Γιάννης Μαγκλής

Καλοσύνη υπάρχει μέσα σ’ όλους τους ανθρώπους και χρέος έχεις εσύ ο τρίτος να ψάξεις να τήνε βρεις.

«Τ’ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ, ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ» Εκδόσεις ΔΩΡΙΚΟΣ

Ο άνθρωπος, λένε, που δεν έμαθε από πόνο, μένει πάντα παιδί.

«ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ» Εκδόσεις ΔΩΡΙΚΟΣ

Αγαπώ τον άνθρωπο γιατί ο κακόμοιρος ξέρει πως θα πεθάνει.

«Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ»

Η παρουσία του Θεού, από την καλοσύνη του ανθρώπου φαίνεται.

“ΟΙ ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΟΙ”

Όσο μονάχα κι ένας άνθρωπος ξεκοιλιάζεται από την ξιφολόγχη ή σμπαραλιάζεται από την μπόμπα ή σέρνει δώθε – κείθες την καταραμένη ύπαρξή του με μοναδικό σκοπό να σκοτώσει το συνάνθρωπό του, ε, όχι, δεν μπορούμε, δεν έχουμε δικαίωμα να ‘μαστε περήφανοι για το εκλεκτό δίποδο που πλάστηκε από τα χέρια του Θεού «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν».

«Τ’ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ, ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ» Εκδόσεις ΔΩΡΙΚΟΣ

Απάνω στην έρημο που μίλησες, αδερφέ. Μια φορά μέσα σ’ αυτή τη μεγάλη ερημιά, ήτανε μια σκόνη. Μερονυχτίς παραπονιότανε γιατί ο Θεός την είχε κάνει σκόνη. Με τα χρόνια, πολλά χρόνια, έγινε διαμάντι. Και στόλιζε πότες το σαρίκι του ενός Πασά, πότες του άλλου. Κι όλοι το καμαρώνανε και το ζηλεύανε. Και σκοτωμοί γενήκανε πολλοί γι’ αυτό. Και φόνοι, και πολέμοι. Κι αυτό το κακόμοιρο, αδερφέ, νεστέναζε, γιατί θυμόταν την παλιά, ήσυχη ζωή του, τότες που ‘τανε μια σκόνη μέσα στα εκατομμύρια τις άλλες σκόνες…

«ΟΙ ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΟΙ» Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

Τάχατες ο Θεός φταίει για οι άνθρωποι; Κι αν φταίνε οι άνθρωποι, ο Θεός δεν είναι που τους έπλασε έτσι κι αλλιώς, κριματισμένους. Τρέχα γύρευε…

“ΟΙ ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΟΙ”

«Δώστε τον μου εμένα να τελειώσω το έργο μου»

Ο Γιάννης Μαγκλής θυμάται τον Ν. Καζαντζάκη: Ο Καζαντζάκης ήταν ασκητής, προπολεμικά μαγείρευε Δευτέρα και έτρωγε ως το Σάββατο από το ίδιο φαγητό, δεν είχε χρόνο να ξοδεύει, έτρωγε μερικές κουταλιές και γι’ αυτό ήταν αδύνατος, πετσί και κόκαλο ήταν, δούλευε τόσο πολύ που έλεγες «πώς διάολο αντέχει αυτός ο άνθρωπος;» Εφείδετο του χρόνου του, ούτε ένα λεπτό δεν πήγαινε χαμένο, χωρίς δουλειά. Θυμάμαι πολύ καλά, μια μέρα στην Αίγινα, όταν περνούσαμε από τα καφενεία που ήταν γεμάτα και μου ‘λεγε: «Όταν βλέπω αυτούς όλους τους νεοέλληνες, τους τεμπέληδες, που δεν ξέρουν τι να κάνουν και κάθονται στο καφενείο και παίζουν τάβλι ή χαρτιά ή κουβεντιάζουν, μου ‘ρχεται να τους σιμώσω, να τους απλώσω τις χούφτες και να τους πω: Άνθρωποί μου, που δεν ξέρετε τι να τον κάνετε τον καιρό σας, δώστε τον μου εμένα να τελειώσω το έργο μου και να σώσω την ανθρωπιά μου».

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΓΚΛΗΣ από συνέντευξή του στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (ένθετο ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ) 27/7/2007