Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι, δεν αντέχουν, ο άνθρωπος αντέχει…
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ «ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ»
Ο άνθρωπος τον άνθρωπον αιώνια γελά.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ «ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ»
Όσοι είναι οι ανθρώποι τόσω λογιών είναι και τα μεράκια που τους παιδεύουν.
ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ «Η ΠΑΝΑΓΙΑ, Η ΓΟΡΓΟΝΑ»
Το κτήνος στην αναίδειαν τον άνθρωπον δεν φθάνει.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ «ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ»
Όλοι οι άνθρωποι είναι θανατοποινίτες, μα το ξεχνούνε.
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΡΕΒΕΛΑΚΗΣ «Ο ΗΛΙΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ»
Δεν κρίνομε σωστά, όταν κρίνουμε τον άνθρωπο έξω απ’ το περιβάλλον του.
ΤΑΣΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ «ΟΙ ΠΑΝΘΕΟΙ»
Το ντουφέκι τον άνθρωπο τον καταντεί λοιπόν θηρίο…
ΜΕΛΠΩ ΑΞΙΩΤΗ «ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ, ΚΑΛΗΜΕΡΑ»
Υπερέχει τα ζώα ο άνθρωπος, αλλ’ εις τα κακίας.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΟΥΤΣΟΣ «ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΨΙΤΤΑΚΟΥ»
Τον άνθρωπο που δεν αγαπά τίποτα της ζωής, να τον τρέμεις!
ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΣΤΑΝΑΚΗΣ «Η ΠΑΓΙΔΑ»
Έτσι είναι καμωμένος ο ζάβαλης ο άνθρωπος: όλο να ελπίζει!
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΡΕΒΕΛΑΚΗΣ «Ο ΗΛΙΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ»
Το θερίον είπαν θερίον κι ο άνθρωπος είναι χερότερος.
ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ «ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ»
Πού να βρεις ρότα με την ψυχή τ’ ανθρώπου;
ΗΛΙΑΣ ΒΕΝΕΖΗΣ «ΩΚΕΑΝΟΣ»
Οι άνθρωποι -γνωρίζει ένας του άλλου τα χείλη κι όχι την καρδιά.
ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ «ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ»
Αγαπώ τον άνθρωπο γιατί ο κακόμοιρος ξέρει πως θα πεθάνει.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΓΚΛΗΣ «Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ»
Αποστρέφομαι τους ανθρώπους που δεν αμφιβάλλουν.
ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ «ΔΙΧΩΣ ΘΕΟ»
Να γνοιάζεσαι για τον άνθρωπο και όχι για τους ανθρώπους.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΤΣΟΣ «Η ΖΩΗ ΣΕ ΑΠΟΣΤΑΣΗ»
Ξεχνάει η ψυχή του ανθρώπου, ξεχνάει η κακομοίρα. Γι’ αυτό τη λένε κι αθάνατη.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ «ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ»
Τον άνθρωπο που γονατίζει τον σκιάζομαι πιότερο κι από τον εχτρό.
ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΣΤΑΝΑΚΗΣ «Ο ΧΑΤΖΗ ΜΑΝΟΥΗΛ»
Το χαρακτηριστικό του ανθρώπου, όμως είναι το μίσος -το εκδηλώνει ακόμα και στον έρωτα…
ΚΟΣΜΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ «ΛΕΜΟΝΟΔΑΣΟΣ»
Λίγο μαλακός, λίγο αναποδιάρης, πότε καλός, πότε σκύλος που δαγκάνει, μισό διάολος, μισό άγγελος, άνθρωπος κοντολογίς!
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ «Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ»
Ο άνθρωπος διαρκώς νοσταλγεί την παλιά θέση του ως συνδαιτυμών του Υψίστου.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ «ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΕΡΣΗΣ»
Τι πρόστυχο ζώο ο άνθρωπος, να μην πιστεύη εις όσα βλέπη, παρά εις όσα του λέγουν.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ «ΚΟΡΗ ΕΥΠΕΙΘΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ»
Ο άνθρωπος. Το πιο τρομαγμένο πλάσμα του κόσμου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΛΕΒΙΤΣΗΣ «ΕΦΗΜΕΡΙΑ»
Ο άνθρωπος επλάσθη διά να πάσχη.
ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ ΦΡΑΓΚΟΥΔΗΣ «Ο ΘΕΡΣΑΝΔΡΟΣ»
Ο άνθρωπος δεν γεννάται κακός, γίνεται τοιούτος.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ «ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΙ ΜΙΑΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΣΣΗΣ»
Η γεμάτη αίμα και δυστυχία ανθρώπινη Ιστορία μαρτυράει πως δεν είναι αρκετό να γεννηθεί κανείς άνθρωπος. Πρέπει να γίνει άνθρωπος.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ «ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΤΟ ΕΘΝΟΣ»
Οι άλλοι αγαπούν τον άνθρωπο για ό,τι είναι. Εγώ τον αγαπώ γι’ αυτό που θα μπορούσε να είναι.
ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ «ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ»
Όλοι είμαστε άνθρωποι. Άνθρωποι που ήρθαμε για να φάμε όχι μόνο το μέλι αλλά και το κεντρί.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ «ΑΓΕΛΑΣΤΗ ΑΝΟΙΞΗ»
Ο άνθρωπος, από τότε που τον έδιωξαν από τον Παράδεισο, παλεύει για να υπάρξει, να μην εξαφανιστεί, να υποτάξει τη φύση, να γίνει Θεός, και πάντα τον βρίσκει ο θάνατος ολομόναχο στην αρχή του δρόμου.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΞΕΦΛΟΥΔΑΣ «ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΧΩΡΙΣ ΙΘΑΚΗ»
Με τούτον τον τρόπο είναι πλασμένος ο άνθρωπος: ο άγγελος κι ο δαίμονας βρίσκονται μέσα του.
Ι. Μ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ «Η ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ»
Άνθρωπος που κάνει κακό στον εχτρό του από συφέρο, το ίδιο εύκολα μπορεί να το κάμει κι ενάντια στο φίλο του.
ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΣΤΑΝΑΚΗΣ «Ο ΧΑΤΖΗ ΜΑΝΟΥΗΛ»
Ο άνθρωπος χρειάζεται ένα πράμα περισσότερο κι απ’ το ψωμί. Να βρει στη ζωή ένα σκοπό.
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΡΕΒΕΛΑΚΗΣ «Ο ΚΡΗΤΙΚΟΣ»
(η φράση αποδίδεται από το συγγραφέα στον Ελευθέριο Βενιζέλο)
Η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες. Φύσηξε, Χριστέ μου, να γίνουν πεταλούδες!
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ «ΟΙ ΑΔΕΡΦΟΦΑΔΕΣ»
Άνθρωπος που δεν αιστάνθηκε βαθιά, γνώρισε μια μόνο πλευρά της ζωής και όχι την καλύτερη.
ΠΕΤΡΟΣ ΧΑΡΗΣ «ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΘΕΟΙ;»
Ανθρωπότητα αμετανόητη, τέτοια που είσαι, θα δέρνεσαι πάντα και θα βασανίζεσαι γύρ’ απ’ τ’ αγαθά και τελειωμό δε θα ’χει ο πόνος σου.
ΑΡΚΑΔΙΟΣ ΛΕΥΚΟΣ «ΚΡΙΣΙΣ»
Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που αποφασίζουν γλήγορα. Σπάζουν εύκολα το κεφάλι τους κι ησυχάζουν.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ «ΑΓΕΛΑΣΤΗ ΑΝΟΙΞΗ»
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις για να ζήσουν οι άλλοι.
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ «ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ»
Οι άνθρωποι με τους συνεπείς κι ακλόνητους χαραχτήρες, γεννούν την εχτίμηση των ολίγων και τη συμπάθεια κανενός.
Μ. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ «Ο ΚΟΤΖΑΜΠΑΣΗΣ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟΠΥΡΓΟΥ»
Το ζώο δεν ξέρει τη δύναμή του. Ο άνθρωπος την ξέρει και την εξουσιάζει. Αυτό θα πει άνθρωπος!
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΡΕΒΕΛΑΚΗΣ «Ο ΗΛΙΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ»
Έχουν να πουν πως άνθρωπος είναι το ζώο που συλλογιέται το θάνατο. Όχι, σου λέω εγώ. Άνθρωπος είναι το ζώο που συλλογιέται την αθανασία.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ «ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ»
Ο ανθρώπινος χαρακτήρ δεν είναι απλούν τι, ή λευκόν ή μέλαν, αλλά πολυσύνθετον και πολλάκις εξ αντιθέτων.
ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΛΛΙΓΑΣ «ΘΑΝΟΣ ΒΛΕΚΑΣ»
Πολλοί άνθρωποι είναι μηδενικά και ο τρόπος που ζουν τους έδωσε τη μονάδα που χρειάζονται διά να γίνουν κάτι.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΜΠΟΥΡΟΓΛΟΥ «ΘΡΥΨΑΛΑ»
Το καπάκι του ματιού το ’χει ο άνθρωπος για να σκεπάζει το μάτι του σαν κοιμάται, όχι σαν είναι ξύπνιος!
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ «ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΤΡΑΕΙ Τ’ ΑΣΤΡΑ»
Θεριό ’ναι η καρδιά του ανθρώπου. Θεριό ανήμερο… Χριστέ μου, μήτε εσύ μπόρεσες να τη μερώσεις…
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ «Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ»
Ο άνθρωπος αγαπά να χτυπά όσους του μοιάζουν. (…) Αγαπά να σκοτώνει τον όμοιό του.
ΗΛΙΑΣ ΒΕΝΕΖΗΣ «ΑΙΟΛΙΚΗ ΓΗ»
Θηρίο τον λένε τον άνθρωπο. Κολοκύθια. Ποιο θηρίο, μωρέ; Έχει το θεριό μαχαίρια; Φκιάνει σκοτώστρες και τουφεκάει; Θηρίο… Βρισιά για τα θεριά!
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ «ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΖΩΗ»
Η ομορφιά της ανθρώπινης μοίρας μπορεί και να μη βρίσκεται μονάχα στην εκπλήρωση. Μπορεί να είναι και τ’ ασυλλόγιστο φτεροκόπημα του Ικάρου.
ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ «ΑΠΡΙΛΗΣ»
Τι είνε ο άνθρωπος! Ψεύτικος, μηδαμινός. Ποτήρι κρυστάλλινον, εύμορφον, οπού ρίπτεις μέσα ολίγον ζεστό νερό, και αμέσως ραγίζεται και σπάζει.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΩΡΑΪΤΙΔΗΣ «ΤΟ ΤΑΞΙΜΟΝ»
Ο άνθρωπος είναι από γεννησιμιού του ανόητο πλάσμα. Και μονάχα όταν χάσει τις ελπίδες του αρχίζει πια να γίνεται λίγο σοφός.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΑΤΑΤΖΗΣ «ΜΕΘΥΣΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ»
Ενώ εις τον άνθρωπον εδόθη η ύψωσή του έως εις τα υπερφυή όντα, του αφέθη και η καταβίβασή του έως εις τα κτήνη. Και συχνά και παρακάτου ακόμη.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΣ «ΙΔΟΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ»
– Αλήθεια, υπάρχει τίποτα πιο χυδαίο, πιο κατώτερο από τον άνθρωπο;
– Ναι, ο άνθρωπος!
ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΣΤΑΝΑΚΗΣ «Η ΠΑΓΙΔΑ»
– Δεν ήξερα πως είναι τόσο κακοί οι άνθρωποι.
– Δεν είναι κακοί, είναι μέτριοι και τούτο είναι το χειρότερο. Μακάρι να ήταν κακοί.
ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ «ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΚΑΙ ΗΡΩΩΝ ΑΙΜΑ»
Ο διάολος μπορεί και μπαίνει μονάχα στην Κόλαση, ο άγγελος μπορεί και μπαίνει μονάχα στην Παράδεισο. Ο άνθρωπος όπου θέλει!
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ «Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ»
Κι ύστερα, σου λένε, ο άνθρωπος είναι το «ευγενέστερον ζώον»… Ζώον… μάλιστα, αλλά όχι και ευγενέστερον!… Το αγριότερον, μάλιστα!
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ «ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΤΡΑΕΙ Τ’ ΑΣΤΡΑ»
Ο άνθρωπος είναι χτήνος! (…..) Τούκαμες κακό; Σε σέβεται και σε τρέμει. Τούκαμες καλό; Σου βγάζει τα μάτια.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ «ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΖΟΡΜΠΑ»
Είναι αξιοσημείωτο ότι η Φύση έχει γεννήσει τον πολέμιό της (τον άνθρωπο). Μεγαλοψυχία; Λάθος; Τύχη τυφλή;
ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ «ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ»
Τόσοι άνθρωποι εις τον κόσμο χρεωστούν τας επιτυχίας των εις την ιδέα που εσχημάτισαν οι άλλοι περί αυτών και όχι εις την αξία που έχουν αυτοί οι ίδιοι.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ «ΤΡΟΜΑΡΑΣ»
Για να πω την αλήθεια, ούτε μ’ ενδιαφέρουν οι ιδέες των ανθρώπων. Η καρδιά τους μονάχα μ’ ενδιαφέρει, αν είναι καλή ή κακή…
ΛΙΛΙΚΑ ΝΑΚΟΥ «ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΖΩΗ»
Από τους δέκα ανθρώπους που σου ζητάνε τη γνώμη σου για κάτι, οι εννέα το κάνουνε μονάχα για να σου πούνε τη δική τους.
ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ «ΜΕΝΕΞΕΔΕΝΙΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑ»
Μωρέ, τι μηχανή είναι ο άνθρωπος! Της βάζεις ψωμί, κρασί, ψάρια, ραπανάκια και βγαίνουν αναστεναγμοί, γέλια κι ονείρατα. Εργοστάσιο!
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ «ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΖΟΡΜΠΑ»
Δυο κακούς ανθρώπους δεν τους χωρεί ούτε όλη η οικουμένη. Ενώ χίλιοι καλοί άνθρωποι κάμνουν μουχαμπέτι και μέσα εις ένα καρυδότσουφλο!
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ «ΠΟΙΟΣ ΗΤΟ Ο ΦΟΝΕΥΣ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΜΟΥ»
Δίκιο, ομορφιά, δίψα της αλήθειας, είναι πράματα ανυπόσταστα για το θεριό. Ίσκιοι! Για τον άνθρωπο, οι ίσκιοι αυτοί είναι τα δείγματα της ανθρωποσύνης του…
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΡΕΒΕΛΑΚΗΣ «Ο ΗΛΙΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ»
Θεριό είναι ο άνθρωπος στα νιάτα του, θεριό ανήμερο και τρώει ανθρώπους! (…..) Τρώει αρνιά και κότες και γουρουνάκια, μα αν δε φάει άνθρωπο, όχι, δε χορταίνει.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ «ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΖΟΡΜΠΑ»
Θα ’πρεπε οι άνθρωποι να ξέρουν την ημερομηνία του θανάτου τους, όπως έχουνε στην ταυτότητά τους τη χρονολογία της γέννησής τους. Αυτό θα τους έκανε ηθικότερους, πιο ανθρώπινους…
ΤΑΣΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ «ΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ ΤΗΣ ΑΧΑΪΑΣ»
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δε θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ «ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ»
Ο αιώνιος άνθρωπος: πιστεύει με την καρδιά ό,τι ο νους του αποκρούει. Αποκρούει με την καρδιά του ό,τι ο νους του παραδέχεται.
ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ «Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ»
Ξέρετε γιατί γίναμε άνθρωποι; Γιατί μερικοί πρόγονοί μας πάλευαν και είχανε το θάρρος να πεθάνουν, όταν χρειαζότανε. Όσα ζώα δεν ήξεραν να πεθάνουν, έμειναν για πάντα ζώα.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΑΤΑΤΖΗΣ «ΜΕΘΥΣΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ»
Υπάρχουσι δύο είδη ανθρώπων. Όσοι σκέπτονται και πράττουν και όσοι πράττουν χωρίς να σκέπτωνται. Και οι μεν πρώτοι έχουσι συνήθως δίκαιον, ως επί το πλείστον όμως οι δεύτεροι επιτυγχάνουσι.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΕΤΑΞΑΣ ΒΟΣΠΟΡΙΤΗΣ «ΣΚΗΝΑΙ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ»
Μετά από τη θέληση του Θεού – που οι περσότεροι θνητοί τήνε λένε Τύχη – άλλη μεγαλύτερη δύναμη δε βρίσκεται στον κόσμο τούτον από τη θέληση του ανθρώπου!
ΔΙΟΝΥΣΗ ΡΩΜΑΣ «ΤΟ ΡΕΜΠΕΛΙΟ ΤΩΝ ΠΟΠΟΛΑΡΩΝ»
Πώς είμαστε οι άνθρωποι φτιαγμένοι. Αν είναι να κάνουμε κάτι που μας αρέσει, πιστεύουμε πως όλοι θα το παινέψουν. Αν το κάμει άλλος, θα το γυρίσουμε αποδώ, θα το παίξουμε αποκεί κι έπειτα θα ειπούμε: δεν είναι καλό πράμα.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑ «ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ»
Ο άνθρωπος παιδεύει τον άνθρωπο, ο άνθρωπος επιβουλεύεται, σκοτώνει, αφανίζει τον άνθρωπο. Μηδέ τα τσακάλια στο λόγγο δεν είναι τόσο αρπαχτικά και τόσο σκληρόκαρδα.
Ι. Μ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ «ΤΑ ΕΦΤΑ ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ»
Ο άνθρωπος είναι η μεγάλη αποτυχία του Θεού. Μια απόπειρα να δημιουργηθεί ανώτερο ον, και που αστόχησε. Πανηγυρικά αστόχησε. Αυτή την αποτυχία πληρώνουμε, χιλιάδες, εκατομμύρια χρόνια τώρα.
ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ «ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ»
Είδα κομμένα δέντρα που μάχονταν ν’ ανθίσουνε μέσα σε σκοτεινούς τάφους. Είδα πληγωμένα θεριά που παλεύανε ίσαμε την ύστατη πνοή τους να ζήσουνε. Μα σαν τη βουλή τ’ ανθρώπου να παλεύει για τη ζωή, δε γνώρισα άλλη.
ΔΙΔΩ ΣΩΤΗΡΙΟΥ «ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ»
Το μόνον, που εφρόντισε για τον άνθρωπον ο Θεός, είναι, κατά τη γνώμη μου, να τον κάμει ατελή, για να ’χει διαρκώς την ανάγκη του Θεού του αυτού.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Γ. ΚΑΜΠΟΥΡΟΓΛΟΥ «ΑΤΤΙΚΟΙ ΕΡΩΤΕΣ»
Όσο περισσότερο φύγεις από το δένδρο της γνώσεως τόσο ευτυχέστερος είσαι. Ο προορισμός μας όμως είναι όλο και περισσότερο να γευόμαστε τον καρπό του και να γινόμαστε όλο και πιο δυστυχείς. Αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΤΣΟΣ «Η ΖΩΗ ΣΕ ΑΠΟΣΤΑΣΗ»
Α! Τι θηρίο που είναι ο άνθρωπος! Κ’ ύστερα παραπονιόμαστε που γίνονται σεισμοί, και πέφτουν αρρώστιες και φτώχεια και φυλλοξήρα. Δε λέμε καλύτερα πώς μας βαστάει η γης τέτοιοι πούμαστε, και δε σχίζεται να μας καταπιεί μια ώρα αρχύτερα!
ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΡΑΥΛΑΝΤΩΝΗΣ «Η ΕΞΑΔΕΛΦΗ»
Ε, κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις. Το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα ’ναι πια πολύ αργά.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ «ΟΙ ΑΔΕΡΦΟΦΑΔΕΣ»
Ο άνθρωπος, αν και ως κοινωνικόν ζώον έπρεπε ν’ αγαπά τους πάντας, όλον τον κόσμον, επειδή έχει την ανάγκην των και δεν ημπορεί μόνος να ζήση, μ’ όλα ταύτα, κατ’ ουσίαν, ουδένα αγαπά, ειμή μόνον τον εαυτόν του, τον οποίον και φθείρει από την πολλήν φιλαυτίαν…
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ «ΤΑ ΡΟΔΙΝΑ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ»
Απ’ όλα τα πράματα του κόσμου το πιο αλλόκοτο πράμα είναι ο άνθρωπος. Κανένας δεν ξέρει, πόσες δυνάμεις και πόσους κόσμους, πόσον ουρανό και πόση κόλαση κρύβει μέσα του. Αρκεί ναρθεί η περίσταση. Και τότε ξεγιεννέται από το ληστή ο άγιος κι από τον μωρό ο σοφός.
Ι. Μ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ «ΤΑ ΕΦΤΑ ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ»
Λένε, πως μια τζαμούζα την κουμαντάρεις δύσκολα. Μα ένα κοπάδι, το κάνει ζάφτι κι ένα μικρό παιδί. Το ίδιο, λένε ακόμα, συμβαίνει και με τις ανθρώποι: ένα κοπάδι ανθρώποι -και όσο πιο μεγάλο, τόσο πιο εύκολα- μπορεί να το πλανέψει και να το σέρνει πίσω του ο πρώτος μπαγαπόντης ή τρελός που θα βρεθεί.
ΚΟΣΜΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ «ΣΤΟΥ ΧΑΤΖΗΦΡΑΓΚΟΥ»
Είναι τα καλά παιδιά, οι συμπαθητικοί τύποι, οι χρυσές καρδιές, οι ευχάριστοι σύντροφοι, οι άχρωμοι άνθρωποι, που όχι μονάχα δεν ενοχλούν κανένα με την ανύπαρχτη προσωπικότητά τους, μα και κολακεύουν όλες τις μικροπρέπειες με τη μικροψυχία τους.
Μ. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ «Ο ΚΟΤΖΑΜΠΑΣΗΣ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟΠΥΡΓΟΥ»
Πόσον είμεθα δειλοί ημείς οι άνθρωποι! Πτήσσομεν, συμμαζευόμεθα ως λαγωοί μέσα εις τας κακάς έξεις μας ενώπιον του κινδύνου. Και όταν ούτος παρέλθη, εξάγουσιν εκείναι πάλιν την μιαράν κεφαλήν των, ως οι κοχλίαι μετά την καταιγίδα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΩΡΑΪΤΙΔΗΣ «ΤΟ ΤΑΞΙΜΟΝ»
Η ώρα της καταστροφής είναι κοινή μοίρα των ανθρώπων. Κάποτε θα βρεθείς πάνω από τον γκρεμό σου – είτε μικρόν είτε μεγάλον. Οι άνθρωποι που είναι γύρω σου θ’ απλώσουν τα χέρια τους. Μερικοί θα σου πουν. «Μη αδελφέ μας, θα πέσεις». Άλλοι δεν θα σου πουν τίποτα. Κι άλλοι θα σε σπρώξουν.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΑΤΑΤΖΗΣ «ΜΕΘΥΣΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ»
Όλα τ’ άλλα ζώα φαίνεται να φχαριστιούνται στις αίσθησές τους και να μη γυρεύουν άλλο παρέκει. Ο άνθρωπος, έχοντας ένα νου, οπού δε δέχεται σύνορα στην περιέργειά του, δείχνει να μη φχαριστιέται στις αίσθησές του και θέλει να μάθει κι εκείνα, οπού δεν είναι της δύναμής του.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΗΛΑΡΑΣ «ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ»
Για τον άνθρωπο μόνο ο άνθρωπος γνοιάζεται μέσα στην ατέλειωτη ερημιά του κόσμου, κι η μοναδική τούτη έγνοια του, που δεν έχει από πουθενά βοήθεια, ούτε συμπάθεια από αιώνες σ’ αιώνες, από γενιά σε γενιά, κοιλοπόνησε τους θεούς και τις τέχνες, που όλοι τους θα σβήσουνε μ’ αυτόν μιαν ώρα, χνάρια του φόβου και της ελπίδας του.
ΛΥΣΑΝΔΡΟΣ ΠΡΑΣΙΝΟΣ «Ο ΣΟΜΑΛΗΣ»
Άνδρα και όχι ανδράριον επιθυμώ τον κοινωνικόν άνθρωπον, και μελαγχολία βαθυτάτη με κυριεύει, όταν βλέπω πανταχού ενέδρας, ψεύδη, κολακείας και τύφους. Μισώ τότε τους ανθρώπους, τους μεν ως κακούργους, τους δε ως μη καταδιώκοντας την κακουργίαν.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΟΥΤΣΟΣ «Ο ΛΕΑΝΔΡΟΣ»
Θάρθει, λέω, μια νύχτα που θάναι πια πολύ γριά η γης. Όλοι τούτοι οι άνθρωποι, πούναι να σαστίσεις με τη μεγαλοφυϊα τους, όλοι τούτοι που κάθουνται και σκαρφίζουνται τις τορπίλες και τ’ αεροπλάνα και το μελινίτη, θάναι ψιλοκοσκινισμένο χώμα. Κ’ η ανθρωπότητα θάναι πια ένας θρύλος, ένα κακό όνειρο που διάβηκε και πάει.
ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ «Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ»
Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο
και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι
ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ “ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ XVI” Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ
Φέρτε μου τον Θεό, θα συνεννοηθώ αμέσως. Με τους ανθρώπους είναι το δύσκολο.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ “ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ” Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ
ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο·
χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος
μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας
και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,
στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ απόσπασμα από το ποίημα “ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ” από το “ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ Β΄”
Πουλί γεννιέται ο άνθρωπος και δέντρο θα πεθάνει: ρίζες απλώνει γύρω του και τα φτερά του χάνει.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ “ΣΠΙΘΕΣ ΣΤΗ ΣΤΑΧΤΗ”
Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονής, μπορούνε με χίλιους τρόπους.
ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ “ΥΠΟΘΗΚΑΙ”
Ο άνθρωπος είναι το ζώο εκείνο που κανένα πάθημά του, σε καμιά ηλικία, δεν του γίνεται μάθημα.
ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΣΤΑΝΑΚΗΣ «ΑΠΟ ΤΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΑΖΕΠΗ»
περιοδικό ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, τ. 102, 15/3/1931
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ «ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΑΡ. 1»
αφού έζησα όλο το μαρτύριο της ελπίδας, έφτασα στο πιο απάνθρωπο έγκλημα: να πιστέψω στους ανθρώπους.
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ «ΠΟΙΗΜΑ» από τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1958-1964)
Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ
Είχε εντέλει προσέξει
πως όσο προχωρούσε
τόσο χειροτέρευε η κατάσταση
κι έτσι αποφάσισε να διακόψει στον άνθρωπο
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ
Μόνο με παραμύθια κατακτώνται οι άνθρωποι.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ “ΩΣ ΣΤΡΟΥΘΙΟΝ ΜΟΝΑΖΟΝ ΕΠΙ ΔΩΜΑΤΟΣ”
Οι άνθρωποι; Κοστούμια αλλάζουμε, λάμπες αλλάζουμε, ξυριστικές μηχανές αλλάζουμε… Μυαλά δεν αλλάζουμε.
ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΦΟΡΟΣ “ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ”
λογομνήμων... 
