ηλία Μαγκλίνη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 9/9/2007

Πάμπλο Πικάσο “Οι Δεσποινίδες της Αβινιόν” από την Βικιπαίδεια

…

Ο Λούσιαν Φρόιντ (1922-2011) ήταν εγγονός του πατέρα της ψυχανάλυσης Ζίγκμουντ Φρόιντ. Ο πίνακάς του “Benefits Supervisor Sleeping”, (1995) που απεικονίζει μια υπέρβαρη κοιμισμένη γυναίκα, πουλήθηκε το 2008 στην τιμή ρεκόρ των 34 εκατομμυρίων ευρώ στον Ρώσο μεγιστάνα Ρόμαν Αμπράμοβιτς, χαρίζοντας στον Λούσιαν Φρόιντ τον τίτλο του “ακριβότερου εν ζωή ζωγράφου”.

Λούσιαν Φρόιντ: “Benefits Supervisor Sleeping”, (1995) από το http://artsmacked.com/2011/07/22/lucian-freud-1922-2011/

Ιδιαίτερη εντύπωση κάνουν τα γυμνά σώματα (ανδρικά και γυναικεία) που ζωγράφιζε ο Λούσιαν Φρόιντ, ο οποίος έλεγε πως “ο άνθρωπος είναι ένα ζώο χωρίς ρούχα”. Σ’ αυτά τα σώματα ο Φρόιντ προσπαθούσε να αποτυπώσει “κάθε φλέβα, κάθε ανθρώπινη ικμάδα, κάθε μικρό περιθώριο σάρκας που καταυγάζει απεραντοσύνη και φως”.

Λούσιαν Φρόιντ: “David and Eli” (2002-03) από το http://gerryco23.wordpress.com/2011/07/22/lucian-freud-dogged-portraitist/

Η Κέιτ Μος πόζαρε, ενώ ήταν έγκυος, για τον Λούσιαν Φρόιντ.

Όμως ο Λούσιαν Φρόιντ, εκτός από τα έργα του, έγινε γνωστός και για τον εκκεντρικό του χαρακτήρα. Με τον αδελφό του, Κλέμεντ Φρόιντ, τσακώθηκαν όταν ήταν παιδιά πάνω στο παιχνίδι και δεν αντάλλαξαν ποτέ ξανά κουβέντα. Ο Λούσιαν δεν πήγε ούτε στην κηδεία του αδελφού του. Με τις δύο του συζύγους και τις αμέτρητες εφήμερες σχέσεις του απέκτησε 13 αναγνωρισμένα παιδιά και πολύ περισσότερα μη αναγνωρισμένα. Η κόρη του, Έστερ Φρόιντ, περιγράφει τη σχέση της μαζί του: “Πόζαρα γι’ αυτόν στα 16 μου. Έτσι τον γνώρισα”.

Λούσιαν Φρόιντ: “Γυναίκα με άσπρο σκύλο” (1951-52) από το http://en.wikipedia.org/wiki/Lucian_Freud

Περισσότερα για τον Λούσιαν Φρόιντ:

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=311879 http://www.protothema.gr/culture/arts/article/?aid=135809 http://www.tovima.gr/vimagazino/eccentries/article/?aid=412274 http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4644511