θ. 100 αγαπημένες κινηματογραφικές σκηνές (II)

46. ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ (1960)

Μια από τις αγαπημένες μου κινηματογραφικές σκηνές είναι η σκηνή που η Μελίνα Μερκούρη πέφτει στη θάλασσα, στην ταινία «Ποτέ την Κυριακή» (1960) σε σενάριο και σκηνοθεσία Ζιλ Ντασέν.
(από την αρχή ως 1΄και 38΄΄)

από το http://www.youtube.com/watch?v=CzQ-xNsbvgw

Για τη σκηνή αυτή η Μελίνα Μερκούρη διηγείται στον Φρέντυ Γερμανό:

Φ. ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Ήταν καλοκαίρι πάλι όταν έπεσες στο λιμάνι του Πειραιά;

Μ. ΜΕΡΚΟΥΡΗ: Αχ, όχι. Δεν ήταν καλοκαίρι. Ήταν Φεβρουάριος

Φ. ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Στον Πειραιά, Φεβρουάριο;

Μ. ΜΕΡΚΟΥΡΗ: Όχι, δεν ήταν στον Πειραιά. Είχαμε πάει κάπου πολύ πιο μακριά απ’ τον Πειραιά, διότι στον Πειραιά δεν ήταν δυνατόν να πέσουμε…

Φ. ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Βεβαίως…

Μ. ΜΕΡΚΟΥΡΗ: Ήταν στα Καρνάγια…

Ζ. ΝΤΑΣΕΝ: Πέραμα ήταν…

Μ. ΜΕΡΚΟΥΡΗ: Ναι, στα Καρνάγια και ήταν Φεβρουάριος… Όλη αυτή η σκηνή η ηλιόλουστη… Ήτανε ένα κρύο διαβολεμένο… ελληνικό… Φεβρουάριος… Με αλείψανε με λάδι… κι εγώ εκείνη την ημέρα… ήμουνα, τέλος πάντων, σα γυναίκα, όχι πολύ καλά…
Και πέσαμε στη θάλασσα… Εντωμεταξύ μπορώ να πω κάτι. Ότι οι γυναίκες αντέχουμε πιο πολύ στο κρύο από τους άντρες. Διότι θυμάμαι το Φούντα (γελάει) ο οποίος είχε γίνει μαβής…

Φ. ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Σοβαρά;

Μ. ΜΕΡΚΟΥΡΗ: Χτυπούσε τα δόντια του:  Ααααα… (χειροκροτήματα)

Φ. ΓΕΡΜΑΝΟΣ: (γελώντας) Ο Φούντας, το θηρίο;

Μ. ΜΕΡΚΟΥΡΗ: Ο Φούντας το θηρίο!

Φ. ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Έτρεμε;

Μ. ΜΕΡΚΟΥΡΗ: Ήταν ο Λάπας, ο φίλος μου, με τα γυαλιά που έπεσε…Ααααα! Εγώ, απλωτές με το λάδι, διότι ο Ντασέν ήταν εκεί πέρα και μου έλεγε «Μελίνα, δεν υπάρχουν χρήματα, πρέπει να τελειώσει η ταινία, δε γίνεται»…

Φ. ΓΕΡΜΑΝΟΣ (προς τον Ντασέν):Το θυμάσαι;

Ζ. ΝΤΑΣΕΝ: Ουουουου!

Μ. ΜΕΡΚΟΥΡΗ: Και τέλος πάντων, αυτή η σκηνή…

Φ. ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Κλασική σκηνή, Μελίνα…

Μ. ΜΕΡΚΟΥΡΗ: Δεν ξέρω αν είναι κλασική, αλλά πάντως είναι μια πολύ ωραία σκηνή, πολύ χαρούμενη, πολύ ηλιόλουστη, πολύ χαριτωμένη, πολύ ερωτική…

Φ. ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Γεμάτη καλοκαίρι…

Μ. ΜΕΡΚΟΥΡΗ: Που επαίχτηκε με δόντια σφιγμένα…

Φ. ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Και με το Φούντα μαβή!

από την εκπομπή του Φρέντυ Γερμανού «ΟΙ ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ»
από το http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=73502&tsz=0&act=mMainView

47. ΑΤΑΙΡΙΑΣΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ (1968)

Τι σημαίνει ακριβώς ‘triple play» στο μπέιζ μπολ, δεν κατάλαβα καλά. Πάντως, όπως διάβασα στο http://en.wikipedia.org/wiki/Triple_play, είναι μια σπουδαία φάση που συμβαίνει πολύ σπάνια.
Τελευταία φορά που συνέβη triple play στο αμερικάνικο πρωτάθλημα ήταν στις 3 Απριλίου 2011, στο παιχνίδι μεταξύ Cleeveland Indians και Chicago White Sox.
Στην ταινία «Αταίριαστο Ζευγάρι» ο Γουόλτερ Ματάου (Όσκαρ) χάνει το triple play εξαιτίας ενός ανόητου τηλεφωνήματος από τον Τζακ Λέμον (Φίλιξ) που απλά θέλει να του υπενθυμίσει πως θα ετοιμάσει δείπνο.

Η σκηνή είναι από την ταινία «Αταίριαστο Ζευγάρι» (1968) που βασίζεται σε θεατρικό του Νιλ Σάιμον.
(από το 1΄και 02΄΄ ως 2΄και 25΄΄)

από το
http://www.youtube.com/watch?v=FlM7DtAk2qM&feature=related

Ωραία όμως είναι και η επομένη σκηνή που οι φίλοι του Όσκαρ προσπαθούν να παίξουν πόκερ την ώρα που ο Φίλιξ τούς ετοιμάζει νοστιμότατα σαντουιτσάκια και τους κάνει συνέχεια παρατηρήσεις.
-Πού είναι το σουβέρ σου;
-Νομίζω, το πόνταρα…
(η σκηνή είναι στο 3΄και 40΄΄)

Ο τελευταίος αγανακτισμένος φεύγει μόλις αντιλαμβάνεται πως ο Φίλιξ έχει …πλύνει με σαπούνι την τράπουλα!

48. ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΓΟΡΙ (2002)
ABOUT A BOY

Όταν στις ταινίες ο πρωταγωνιστής συμμετέχει σε θεατρική παράσταση συνήθως στην αρχή εισπράττει ειρωνικά χαμόγελα και αποδοκιμασίες, αλλά στο τέλος τελειώνει πάντα  με θερμά χειροκροτήματα, μπράβο και καμάρι μέχρι δακρύων.
Όμως στην επόμενη αγαπημένη μου σκηνή από την ταινία «Για ένα αγόρι» (2002), που βασίζεται σε βιβλίο του Νικ Χόρνμπι (όλα τα βιβλία του καλά, εκτός από την Κάθοδο των τεσσάρων) συμβαίνει κάτι απροσδόκητο. Οι συνηθισμένες αποδοκιμασίες και χλευασμοί της αρχής δε σταματούν ποτέ, μάλιστα στο τέλος οι αποδοκιμασίες γίνονται εντονότερες, έχει όμως ενδιάμεσα εμφανιστεί ο Χιου Γκραντ αποδεικνύοντας σε όλους μας πως η δύναμη της αγάπης και της συμπαράστασης είναι υπεράνω κάθε κοροϊδίας.

δυστυχώς η σκηνή παίζει μόνο στο http://www.youtube.com/watch?v=hKnUCxJvS7s

ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ:

49. «Η ζωή είναι ωραία» (1997). Η μουσική είναι του Nicola Piovani.

από το http://www.youtube.com/watch?v=fNb5B1lnsBY

50. «Για μια χούφτα δολάρια» (1964). Η μουσική είναι του Ένιο Μορικόνε.

από το
http://www.youtube.com/watch?v=fqjcoTzhaIk&feature=fvwrel

51. «Το Κεντρί» (1973). Η μουσική είναι του Marvin Hamlisch.

από το
http://www.youtube.com/watch?v=U4jCo0-jy0M&feature=related

52. «Οι δρόμοι της φωτιάς» (1981). Η μουσική είναι του Βαγγέλη Παπαθανασίου

από το
http://www.youtube.com/watch?v=L-7Vu7cqB20

53. «Τα καλύτερα μας χρόνια» (1973). Η μουσική είναι του Marvin Hamlisch. Tο τραγούδι «The way we were» ερμηνεύει η Μπάρμπαρα Στρέιζαντ.

από το
http://www.youtube.com/watch?v=GNEcQS4tXgQ

54. «Σέρπικο» (1973). Η μουσική είναι του Μίκη Θεοδωράκη

από το
http://www.youtube.com/watch?v=xRGEEFuQoYs&feature=related

55. «Σικάγο» (2002)

από το
http://www.youtube.com/watch?v=luef1H24hU8

56. «Ένας άντρας, μια γυναίκα» (1966). Η μουσική είναι του Φράνσις Λάι.

από το
http://www.youtube.com/watch?v=WqxQGI3BTXs&feature=related

57. «Chocolat» (2000). Η μουσική είναι της Ρέιτσελ Πόρτμαν.

από το
http://www.youtube.com/watch?v=xFspIjmVEKI&feature=related

58. «Βιολιστής στη στέγη» (1971). Τα τραγούδια είναι του Sheldon Harnick.

από το
http://www.youtube.com/watch?v=jJ_-CmwHWPo&feature=related

59. «Οι δυο ληστές» (1969). Το τραγούδι είναι των Burt Bacharach και Hal David.

 
από το
http://www.youtube.com/watch?v=VILWkqlQLWk&feature=related

60. «Άρθουρ» (1981). Το τραγούδι είναι του Κρίστοφερ Κρος.

από το http://www.youtube.com/watch?v=qMdwFkO8xA0

61. «Ο επαγγελματίας» (1981). Η μουσική είναι του Ένιο Μορικόνε.

από το
http://www.youtube.com/watch?v=WRUNP4Hby6s&feature=related

62. «Το όνομά μου είναι ο κανένας» (1973). Η μουσική είναι του Ένιο Μορικόνε.

από το
http://www.youtube.com/watch?v=PfKdlJA_1n0

63. Χαβάη 5-0 (ομαδάρα είχε τότε η Χαβάη!)

από το
http://www.youtube.com/watch?v=AepyGm9Me6w

64. «Μικρό σπίτι στο λιβάδι» (τίτλοι τέλους). Είπαμε, βάζουμε τις αγαπημένες μουσικές, όχι τις καλύτερες…

από το
http://www.youtube.com/watch?v=k93427YbmsY&feature=related

65. ΓΟΥΟΛΤΟΝΣ

Η Mary Ka μου θύμισε πως και οι Γουόλτονς δικαιούνται μια θέση στο «πάνθεο» των κινηματογραφικών και τηλεοπτικών μας αναμνήσεων.

από το
http://www.youtube.com/watch?v=uMKKXwQ6Lus

66. Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΩΝ ΤΣΙΓΓΑΝΩΝ (1988):
Η Σοφία μου θύμισε τον «Καιρό των τσιγγάνων» -το είχα ξεχάσει- του Κουστουρίτσα με μουσική Γκόραν Μπρέγκοβιτς.

από το http://www.youtube.com/watch?v=rNFD77NMpOU

67. Ο ΚΛΕΨΑΣ ΤΟΥ ΚΛΕΨΑΝΤΟΣ (1958)
I SOLITI IGNOTI

Η ταινία «Ο κλέψας του κλέψαντος» (1958) του Μάριο Μονιτσέλι είναι μια πανέξυπνη ιταλική κωμωδία που έχει για ήρωες μια συμμορία μικροκακοποιών που προσπαθούν ανεπιτυχώς να κάνουν το «μεγάλο κόλπο».
Πρωταγωνιστούν εξαιρετικοί ηθοποιοί: Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Βιτόριο Γκάσμαν, Τοτό, Ρενάτο Σαλβατόρε ενώ κάνει την πρώτη της εμφάνιση η πανέμορφη Κλαούντια Καρντινάλε.

Ξαναείδα πρόσφατα την ταινία και το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση είναι η φτώχεια που επικρατούσε στη Ρώμη του 1958. Σε αρκετές σκηνές -που είναι βέβαια επηρεασμένες από τον νεορεαλισμό- βλέπουμε πως αρκετοί άνθρωποι ζούσαν ακόμα σε παραγκουπόλεις! Οι πολυκατοικίες όμως είχαν αρχίσει να χτίζονται.

Σκηνή από ταινία «Ο κλέψας του κλέψαντος» (1958)

Σε μια από τις ωραιότερες σκηνές της ταινίας βλέπουμε τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι να δυσκολεύεται να πάρει μέρος στη ληστεία γιατί δεν έχει πού ν’ αφήσει το μωρό του (η γυναίκα του έχει συλληφθεί και είναι στη φυλακή).
Οπότε ο ηλικιωμένος της συμμορίας του λέει:
-Να πας το μωρό στη μάνα του, στη φυλακή. Διαθέτουν το καλύτερο νηπιαγωγείο της Ρώμης. Πήγαινα εγώ εκεί όταν ήμουν τριών ετών!
Και απαντάει ο Μαστρογιάνι:
-Ο γιος μου θα πάει φυλακή όταν μεγαλώσει! Αν θέλει…

Η σκηνή όμως που έχει μείνει κλασική από την ταινία είναι η σκηνή της ληστείας. Η συμμορία, με τη μέθοδο ριφιφί, προσπαθεί να μπει στο διπλανό διαμέρισμα που βρίσκεται ένα χρηματοκιβώτιο, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να φτάσουν στην κουζίνα του ίδιου διαμερίσματος και καταλήγουν να τρώνε μακαρόνια με ρεβίθια (τι συνδυασμός κι αυτός;) που βρίσκουν στην κατσαρόλα!

από το http://www.youtube.com/watch?v=GG2wk6QU9-g

Η αγαπημένη μου σκηνή όμως είναι στο τέλος (από το 7΄και 10΄΄). Έχει ξημερώσει και ο Βιτόριο Γκάσμαν με τον ηλικιωμένο της συμμορίας επιστρέφουν σπίτι τους, όταν για να αποφύγουν δύο αστυνομικούς κρύβονται σε μια ουρά ανθρώπων που περιμένουν να πιάσουν δουλειά σε εργοστάσιο. Ο ηλικιωμένος καταφέρνει να ξεφύγει, όχι όμως κι ο Βιτόριο Γκάσμαν που -εντελώς κατά λάθος- βρίσκει επιτέλους δουλειά και μπαίνει στον «ίσιο δρόμο». Το αισιόδοξο μήνυμα της ταινίας είναι ολοφάνερο. Ναι, υπάρχει φτώχεια, αλλά δουλειές υπάρχουν! Έχουν περάσει, βλέπετε, δέκα χρόνια από το 1948 και τον απαισιόδοξο «Κλέφτη Ποδηλάτων», η Ιταλία -όπως και η Ελλάδα- του 1958 έχει αρχίσει να αλλάζει.

68. ΧΟΝΔΡΟΣ – ΛΙΓΝΟΣ (αποσπάσματα από διάφορες ταινίες)

Ο Χονδρός (Όλιβερ Χάρντι) και ο Λιγνός (Σταν Λόρελ) μεταφέρουν ένα πιάνο. Κλασική σκηνή:

από το
http://www.youtube.com/watch?v=zg33cAaSbq0&feature=related

Φαίνεται εύκολο αλλά αυτό που κάνει ο Λιγνός είναι πολύ δύσκολο και απαιτεί μεγάλο ταλέντο:

από το
http://www.youtube.com/watch?v=DiFEFL6ThRI&feature=related

Ο Λιγνός αναγκάζεται να πιει ένα κουβά κρασί! Προσέξτε πώς από την πλήρη νηφαλιότητα περνάει στο απόλυτο μεθύσι:

από το
http://www.youtube.com/watch?v=XPIw6eRW_Bg&feature=related

Εδώ είναι γερασμένοι και οι δύο (η ταινία είναι του 1944) αλλά η σκηνή αξίζει:

http://www.youtube.com/watch?v=amuW0ldoHJk&feature=related

69. ΙΝΤΙΑΝΑ ΤΖΟΟΥΝΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΥΝΗΓΟΙ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΚΙΒΩΤΟΥ (1981)
RAIDERS OF THE LOST ARK

Μία από τις καλύτερες περιπέτειες που γυρίστηκαν ποτέ είναι ο «Ιντιάνα Τζόουνς και οι Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού» (1981) του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Ακολούθησαν κι άλλες συνέχειες μα νομίζω η πρώτη ταινία είναι αξεπέραστη.
Η σκηνή με την οποία γελάσαμε με την καρδιά μας, όταν ήμασταν παιδιά, είναι η σκηνή που ο Χάρισον Φορντ πυροβολεί και σκοτώνει το μαχητή με το σπαθί που βρίσκεται μπροστά του, τη στιγμή που όλοι νομίζαμε πως θα ήταν ένας δύσκολος αντίπαλος.

από το http://www.youtube.com/watch?v=anEuw8F8cpE

Έχω την εντύπωση πως αυτή η πανέξυπνη σκηνή απεικονίζει σε μεγάλο βαθμό την εξωτερική πολιτική που ασκούν οι ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, καθώς και την έλλειψη σεβασμού που έχουν δείξει οι κυβερνήσεις των Αμερικανών προς τις ζωές χιλιάδων στρατιωτών και αμάχων των χωρών που είχαν την ατυχία να βρεθούν στο στόχαστρό τους.

70. ΜΟΝΑΧΟ

Ο Σπίλμπεργκ βέβαια είναι ένας μεγάλος καλλιτέχνης και όπως απέδειξε με την ταινία του «Μόναχο» (σε σενάριο των Tony Kushner και Eric Roth) αντιλαμβάνεται πλήρως τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Αυτό φαίνεται στην πιο ενδιαφέρουσα σκηνή της ταινίας, στην οποία συζητούν ένας Εβραίος με ένα Παλαιστίνιο:

«Δε θα πάρετε ποτέ πίσω τη γη σας. Θα πεθάνετε όλοι σε στρατόπεδα προσφύγων, περιμένοντας την «Παλαιστίνη»», λέει ο Εβραίος.
Και απαντάει ο Παλαιστίνιος: «Έχουμε πολλά παιδιά, θα κάνουν κι αυτά πολλά παιδιά. Έτσι μπορούμε να περιμένουμε για πάντα. Κι αν χρειαστεί θα κάνουμε όλο τον πλανήτη μέρος αφιλόξενο για τους Εβραίους».
«Μα αν σκοτώνετε Εβραίους, τότε ο κόσμος θα τους συμπαθήσει και θα σας θεωρήσει κτήνη».
«Ναι, μα κάποτε θα καταλάβουν όλοι πως μας ανάγκασαν να γίνουμε κτήνη (…) Θα χρειαστούν εκατό χρόνια μα θα νικήσουμε. Πόσα χρόνια χρειάστηκαν οι Εβραίοι για να αποκτήσουν τη δικιά τους πατρίδα; Πόσα χρόνια χρειάστηκαν οι Γερμανοί για να κάνουν τη Γερμανία; (…) Δεν ξέρεις τι είναι να μην έχεις πατρίδα».

από το http://www.youtube.com/watch?v=jjmM__ZSZYk

Όμως ο Σπίλμπεργκ τόλμησε ακόμη περισσότερο. Στην τελευταία σκηνή του έργου, την ώρα που πέφτουν οι τίτλοι τέλους, στο βάθος της οθόνης βλέπουμε τους  Δίδυμους Πύργους! Ο συμβολισμός είναι ολοφάνερος έστω κι αν ο Σπίλμπεργκ αργότερα το αρνήθηκε. Όσο το παλαιστινιακό παραμένει ανοιχτή πληγή, η τρομοκρατία δεν πρόκειται να σταματήσει.
Όλα λοιπόν έχουν την αιτία τους. Να γιατί η ταινία «Μόναχο» προκάλεσε τόσες αντιδράσεις μεταξύ των φανατικών και στις δύο αντιμαχόμενες πλευρές.

από το http://www.youtube.com/watch?v=o0fmQTS_ETw

71. HURT LOCKER (2008)

Μιλήσαμε για την αδιαφορία των ΗΠΑ προς τις ζωές των αντίπαλων στρατιωτών και αμάχων, όμως στην ταινία «Hurtlocker» (2008) φαίνεται πως την ίδια κυνική αδιαφορία δείχνουν οι ΗΠΑ και προς τους δικούς τους στρατιώτες, τους οποίους θεωρούν επίσης αναλώσιμους.
Από την ταινία αξέχαστη μου έχει μείνει η σκηνή που ο αμερικανός στρατιώτης προσπαθεί ανεπιτυχώς να σώσει τον ιρακινό πολίτη που είναι ζωσμένος με εκρηκτικά. «I am sorry» κραυγάζει στο τέλος, «I am sorry, i cant do it».
Η σκηνή υπάρχει στο
http://www.youtube.com/watch?v=AT3D2PJ0igc

72. ΟΙ ΔΥΟ ΛΗΣΤΕΣ (1969)

Κανόνες στους καβγάδες δεν υπάρχουν, εκτός από τον ένα και μοναδικό κανόνα που ακολουθεί ο Πολ Νιούμαν.
Η σκηνή είναι από την ταινία «Οι δυο ληστές» (1969).

από το από το http://www.youtube.com/watch?v=DWTNBRs7Ccs

73. Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΡΑΠΕΤΗΣ (1967)
COOL HAND LUKE

Ο Πολ Νιούμαν βάζει στοίχημα ότι μπορεί να φάει 50 αυγά και το κερδίζει!
Η σκηνή είναι από την ταινία «Ο Μεγάλος Δραπέτης» (Cool Hand Luke) (1967).

από το http://www.youtube.com/watch?v=AYJFZwxoi_8

74. ΕΝΑΣ ΗΣΥΧΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ (1952)

Ένας από τους ωραιότερους κινηματογραφικούς καβγάδες είναι από την ταινία «Ένας ήσυχος άνθρωπος» (1952) του Τζον Φορντ με τον Τζον Γουέιν και την Μορίν Ο’ Χάρα.
Ο καβγάς ξεκινάει στο 4΄και 30΄΄ από το σπίτι του Βίκτορ Μακ Λάγκλεν, συνεχίζεται στον αχυρώνα, φτάνει στο ποτάμι, περνάει από όλο το ιρλανδέζικο χωριό για να καταλήξει στο μπαρ, όπου εκεί, αφού πρώτα πιουν από μια μπύρα, ο Τζον Γουέιν με τον Βίκτορ Μακ Λάγκλεν τελειώνουν επιτέλους τον καβγά!
Όλη την ώρα οι χωριανοί παρακολουθούν και βάζουν στοιχήματα.
Κορυφαία στιγμή, είναι όταν (στο 9΄και 54΄΄) ο ετοιμοθάνατος, ενώ τον διαβάζει ο παπάς, σηκώνεται για να δει τον καβγά!

από το http://www.youtube.com/watch?v=sR97_tCve08

75. Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ (1926)
THE GENERAL

Μια από τις καλύτερες κωμωδίες του βωβού κινηματογράφου είναι η ταινία «Ο Στρατηγός» (1926), του Μπάστερ Κίτον (που εκτός από πρωταγωνιστής είναι και συν-σκηνοθέτης).

Κατά τη διάρκεια του αμερικάνικου εμφύλιου πολέμου, μια ομάδα Βορείων κλέβει την ατμομηχανή (που λέγεται «Στρατηγός») του Μπάστερ Κίτον ενώ κατά λάθος αρπάζουν και το κορίτσι του. Ο Μπάστερ Κίτον τότε παίρνει ένα άλλο τρένο και τους καταδιώκει ολομόναχος μέχρι τις γραμμές των Βορείων.
Η σκηνή της καταδίωξης είναι πραγματικά απολαυστική.
Κορυφαία είναι η σκηνή με το κανόνι (από 2΄και 16΄΄ μέχρι 4΄και 44΄΄) όπου ο Μπάστερ Κίτον προσπαθεί να ενεργοποιήσει το κανόνι που έχει πάρει μαζί του, αλλά την κρίσιμη στιγμή το κανόνι στρέφεται… εναντίον του!

από το
http://www.youtube.com/watch?v=472yBpBQFx4&feature=related

Αγαπημένη μου όμως σκηνή είναι η ακόλουθη:
Μετά από πολλές περιπέτειες, ο Μπάστερ Κίτον βρίσκεται τελικά στο στρατηγείο των Βορείων, κρυμμένος κάτω από το τραπέζι των στρατηγών και ακούει το σχέδιο που καταστρώνουν για μια ξαφνική επίθεση. Ξαφνικά φέρνουν στο δωμάτιο την αιχμάλωτη κοπέλα του. Ο Μπάστερ Κίτον θα μπορούσε να διαπιστώσει πως είναι το κορίτσι του από τη φωνή της, αλλά πώς θα αντιλαμβάνονταν κάτι τέτοιο οι θεατές μιας βουβής ταινίας; Έτσι χρησιμοποιεί το εξής μοναδικό τέχνασμα: ένας Βόρειος, καπνίζοντας, κάνει από απροσεξία μια τρύπα στο τραπεζομάντηλο. Μέσα από αυτή την τρύπα βλέπει ο Μπάστερ Κίτον το κορίτσι του!
(η σκηνή αρχίζει από το 2΄και 20΄΄)

από το
http://www.youtube.com/watch?v=Il_IHKSNCyg&feature=related

ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΕΣ ΣΚΗΝΕΣ:

76. ΟΣΑ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ (1939)
GONE WITH THE WIND

Όχι, δε σας έχω αποσπάσματα από το Βασικό Ένστικτο και τις Εννιάμισι Εβδομάδες. Άλλες είναι οι ακατάλληλες σκηνές που έχω επιλέξει για σήμερα.

Η πρώτη σκηνή είναι από το «Όσα παίρνει ο άνεμος» (1939). Πρόκειται για τον ενδοσυζυγικό βιασμό της Σκάρλετ Ο’ Χάρα (Βίβιαν Λι) από τον Ρεξ Μπάτλερ (Κλαρκ Γκέιμπλ). Η σκηνή τελειώνει με την Σκάρλετ Ο’ Χάρα να ξυπνάει το πρωί σε «πελάγη ευτυχίας», κάτι που κανείς σκηνοθέτης δε θα τολμούσε να δείξει αν η ταινία γυριζόταν στις μέρες μας. Όμως εκείνη την εποχή ήταν συνηθισμένο οι γυναίκες να αντιστέκονται στα φιλιά ή στα χάδια ενός άντρα, μέχρι τελικά να «υποκύψουν» στη γοητεία του. Άλλες εποχές, άλλα ήθη…

από το
http://www.youtube.com/watch?v=M25sE8Ccapc&feature=related

77. ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΟΥ ΚΛΕΦΤΗ (1955)
TO CATCH A THIEF

Νομίζω πως η παρακάτω σκηνή από την ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ «Το κυνήγι του κλέφτη» (1955), και εννοώ το φιλί εν μέσω πυροτεχνημάτων, αφήνει ένα διακριτικό, σεξουαλικό υπονοούμενο…
Όπως και να έχει πάντως πρόκειται για μια από τις καλύτερες σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου.
 
από το http://www.youtube.com/watch?v=Le-X36HfBGI

78. SOME THINGS GOT TO GIVE (1962)

Στην επόμενη σκηνή από την ταινία «Some things got to give» (1962) η Μέριλιν Μονρόε εμφανίζεται σχεδόν γυμνή! Όμως η ταινία δεν τελείωσε ποτέ λόγω του θανάτου της Μέριλιν κι έτσι δεν προβλήθηκε ποτέ. Υπάρχουν μόνο αποσπάσματά της. Σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια αν η ταινία προβαλλόταν θα ήταν η πρώτη γυμνή εμφάνιση κανονικής ηθοποιού σε ταινία. Τελικά την πρωτιά την πήρε η Τζέιν Μάνσφιλντ για την ταινία «Promises, promises!»

από το http://www.youtube.com/watch?v=Wv47QktcBE4

79. ΟΤΑΝ Ο ΧΑΡΙ ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΗ ΣΑΛΙ (1989)

Ο προσποιητός οργασμός της Μεγκ Ράιαν στο εστιατόριο προβλημάτισε και προβληματίζει ακόμα όσους άντρες βλέπουν την ταινία. Κακά τα ψέματα, το θέμα μας καίει εμάς τους άντρες, όσο και αν κάνουμε πως δε μας ενδιαφέρει.
Η σκηνή είναι από την ταινία «Όταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι» (1989). Απίθανη βέβαια είναι η ατάκα της κυρίας που κάθεται δίπλα: «I ‘ll have what she is having».

από το http://www.youtube.com/watch?v=FZluzt3H6tk

80. ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ (1993)

Η επόμενη σκηνή εκτός από τολμηρή είναι και πρωτότυπη. Δεν έχω ξαναδεί σε ταινία, στην κορύφωση του δράματος, την ηρωίδα να ομολογεί στο σύζυγό της την εξωσυζυγική της περιπέτεια, ενώ είναι γυμνή από τη μέση και κάτω!
Μοναδική η έμπνευση του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Ρόμπερτ Όλτμαν και καταπληκτική η ερμηνεία της Τζούλιαν Μουρ.
Θυμάμαι όμως και κάτι ακόμα που είχα διαβάσει για αυτή την ταινία. Όταν ο Όλτμαν ανακοίνωσε στην Τζούλιαν Μουρ την ιδέα του να είναι μισόγυμνη στη σκηνή, πήρε την εξής απροσδόκητη απάντηση: «Σου έχω μία έκπληξη», του είπε η Τζούλιαν Μουρ. «Όπως είμαι κοκκινομάλλα επάνω, το ίδιο κοκκινομάλλα είμαι και κάτω!»
Η σκηνή είναι από την ταινία «Στιγμιότυπα» (1993)

από το
http://www.youtube.com/watch?v=4ZIkYEclrLM&has_verified=1

81. ΟΧΙ ΔΑΚΡΥΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΑ (1966)

Με τα δράματα του Δαλιανίδη ποτέ δεν τα πήγαινα καλά. Αλλά αυτή τη σκηνή δεν την ξέχασα και ούτε πρόκειται βέβαια να την ξεχάσω ποτέ.

από το http://www.youtube.com/watch?v=zSSDhAnvqTc

 82. ΕΝΑΣ ΗΣΥΧΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ (1952)

Για την ταινία «Ένας ήσυχος άνθρωπος» (1952) έχουμε μιλήσει σε προηγούμενη ανάρτηση. Δε μιλήσαμε όμως για το τέλος της ταινίας που ήταν απροσδόκητο και αρκετά πονηρό.
Η Μορίν Ο’ Χάρα (2΄και 30΄΄) κάτι ψιθυρίζει στο αυτί του Τζον Γουέιν κι ύστερα οι δυο τους περπατούν αγκαλιασμένοι προς το σπίτι τους. Ποτέ δε μαθεύτηκε ποια ήταν τα λόγια της Μορίν Ο’ Χάρα, οι Αμερικανοί έβαλαν μέχρι και χειλεαναγνώστες για να καταλάβουν τι ψιθύρισε στον Τζον Γουέιν αλλά κανένα συμπέρασμα δε βγήκε. Σε μια συνέντευξή της η Μορίν Ο’ Χάρα (που τον Αύγουστο θα γίνει 91 ετών) είχε δηλώσει πως ο σκηνοθέτης Τζον Φορντ της είχε ζητήσει να πει κάτι «πρόστυχο» στον Τζον Γουέιν ώστε να του προκαλέσει έκπληξη -και αυτό έκανε- αλλά μέχρι τώρα δεν έχει αποκαλύψει σε κανέναν τα ακριβή της λόγια.

από το
http://www.youtube.com/watch?v=NXU7HfYxM2I&feature=related

83. ΠΟΤΑΜΙ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ (1954)

Ξανά η θεϊκή Μέριλιν Μονρόε! Πρόκειται για μια σκηνή από την ταινία «Ποτάμι χωρίς επιστροφή» (1954), που ο Ρόμπερτ Μίτσαμ κάνει μασάζ στην πλάτη και τα πόδια της Μέριλιν Μονρόε για να τα ζεστάνει.

από το http://www.youtube.com/watch?v=OFwdu7SH094

84. ONE WEEK (1920)

Και τελειώνουμε με μια τολμηρή, για την εποχή της σκηνή, από την ταινία του Μπάστερ Κίτον «One Week» (1920) που βρήκα κατά τύχη στο youtube. Η σύζυγος του Μπάστερ Κίτον κάνει μπάνιο και της πέφτει το σαπούνι έξω από την μπανιέρα. Την ώρα που σκύβει να το πάρει, ένα χέρι εμφανίζεται και μας κρύβει τη «θέα».
Μοναδικός είναι βέβαια και ο τρόπος με τον οποίο τοποθετεί ο Μπάστερ Κίτον την καμινάδα στο σπίτι που κατασκεύασε ο ίδιος, τοποθετώντας σε λάθος θέση τα διάφορα μέρη.

από το http://www.youtube.com/watch?v=9onHRnIguko

85. Η ΕΚΤΗ ΑΙΣΘΗΣΗ (1999)
THE SIXTH SENSE

Μια από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας «Η έκτη αίσθηση» (1999) είναι ο διάλογος στο αυτοκίνητο μεταξύ μητέρας (Τόνι Κολέτ) και γιου (Χάλεϊ Τζόελ Όσμοντ). 
Είναι η σκηνή που, όπως είχε γράψει τότε ο Τιμογιαννάκης, έδωσε στην Τόνι Κολέτ την υποψηφιότητα για Όσκαρ (το έχασε τελικά από την Αντζελίνα Τζολί).  

από το http://www.youtube.com/watch?v=3qqVQcZxpqA

Ο Κόουλ προσπαθεί να εξηγήσει στη μητέρα του πως έχει υπερφυσικές ικανότητες.

Κόουλ: Η γιαγιά με επισκέπτεται συχνά.

Λιν: Κόουλ, αυτό είναι λάθος. Αφού η γιαγά έχει πεθάνει. Το ξέρεις αυτό.

Κόουλ: Το ξέρω… Ήθελε να σου πω…

Λιν: Κόουλ, σε παρακαλώ, σταμάτα!

Κόουλ: Ήθελε να σου πω πως σε είδε να χορεύεις.

Η Λιν τον κοιτάζει.

Κόουλ: Μου είπε πως όταν ήσουνα μικρή, είχατε ένα καβγά πριν το ρεσιτάλ σου. Νόμισες πως δεν ήρθε να σε δει να χορεύεις. Όμως ήρθε… Κάθισε πίσω για να μην τη δεις… Μου είπε πως ήσουν σαν άγγελος…

Η Λιν αρχίζει να κλαίει.

Κόουλ: Λέει πως έρχεσαι συχνά στον τάφο της και την ρωτάς συνέχεια την ίδια ερώτηση… Λέει πως η απάντηση είναι «Κάθε μέρα!»

Η Λιν καλύπτει το πρόσωπό της.

Κόουλ: Τι την ρωτάς;

Λιν: (κλαίγοντας): Αν την κάνω περήφανη…

86. Η ΛΙΣΤΑ ΤΟΥ ΣΙΝΤΛΕΡ (1993)

Για την ταινία «Η Λίστα του Σίντλερ» (1993) του Στίβεν Σπίλμπεργκ, νομίζω δεν ταιριάζει η λέξη «αγαπημένη». Θα προτιμούσα τη φράση «μια ταινία που με βοήθησε να γίνω καλύτερος άνθρωπος».
Κι άλλες ταινίες έχουν αναφερθεί στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων, «Η Λίστα του Σίντλερ» όμως μας δείχνει πως υπάρχουν τρόποι, όχι μόνο να μη συνεργήσεις, μα και να αντισταθείς στη βαρβαρότητα.
Δεν ξαναείδα φυσικά την ταινία, νομίζω πως μια φορά είναι αρκετή, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω τη σκηνή που ο Γερμανός -δε χρησιμοποιώ το επίθετο ψυχοπαθής γιατί αυτό θα ήταν δικαιολογία- διοικητής του στρατοπέδου πυροβολεί Εβραίους από το μπαλκόνι του.
Η ταινία, ως γνωστόν, στηρίζεται σε αληθινή ιστορία, δεν ξέρω βέβαια αν το περιστατικό που δείχνει ο Σπίλμπεργκ είναι και αυτό αληθινό, κρίνοντας όμως από τη μαρτυρία του δικού μας Ιάκωβου Καμπανέλλη που υπήρξε φυλακισμένος την ίδια χρονική περίοδο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μαουτχάουζεν, πρέπει να είναι αλήθεια, γιατί ο Καμπανέλλης διηγείται την αγανάκτηση του διοικητή του Μαουτχάουζεν επειδή οι στρατιώτες του σκότωναν με αργό ρυθμό τους αιχμαλώτους…

από το http://www.youtube.com/watch?v=eQZ4nIJUTqI

Τελικά ο Αυστριακός Amon Goeth ήταν πραγματικό πρόσωπο. Η Βικιπαίδεια γράφει πως ήταν υπεύθυνος για το θάνατο 10.000 Εβραίων. Τους 500 τους εκτέλεσε ο ίδιος από το μπαλκόνι του. «Όταν βλέπαμε τον Goeth ήταν σα να βλέπαμε το θάνατο», δήλωσε κάποιος επιζών. Κι όμως αυτός ο δολοφόνος άφησε ελεύθερη μια Εβραία κρατούμενη γιατί του έπαιξε ωραία ένα κομμάτι του Σοπέν…

87. Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ (1997)

Λίγα χρόνια αργότερα, ο Ρομπέρτο Μπενίνι μας έδειξε, με την ταινία του «Η ζωή είναι ωραία» (1997), πως με το ίδιο θέμα είναι δυνατό να γίνει μια συγκινητική κωμωδία και βέβαια μια αξέχαστη και αγαπημένη -ναι για το «Η ζωή είναι ωραία» μπορώ να πω τη λέξη «αγαπημένη»- ταινία.

από το http://www.youtube.com/watch?v=dwyvwd9Um-I

88. Η ΕΚΛΟΓΗ ΤΗΣ ΣΟΦΙ (1983)

Βλέποντας την ταινία «Η Εκλογή της Σόφι» (1983), στην αρχή, θεώρησα εσφαλμένα πως η εκλογή είχε σχέση με το ερωτικό τρίγωνο της ταινίας.
Όμως τελικά η εκλογή είχε να κάνει με κάτι πολύ πιο τραγικό.
Η Σόφι -πολωνέζα, μη εβραϊκής καταγωγής- συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς και οδηγείται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εκεί αναγκάζεται να επιλέξει ποιο από τα δύο παιδιά της θα ζήσει.
Τον καιρό που η Μέριλ Στριπ γύριζε την ταινία, μόλις είχε γίνει μητέρα και είπε στο σκηνοθέτη, Άλαν Πάκουλα, πως δεν μπορεί να κάνει πολλές δοκιμές για αυτή τη σκηνή. Έτσι έγινε μόνο ένα γύρισμα, μια και έξω, και βέβαια η Μέριλ Στριπ ήταν συγκλονιστική!

Oι μητέρες καλύτερα να μη δουν τη σκηνή:

http://www.youtube.com/watch?v=DZ9bht5H2p4

89. ΜΕΡΙΚΟΙ ΤΟ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΚΑΥΤΟ (1959)

Μέριλιν Μονρόε:
Θα μπορούσα να είχα σαρώσει το Οσκαρ ψεύτικου οργασμού, αν η Ακαδημία έδινε τέτοιου είδους Οσκαρ. Μερικές από τις κορυφαίες στιγμές μου στην υποκριτική ήταν εκείνες που εκστασιασμένη, έπειθα τους συντρόφους μου ότι είχα οργασμό.
Χθες στάθηκα αρκετή ώρα γυμνή μπροστά στον καθρέφτη. Ελυσα τα μαλλιά μου. Τα στήθη μου έχουν αρχίσει λίγο να κρεμάνε. Η μέση μου δεν είναι κακή. Τα οπίσθιά μου είναι όπως θα ‘πρεπε, στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Πόδια, γόνατα και αστράγαλοι παραμένουν καλοσχηματισμένα. Επίσης τα πόδια μου δεν είναι ογκώδη. ΟΚ Μέριλιν, είναι όλα στη θέση τους.
(από τις εξομολογήσεις της στον ψυχίατρο λίγες μέρες πριν πεθάνει)
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=08.08.2005

η σκηνή είναι από την ταινία: ΜΕΡΙΚΟΙ ΤΟ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΚΑΥΤΟ (1959):

http://www.youtube.com/watch?v=WQIvhotZSUw

90. ΣΠΙΤΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΒΑΡΚΑ (1958)

Σοφία Λόρεν:
Τα δυο μεγάλα πλεονεκτήματα που έχω από τη γέννησή μου είναι πως γεννήθηκα σοφή (εννοεί το όνομά της: Σοφία) και φτωχή.
από το http://www.brainyquote.com/quotes/authors/s/sophia_loren.html

Η σκηνή είναι από την ταινία ΣΠΙΤΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΒΑΡΚΑ (1958):

από το
http://www.youtube.com/watch?v=fbBPDufOS78&feature=related

91. ΟΙ ΓΕΦΥΡΕΣ ΤΟΥ ΜΑΝΤΙΣΟΝ (1995)

Μέριλ Στριπ:
Ποτέ δεν ήθελα να γίνω διάσημη ή να παίξω στο Χόλιγουντ. Ήθελα να κάνω οικογένεια και παιδιά και η μοίρα τα έφερε διαφορετικά. Πρέπει να παραδεχθώ, πάντως, ότι πέρασα μια υπέροχη ζωή ως ηθοποιός.
από το
http://www.womenonly.gr/loipon/kosmikaarticle.asp?catid=14103&subid=2&pubid=1218457&tag=6866

Η σκηνή είναι από την ταινία ΟΙ ΓΕΦΥΡΕΣ ΤΟΥ ΜΑΝΤΙΣΟΝ (1995):

από το
http://www.youtube.com/watch?v=Ye8G8cqu27U

92. ΖΗΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ (1960)

Ελίζαμπεθ Τέιλορ:
Η πιο μεγάλη στιγμή της ως ηθοποιός είναι μάλλον η σκηνή της εξομολόγησης στο «Ζήσαμε στην αμαρτία» (1960), που της χάρισε το πρώτο της Όσκαρ. Υποδυόμενη τη νεαρή γυναίκα που περνά τις νύχτες με επισκέπτες που της αφήνουν «δώρο» το πρωί στο κομοδίνο, αποκαλύπτει ότι η έλξη της προς μεγαλύτερους άντρες, πατρικές φιγούρες, οφείλεται στην κακοποίηση που υπέστη όταν ήταν 13 ετών από έναν φίλο της μητέρας της. «Για μία εβδομάδα έμεινε σπίτι και μου έμαθε περισσότερα για το κακό, απ’ όσα ήξερε κάθε άλλη 13χρονη στον κόσμο… Αλλά το λάτρεψα, λάτρεψα την κάθε φρικτή στιγμή!» Μέσα σε δύο σοκαριστικά λεπτά, το πρόσωπο μεταμορφώνεται και παραμορφώνεται: η όμορφη, αξιαγάπητη Τέιλορ της νιότης δίνει τη θέση της στη σοφή, «ψημένη» στα δύσκολα, Τέιλορ, που βλέπει αφ’ υψηλού έναν κόσμο αντρών, έναν κόσμο σε πτώση.
PETER BRADSHAW-The Guardian (περιοδικό Κ, 3/4/2011)

Η σκηνή είναι από την ταινία ΖΗΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ (1960):

από το http://www.youtube.com/watch?v=izklyHQ3784

93. ΠΡΩΙΝΟ ΣΤΟ ΤΙΦΑΝΙ (1961)

Όντρεϊ Χέπμπορν:
Η σχέση της παγκοσμίου φήμης ηθοποιού Όντρεϊ Χέπμπορν με το φαγητό ήταν στο περισσότερο μέρος της ζωής της μια σχέση αγάπης και μίσους. Η συγγραφέας Diana Maychick αναφέρει στο βιβλίο της ότι η Audrey όταν ήταν μικρή λάτρευε τόσο πολύ τη βέλγικη σοκολάτα που η μητέρα της μετά από ένα σημείο αναγκαζόταν να της κρύβει τα γλυκά.
Οι διατροφικές συνήθειες της Χέπμπορν άρχισαν να διαταράσσονται κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν προσπαθούσε να επιβιώσει τρώγοντας ελάχιστο μαρούλι, πατάτα και ψωμί. Ο πόλεμος όμως δεν ήταν η μόνη αιτία που επηρέασε την μετέπειτα διατροφική της συμπεριφορά. Η μητέρα της ήταν πάντα υπέρβαρη και αντιμετώπιζε ποικίλα προβλήματα με τις απιστίες του συζύγου της λόγω των κιλών της. Αυτό υποσυνείδητα προκάλεσε φόβο στην Όντρεϊ η οποία φέρεται να ορκίστηκε πως ποτέ όσο ζούσε δεν θα ξεπερνούσε τα 47 κιλά. Έτσι κι έγινε. Αποτελώντας για πολλές δεκαετίες στιλιστικό πρότυπο και πηγή έμπνευσης για τους περισσότερους σχεδιαστές μόδας, η Χέπμπορν παρέμεινε σε όλη της την ζωή εξαιρετικά αδύνατη. Σχεδόν κανείς, όμως, σύμφωνα με τη συγγραφέα, δε γνώριζε ότι στην πραγματικότητα η Οντρεϊ σε όλη τη διάρκεια της ζωής της έδινε μάχη με την κατάθλιψη και την ανορεξία και πως η λεπτή σιλουέτα που οι γυναίκες δεκαετίες μετά θαυμάζουν ήταν αποτέλεσμα μίας τραγικής ιστορίας…
από το
http://www.protothema.gr/life-style/Hollywood/article/?aid=95958

Η σκηνή είναι από την ταινία ΠΡΩΙΝΟ ΣΤΟ ΤΙΦΑΝΙ (1961):

από το
http://www.youtube.com/watch?v=yDddAKtELZ8&feature=related

94. GILDA (1946)

Ρίτα Χέιγουορθ:
Οι άντρες ερωτεύονται την Gilda, αλλά το πρωί ξυπνούν δίπλα σε μένα.

Η σκηνή είναι από την ταινία GILDA (1946):

από το http://www.youtube.com/watch?v=7A-e7UnTa2k

95. ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΣΧΕΣΗΣ (1999)

Τζούλιαν Μουρ:
Κουβαλώ τις ρυτίδες μου αξιοπρεπώς με τη γνώση ενός ανθρώπου που συνειδητοποιεί ασφαλώς ότι δεν θα μπορέσει να ξαναγίνει ποτέ είκοσι ετών. Από τη στιγμή που συμφιλιώνεσαι με τη σκέψη αυτή, δεν υπάρχει λόγος να κρύβεις από τον εαυτό σου και από τους άλλους το γεγονός ότι μεγαλώνεις.
από την Καθημερινή

Η σκηνή είναι από την ταινία ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΣΧΕΣΗΣ (1999):

από το http://www.youtube.com/watch?v=-agnDXUQyRs

96. ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ (1942)

Ίνγκριντ Μπέργκμαν:
Για την «Καζαμπλάνκα»: Στην πραγματικότητα ούτε ο Μπόγκαρτ ούτε η Μπέργκμαν είχαν σε ιδιαίτερη εκτίμηση την ταινία αυτή, όπως επίσης δεν υπήρχε καν φιλία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών, θρύλων του κινηματογράφου. Ωστόσο μια ιδανική χημεία μεταξύ των δύο ηθοποιών τους έκανε αξέχαστο ζευγάρι στην ιστορία της έβδομης τέχνης. »Είναι μεγάλο μυστήριο, καθώς δεν ήταν ούτε καν φίλοι μεταξύ τους», είπε η Ιζαμπέλα Ροσελίνι.
Η Μπέργκμαν, πράγματι, δεν ήθελε να παίξει στην »Καζαμπλάνκα» και τελικά δέχτηκε το ρόλο της »Λίζα» που της προτάθηκε, μετά την άρνηση που πήρε αρχικά για το ρόλο που φιλοδοξούσε να παίξει στην ταινία »Για ποιόν χτυπά η καμπάνα». Ακόμη και αρκετά χρόνια αργότερα τα μάτια της μητέρας μου δάκρυζαν όταν κάποιος αναφερόταν στην Καζαμπλάνκα. Δεν ήταν η αγαπημένη της ταινία», θυμάται η Πία Λίντστρομ.
Για την Ισαμπέλα Ροσελίνι, που δεν ήταν γεννημένη το 1942, η Μπέργκμαν της Καζαμπλάνκα δεν ήταν η μητέρα που εκείνη θυμάται.
»Αυτή η νέα, ωραία και ελκυστική γυναίκα που βλέπω, δεν μοιάζει με τη μητέρα μου. Για μένα ήταν μια μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκα, πολύ ντροπαλή αλλά πάντα πολύ όμορφη», πρόσθεσε η ηθοποιός, κόρη της Μπέγκμαν και του σκηνοθέτη Ρομπέρτο Ροσελίνι.
από το
http://www.e-go.gr/cinemag/summary1.asp?catid=10167&subid=2&pubid=130079

Η σκηνή είναι από την ταινία ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ (1942):

Δυστυχώς η ταινία παίζει ΜΟΝΟ στο
http://www.youtube.com/watch?v=Wo2Lof_5dy4&feature=related

97. ΤΖΕΙΜΣ ΜΠΟΝΤ ΕΝΑΝΤΙΟΝ Δρος ΝΟ (1962)

Ούρσουλα Άντρες:

Η σκηνή είναι από την ταινία Dr NO (1962):

από το http://www.youtube.com/watch?v=m3lAjyUUS1g

98. Η ΜΑΣΚΑ ΤΟΥ ΖΟΡΟ (1998)

Κάθριν Ζέτα Τζόουνς:

Η σκηνή είναι από την ταινία Η ΜΑΣΚΑ ΤΟΥ ΖΟΡΟ (1998):

από το
http://www.youtube.com/watch?v=8KuZLo_7Qaw&feature=related

99. ΟΤΑΝ Ο ΧΑΡΙ ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΗ ΣΑΛΙ (1989)

Μεγκ Ράιαν:

Η σκηνή είναι από την ταινία ΟΤΑΝ Ο ΧΑΡΙ ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΗ ΣΑΛΙ (1989):

από το http://www.youtube.com/watch?v=zMo36SfyQhw

100. Ο ΧΡΥΣΟΘΗΡΑΣ (1925)
GOLD RUSH

Από την ταινία «Χρυσοθήρας» (1925), αγαπημένη μου είναι η σκηνή του τέλους που ο άνεμος παίρνει την καλύβα και βρίσκεται η μισή στο χείλος του γκρεμού.

από το
http://www.youtube.com/watch?v=faS7YLWSEVM&feature=related

Ένα Σάββατο, μετά το σχολείο, έφτασα σπίτι αλλά δε βρήκα κανέναν εκεί. Ο Σίντνεϊ, όπως συνήθως, έλειπε όλη τη μέρα παίζοντας μπάλα και η νοικοκυρά μου είπε ότι η Λουίζ και ο γιος της είχαν βγει από νωρίς το πρωί. Στην αρχή ένιωσα ανακούφιση, γιατί αυτό σήμαινε πως δε θα είχα να τρίβω πατώματα και να καθαρίζω μαχαίρια. Περίμενα μέχρι πολύ μετά την ώρα του μεσημεριανού, οπότε άρχισα να ανησυχώ. Ίσως να με είχαν εγκαταλείψει. Καθώς το απόγευμα περνούσε και χανόταν, άρχισαν να μου λείπουν. Τι είχε συμβεί; Το δωμάτιο έδειχνε αγριωπό και ανυπόφορο, τόσο άδειο, που με τρόμαζε. Άρχιζα κιόλας να πεινάω· έτσι κοίταξα στο κελάρι, αλλά δεν υπήρχε τίποτε. Δεν μπορούσα να αντέξω άλλο αυτή την αίσθηση του κενού, κι έτσι βγήκα έξω, έρημος, και πέρασα το απόγευμα τριγυρνώντας στα παζάρια που υπήρχαν ολόγυρα. Περιπλανήθηκα στη Λάμπεθ Γουόκ και στη Γάτα, κοιτάζοντας πεινασμένα στα παράθυρα των μαγειρείων τα προκλητικά, αχνιστά ψητά κοψίδια από χοιρινό και βοδινό και τις χρυσοκάστανες τηγανητές πατάτες πνιγμένες στη σάλτσα. Έπειτα, για ώρες παρακολούθησα τους διάφορους ψευτογιατρούς να πουλάν τα παρασκευάσματά τους. Αυτό μου τράβηξε την προσοχή και με καταπράυνε, και για λίγο ξέχασα τα χάλια και την πείνα μου.

ΤΣΑΡΛΙ ΤΣΑΠΛΙΝ “ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ”
μετάφραση: Σ. Μαρκέτος, Εκδόσεις ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

101. ΣΚΥΛΙΣΙΑ ΖΩΗ (1918)

«Σκυλίσια ζωή» (1918):

από το
http://www.youtube.com/watch?v=IVTjqXoRZ0s&feature=related

102. ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ (1931)
CITY LIGHTS

Από την ταινία «Τα φώτα της πόλης» (1931) αξέχαστη μου έχει μείνει η σκηνή που η κοπέλα καταλαβαίνει από το άγγιγμα των χεριών τους (1΄και 25΄΄) πως ο Τσάρλι Τσάπλιν είναι ο άνθρωπος που προσέφερε τα χρήματα για να κάνει την εγχείρηση στα μάτια της.

από το http://www.youtube.com/watch?v=Z9i7w-QUnp4

Με τις τρεις αυτές σκηνές τελειώνει το αφιέρωμα στις 100 αγαπημένες μου κινηματογραφικές σκηνές. Για μένα προσωπικά ήταν μια μοναδική εμπειρία, ένα γοητευτικό ταξίδι στο χώρο της μνήμης, που μ’ έκανε να θυμηθώ όχι απλά ταινίες, αλλά τα παιδικά μου χρόνια, τους γονείς μου, τον αδελφό μου, τους φίλους μου, κάτι που δεν είχα στο μυαλό μου όταν ξεκινούσα το αφιέρωμα. Γι’ αυτό και σκοπεύω να το επαναλάβω το επόμενο καλοκαίρι…