3 καλές ταινίες

Η πρώτη, για σήμερα, σκηνή είναι από την ταινία «Το Κορίτσι του Αποχαιρετισμού» (1977) του Χέρμπερτ Ρος που βασίζεται σε θεατρικό του Νιλ Σάιμον.
Ρομαντισμός, χιούμορ, δράμα, όλα σε ένα, όπως συμβαίνει σε αρκετά θεατρικά του Νιλ Σάιμον, συνδυάστε τα με τις δυνατές ερμηνείες του Ρίτσαρντ Ντρέιφους (βραβεύτηκε με Όσκαρ) και της Μάρσα Μέισον και έχετε μια έξοχη και συγκινητική ταινία.

από το http://www.youtube.com/watch?v=QZ__914fAOM

-I thought you said you are decent…
-I am decent. I also happen to be naked…

 Άλλη αγαπημένη σκηνή είναι από την ταινία «Τραγουδώντας στη Βροχή» (1952) και εννοώ, βέβαια, τη σκηνή που ο Τζιν Κέλι τραγουδάει και χορεύει στη βροχή. Μου αρέσει ιδιαίτερα το τέλος που ο Τζιν Κέλι προσφέρει την ομπρέλα του στον περαστικό.

 
από το
http://www.youtube.com/watch?v=D1ZYhVpdXbQ&feature=related

Όσοι έχετε παιδιά, δείξτε τους τον Ντόναλντ Ο’ Κόνορ να χορεύει και να τραγουδάει το «Make Them Laugh» στο http://www.youtube.com/watch?v=H1PGJy_o9Rw&feature=related
Θα τους αρέσει!

Και τελειώνουμε με μια αγαπημένη σκηνή από την ταινία «Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ» (1994), που βασίζεται σε βιβλίο του Στέφεν Κιγκ. Τι υπέροχη ταινία και τι υπέροχη η μουσική του Μότσαρτ!

από το http://www.youtube.com/watch?v=y_lp4_Jfz7U

Ι have no idea to this day what those two Italian ladies were singing about. Truth is, I don’t wanna know. Some things are best left unsaid. I’d like to think they were singing about something so beautiful it can’t be expressed in words, and it makes your heart ache because of it. I tell you those voices soared, higher and farther than anybody in a grey place dares to dream. It was like some beautiful bird flapped into our drab little cage and made these walls dissolve away, and for the briefest of moments, every last man in Shawshank felt free.

Δεν έχω την παραμικρή ιδέα για ποιο θέμα τραγουδούσαν εκείνες οι δύο Ιταλίδες κυρίες. Η αλήθεια είναι πως δε θέλω να μάθω. Κάποια πράγματα είναι καλύτερα να μη λέγονται. Έχω την εντύπωση πως τραγουδούσαν για κάτι τόσο όμορφο που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια και κάνει την καρδιά σου να πονάει εξαιτίας του. Σας λέω εκείνες οι φωνές εκτινάχθηκαν ψηλότερα και μακρύτερα από οπουδήποτε τολμάει να φτάσει κάθε φαντασία. Ήταν σαν ένα όμορφο πουλί να έφτασε στο μικρό μας κελί και να έκανε τους τοίχους να διαλυθούν. Και κείνη τη στιγμή, όλοι στη φυλακή νιώσαμε λεύτεροι.

σ’ αγαπώ

Στην αγαπημένη μου σκηνή από την «Κάλπικη Λίρα» (1955) του Γιώργου Τζαβέλλα, η Έλλη Λαμπέτη λέει έξι φορές «σ’ αγαπώ» στο Δημήτρη Χορν. Μη μου πείτε να διαλέξω ποια είναι η καλύτερη. Δεν μπορώ.

από το http://www.youtube.com/watch?v=A35vXdHRpDs

Ο Φρέντυ Γερμανός περιγράφει όμως και μία άλλη σκηνή από τη θεατρική, αυτή τη φορά, καριέρα της Έλλης Λαμπέτη, που έμεινε στην ιστορία. Μια σκηνή που δυστυχώς καμία κάμερα δεν κατέγραψε.

“Η Έλλη έκανε πάντα κάτι αναπάντεχο”, λέει ο Κουν. Από ένα τέτοιο αναπάντεχο θα γεννηθεί το 1946 μια στιγμή που θα περάσει στην ιερή Μυθολογία του θεάτρου μας.
Ήταν μια σκηνή στον “Γυάλινο κόσμο” όπου η Λάουρα σβήνει το κερί, δίπλα στον κοιμισμένο αδελφό της: “Μια ποιητική στιγμή!” Πώς να κάνεις όμως ποίηση, όταν πρέπει να φουσκώσεις τα μάγουλά σου για να φυσήξεις; Η Έλλη αποφάσισε να λύσει τον γρίφο, χωρίς να πει τίποτε στον Κουν. Κάθε βράδυ που γύριζε στην οδό Ασκληπιού, κλεινόταν μόνη της στην κουζίνα, άναβε ένα σπαρματσέτο και προσπαθούσε να το σβήσει ποιητικά:
“Τελικά βρήκα τον τρόπο. Έπρεπε το στόμα μου να είναι ακριβώς απέναντι στο σπαρματσέτο – η ανάσα μου να σημαδεύει τη φλόγα. Μου πήρε ένα μήνα, αλλά τα κατάφερα! Έμαθα να σβήνω το κερί με μιαν ανάσα”.
Όλα αυτά για μια σκηνή που κρατούσε όλα κι όλα δέκα δευτερόλεπτα! Άξιζε όμως τον κόπο. Ένα βράδυ μπαίνει στο θέατρο ο Άγγελος Σικελιανός – περίπου τυχαία. Θα ξανάρθει άλλες δέκα φορές:
“Έρχομαι για να καταλάβω πώς σβήνει τα κεριά το κορίτσι αυτό” λέει ο Σικελιανός. “Είναι το πιο ποιητικό πράμα που είδα ποτέ μου”.

ΦΡΕΝΤΥ ΓΕΡΜΑΝΟΣ “ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ” Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ

 

ο Βρούτος είναι αξιότιμος άνθρωπος

Από την τραγωδία του Σαίξπηρ «Ιούλιος Καίσαρ» (1953), σε σκηνοθεσία Τζόζεφ Μάνκιεβιτς, χαραγμένη στη μνήμη μου έχει μείνει, πιο πολύ κι απ’ τη δολοφονία του Καίσαρα, η ομιλία του Μάρκου Αντώνιου (Μάρλον Μπράντο) πάνω απ’ το πτώμα του Καίσαρα.
Έχει προηγηθεί η ομιλία του Βρούτου, που υπερασπιζόμενος την πράξη του καταφέρνει προς στιγμή να πάρει το πλήθος με το μέρος του.
Ο Μάρκος Αντώνιος όμως, με μια ομιλία υπόδειγμα ρητορικής τέχνης, καταφέρνει να αναστρέψει το κλίμα και να ξεσηκώσει το πλήθος εναντίον του Βρούτου και των υπόλοιπων δολοφόνων του Καίσαρα.
Προσέξτε πώς επαναλαμβάνει συνέχεια, με διαφορετικό κάθε φορά τρόπο, τη φράση «Brutus is an honourable man» (δηλ. ο Βρούτος είναι αξιότιμος άνθρωπος), που σιγά σιγά αρχίζει να παίρνει ειρωνική μορφή.  

από το http://www.youtube.com/watch?v=esUMvBL3gnY

Mark Antony:
Friends, Romans, countrymen, lend me your ears;
I come to bury Caesar, not to praise him;
The evil that men do lives after them,
The good is oft interred with their bones,
So let it be with Caesar … The noble Brutus
Hath told you Caesar was ambitious:
If it were so, it was a grievous fault,
And grievously hath Caesar answered it …
Here, under leave of Brutus and the rest,
(For Brutus is an honourable man;
So are they all; all honourable men)
Come I to speak in Caesar’s funeral …
He was my friend, faithful and just to me:
But Brutus says he was ambitious;
And Brutus is an honourable man….
He hath brought many captives home to Rome,
Whose ransoms did the general coffers fill:
Did this in Caesar seem ambitious?
When that the poor have cried, Caesar hath wept:
Ambition should be made of sterner stuff:
Yet Brutus says he was ambitious;
And Brutus is an honourable man.
You all did see that on the Lupercal
I thrice presented him a kingly crown,
Which he did thrice refuse: was this ambition?
Yet Brutus says he was ambitious;
And, sure, he is an honourable man.
I speak not to disprove what Brutus spoke,
But here I am to speak what I do know.
You all did love him once, not without cause:
What cause withholds you then to mourn for him?
O judgement! thou art fled to brutish beasts,
And men have lost their reason…. Bear with me;
My heart is in the coffin there with Caesar,
And I must pause till it come back to me.

η συνέχεια του κειμένου υπάρχει στο
http://www.shakespeare-navigators.com/JC_Navigator/JC_3_2.html#speech30

Η φράση «lend me your ears» χρησιμοποιήθηκε από τους Beatles στο τραγούδι «With a little help from my friends» (1967).

Εντάξει, το σαιξπηρικό κείμενο είναι αξεπέραστο, αλλά αξιόλογη είναι και η μετάφραση του Βασίλη Ρώτα και της Βούλας Δαμιανάκου:

Φίλοι, Ρωμαίοι, πατριώτες, δανείστε μου τ’ αυτιά σας·
έρχομαι να κηδέψω εδώ τον Καίσαρα και όχι
να τον παινέψω. Το κακό που κάνουν οι άνθρωποι
ζει και μετά απ’ τους ίδιους, το καλό συχνά
θάβεται με τα κόκαλά τους· έτσι ας γίνει
και με τον Καίσαρα. Ο ευγενής ο Βρούτος
σας είπε πως ο Καίσαρας ήταν φιλόδοξος·
αν ήταν, ήταν σφάλμα του βαρύ και λόγο
βαρύν έδωσε ο Καίσαρας γι’ αυτό. Εδώ,
με άδεια του Βρούτου και των άλλων, -γιατί ο Βρούτος
είν’ αξιότιμος άνθρωπος· έτσι είν’ όλοι τους,
όλοι αξιότιμοι άνθρωποι, – έρχομαι να ειπώ
τον επικήδειο του Καίσαρα. Ήταν φίλος μου,
πιστός κι αληθινός σε μένα· όμως ο Βρούτος λέει
ήταν φιλόδοξος· κι ο Βρούτος είναι αξιότιμος
άνθρωπος. Είχε φέρει πλήθος αιχμαλώτους
στη Ρώμη, που η ξαγορά τους γιόμιζε τις κάσες
του Δημοσίου: φαίνεται μ’ αυτό ο Καίσαρας
φιλόδοξος; Όταν κλαιγόταν η φτωχολογιά,
ο Καίσαρας εδάκρυζε· η φιλοδοξία
θα ‘πρεπε να ‘ναι από ύλη πιο αυστηρή φτιαγμένη:
όμως ο Βρούτος λέει πως ήτανε φιλόδοξος·
κι ο Βρούτος είναι άνθρωπος αξιότιμος.
Όλοι σας είδατε στα Λουπερκάλια
που τρεις φορές του πρόσφερα στέμμα βασιλικό,
και τρεις φορές το αρνήθη: ήταν αυτό φιλοδοξία;
Όμως ο Βρούτος λέει πως ήτανε φιλόδοξος:
και, βέβαια, αυτός είν’ άνθρωπος αξιότιμος.
Μιλάω όχι για ν’ αναιρέσω ό,τι είπε ο Βρούτος,
όμως εδώ είμαι για να ειπώ αυτό που ξέρω.
Τον αγαπούσατε όλοι κάποτε, όχι χωρίς λόγο:
ποιος λόγος σας κρατάει λοιπόν να μην τον κλάψετε;
Ω, κρίση! Έφυγες να πας σε χτήνη αναίσθητα
κι οι άνθρωποι έχασαν τον νου τους. Συμπαθάτε με.
η καρδιά μου είναι κει στην κάσα με τον Καίσαρα,
και πρέπει να σωπάσω ώσπου να μου ξανάρθει.

ΟΥΙΛΙΑΜ ΣΑΙΞΠΗΡ «ΙΟΥΛΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡΑΣ», πράξη Γ΄, σκηνή 2
μετάφραση: ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΩΤΑΣ – ΒΟΥΛΑ ΔΑΜΙΑΝΑΚΟΥ
Εκδόσεις ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ  

το πάρτι

Ίσως γίνομαι υπερβολικός αλλά έχω την εντύπωση πως η ταινία «Το Πάρτι» (1968) του Μπλέικ Έντουαρτς παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με την Ελλάδα και την ένταξή της στο ευρώ.
Κατά λάθος προσκλήθηκε στο πάρτι ο Πίτερ Σέλερς, με «πειραγμένα στοιχεία» έγινε δεκτή η Ελλάδα στο πάρτι του ευρώ.
Ατζαμής και ανήμπορος να προσαρμοστεί στις συνθήκες του πάρτι ήταν ο Πίτερ Σέλερς, το ίδιο και η Ελλάδα.
Πλούσιοι, σνομπ και επιδειξιομανείς οι Χολιγουντιανοί διοργανωτές του πάρτι, κάτι δηλαδή σαν τους ευρωπαίους τραπεζίτες, ενώ στο τέλος ο Πίτερ Σέλερς φέρνει την πλήρη καταστροφή, κυριολεκτικά «βουλιάζουν» όλοι, κάτι που αρκετοί αναλυτές ισχυρίζονται πως μπορεί να συμβεί και στο πάρτι του ευρώ, με αφορμή μια ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας.

από το http://www.youtube.com/watch?v=KN8FjyvrHY4&feature=related

Αγαπημένη μου όμως σκηνή από την ταινία είναι η παρακάτω -εκτός πάρτι- σκηνή. Δεν ισχυρίζομαι βέβαια, πως και αυτή η σκηνή έχει κάποιο συμβολισμό…

 
από το http://www.youtube.com/watch?v=MEWTTbtl82s&feature=related

κοιτάξτε στο τζάμι!

Στην ταινία «Η Κυρία Εξαφανίζεται» (1938) του Άλφρεντ Χίτσκοκ, μια  νεαρή κοπέλα, η Άιρις, επιστρέφει στην Αγγλία με τρένο και στο βαγόνι γνωρίζεται με μια συμπαθέστατη ηλικιωμένη κυρία, τη Μις Φρόι.
Κάποια στιγμή η Άιρις, κοιμάται και όταν ξυπνάει η Μις Φρόι έχει εξαφανιστεί. Το περίεργο είναι πως κανείς από τους υπόλοιπους ταξιδιώτες που βρίσκονται στο βαγόνι δε θυμάται την ηλικιωμένη κυρία. Η Άιρις ψάχνει σε όλο το τρένο, με τη βοήθεια ενός νεαρού μουσικολόγου, του Γκίλμπερτ, χωρίς όμως αποτέλεσμα και έτσι σιγά σιγά η πείθεται πως η γνωριμία με τη Μις Φρόι ήταν προϊόν της φαντασίας της…
Όμως υπάρχει μια ατράνταχτη απόδειξη πως η κοπέλα δεν έβλεπε παραισθήσεις. Η Μις Φρόι σε προηγούμενη σκηνή του έργου είχε γράψει στο υγρό τζάμι του τρένου το όνομα της: «Φρόι». Και η Άιρις με τον Γκίλμπερτ κάθονται στο ίδιο τραπέζι του εστιατορίου του τρένου. Και εδώ αρχίζει η μαεστρία του Χίτσκοκ. Οι θεατές βλέπουν γραμμένο στο τζάμι το όνομα «Φρόι»! Οι δύο πρωταγωνιστές όμως δεν το βλέπουν!
Αυτό συμβαίνει στα 7΄ και 50΄΄ της σκηνής.
Ο Γκίλμπερτ και η Άιρις συνεχίζουν την κουβέντα τους, καταλήγουν μάλιστα στο συμπέρασμα πως δεν υπήρχε τελικά Μις Φρόι, συνεπώς η νεαρή κοπέλα έχει κάποιο πρόβλημα κι όλη αυτή την ώρα σου έρχεται να φωνάξεις «Κοιτάξτε στο τζάμι! Να η απόδειξη που ψάχνετε!»

(από 7΄και 50΄΄ μέχρι τέλος)
η σκηνή υπάρχει στο
http://www.youtube.com/watch?v=EQTzWRWIE6w&feature=related

Τελικά η Άιρις βλέπει το όνομα στο τζάμι όμως εκεί γίνεται κάτι άλλο, εξίσου αναπάντεχο: το τρένο μπαίνει στο τούνελ και ο καπνός σβήνει το όνομα! Έτσι ο Γκίλμπερτ δεν προλαβαίνει να δει κι αυτός την απόδειξη για την ύπαρξη της Μις Φρόι. Όμως έχει πειστεί πλέον η Άιρις και το έργο ξαναρχίζει από την αρχή:

η σκηνή υπάρχει στο http://www.youtube.com/watch?v=HBbg7Y75Vz8&feature=related

Επειδή, όπως φαίνεται, δε θα καταφέρω να αναρτήσω σύντομα –όπως είχα σκοπό- ένα αφιέρωμα στον Άλφρεντ Χίτσκοκ, ας διαβάσουμε τώρα ποια είναι  η «συνταγή του σασπένς» σύμφωνα με τον ίδιο τον Χίτσκοκ, μια συνταγή που ταιριάζει απόλυτα με την αγαπημένη μου σκηνή από την ταινία «Η Κυρία Εξαφανίζεται».
(το απόσπασμα είναι  από κείμενο του Άρη Μαλανδράκη, από ένα αφιέρωμα στον Χίτσκοκ του περιοδικού «Ε», 23/1/2011)

Δεν είναι τυχαίο που το επίθετο «χιτσκοκικό» συνοδεύει κάθε θρίλερ που επιφυλάσσει η επικαιρότητα. Στόχος του Χίτσκοκ ήταν να δημιουργήσει το περίφημο σασπένς, όχι έναν «ισοπεδωτικό» τρόμο. Γι’ αυτό, άλλωστε, τον ονόμασαν μετρ σε αυτόν τον τομέα. Ο ίδιος ήταν ενάντιος στους γρίφους του τύπου «ποιος είναι ο δολοφόνος» που συναντάμε στις περισσότερες ιστορίες. Σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό Life εξήγησε με απλά λόγια τη θεωρία του: «Ας υποθέσουμε ότι τρεις άντρες κάθονται σε ένα δωμάτιο όπου βρίσκεται κρυμμένη μια ωρολογιακή βόμβα, ρυθμισμένη να εκραγεί σε 10 λεπτά. Το κοινό δεν ξέρει ότι υπάρχει βόμβα, όπως άλλωστε και οι τρεις άντρες. Συνεχίζουν, λοιπόν, να συζητούν αμέριμνοι για τον καιρό ή το χτεσινό αγώνα του μπέιζμπολ. Δέκα λεπτά αργότερα η βόμβα εκρήγνυται. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Το ανυποψίαστο κοινό ξαφνιάζεται. Αυτό είναι όλο. Ας υποθέσουμε, όμως, ότι παρουσιάζεις την ιστορία διαφορετικά. Αυτή τη φορά, ενώ οι άντρες αγνοούν την ύπαρξη της βόμβας, το κοινό το ξέρει. Οι άντρες συνεχίζουν την κουβέντα τους, αλλά τώρα κάθε τι κοινότοπο που λένε φορτίζεται με μεγάλη ένταση. Όταν τελικά ένας από αυτούς λέει: «Ας πηγαίνουμε», το κοινό προσεύχεται να το κάνουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Ένας άλλος, όμως, του απαντά: «Περίμενε ένα λεπτό. Θέλω να τελειώσω τον καφέ μου». Το κοινό έχει παραλύσει και τους ικετεύει νοερά να φύγουν. Αυτό είναι το σασπένς».

ΑΡΗΣ ΜΑΛΑΝΔΡΑΚΗΣ
περιοδικό «Ε», 23/1/2011

το φιλί στο Βανκούβερ

Η σημερινή σκηνή δεν έχει σκηνοθέτη, ούτε σεναριογράφο, δεν προέρχεται καν από ταινία. Συνέβη πραγματικά στις 15 Ιουνίου 2011 στο Βανκούβερ και είναι μια ακόμα απόδειξη της γνωστής φράσης πως «τα καλύτερα σενάρια τα γράφει η ίδια η ζωή».

Εκείνο το βράδυ συνέβησαν επεισόδια στο Βανκούβερ μετά από ένα αγώνα χόκεϊ και το νεαρό ζευγάρι βρέθηκε τυχαία στα επεισόδια. Το τι ακριβώς συνέβη μπορείτε να το παρακολουθήσετε στην παρακάτω σκηνή:

η σκηνή υπάρχει στο
http://www.youtube.com/watch?v=30t3vhxSj9o

περισσότερες λεπτομέρειες για το γεγονός στο http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=334454&cid=5

 

 

for June (1917-1992) and Joseph

FOR JUNE WHO LOVED THIS GARDEN – 
FROM JOSEPH WHO ALWAYS SAT BESIDE HER.

Some people do spend their whole lives together…

η σκηνή υπάρχει στο
http://www.youtube.com/watch?v=qwBeg2QfviE

από την ταινία «Μια βραδιά στο Notting Hill» (1999)