Αμαλία Φλέμιγκ

“Τελείως μη ενδιαφέρον”

Η Αμαλία Φλέμιγκ διηγείται πώς ο σύζυγός της, Αλεξάντερ Φλέμιγκ, έφτασε στην ανακάλυψη της πενικιλίνης:

Συνέχισε την προσπάθεια να βρει μια ουσία που να μπορούσε επιλεκτικά μέσα στον οργανισμό να σκοτώνει τα μικρόβια χωρίς να πειράζει τα ανθρώπινα κύτταρα. Καταλαβαίνετε ότι αυτό έμοιαζε τελείως παράλογο και όλοι λέγανε ότι δεν είναι δυνατόν να βρεθεί μια τέτοια ουσία. Γιατί να διάλεγε να σκοτώνει τα μικρόβια και να μην πειράζει τα ανθρώπινα κύτταρα. (…) Και το 1928 εξετάζοντας μια καλλιέργεια από σταφυλοκκόκους τη βλέπει μία μέρα ότι μολύνθηκε με ένα μύκητα που ήξερε ποιος ήταν, μια μούχλα. Γύρω απ’ αυτή τη μούχλα είχαν διαλυθεί οι αποικίες του σταφυλοκκόκου. Από κίτρινες που ήταν, είχαν γίνει διαυγείς. Επειδή, όπως σας είπα, είχε απόλυτη γνώση των μικροβίων και τι μπορούν να κάνουνε, το είδε αυτό και ήταν μπροστά ένας βοηθός του, είπε για στάσου, αυτό είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον, για να το δούμε και επήρε απ’ αυτή τη μούχλα, την καλλιέργησε κι άρχισε να τη μελετά, δηλαδή τι κάνει και σκέφθηκε ακριβώς ότι έχει αντιβιοτικές ικανότητες. Αυτή η μούχλα ήταν πενικίλιο και την ονόμασε πενικιλίνη. Έκανε μια ομιλία πάνω σ’ αυτό και το βρήκαν έτσι τελείως μη ενδιαφέρον, όπως γίνεται για πράγματα που δεν ξέρουν και εξακολούθησε να εργάζεται πάνω σ’ αυτό αλλά χωρίς να μπορεί να την απομονώσει για να την κάνει σε ενέσεις να τη δώσει σε αρρώστους.

από αφήγηση της ΑΜΑΛΙΑΣ ΦΛΕΜΙΓΚ στην εκπομπή της ΕΡΤ “ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ”

“Το τίμημα για να είσαι Έλληνας”

Η Αμαλία Φλέμιγκ περιγράφει το διάλογο που είχε με τον Θεοφιλογιαννάκο κατά τη διάρκεια της σύλληψής της από το δικτατορικό καθεστώς του Παπαδόπουλου:

Την Πέμπτη ήταν κιόλας τρεισήμισι μέρες που βρισκόμουν εκεί. Δεν είχα βάλει τίποτα στο στόμα μου εδώ και πενήντα οκτώ ώρες, μα εξακολουθούσα να μην πεινάω. Οι φωνές και οι απειλές του Θεοφιλογιαννάκου και η αγωνία μου για τα πρόσωπα που κινδύνευαν ίσως να συλληφθούν μου έφερναν συνεχώς διάθεση για εμετό. Κατά τις δέκα ο Θεοφιλογιαννάκος με κάλεσε και πάλι, αυτή τη φορά για να μου κάνει μια πρόταση: -Μιλήσαμε με τον πρωθυπουργό για σας, μου είπε, και με ποιο τρόπο είναι δυνατό να σας εμποδίσουμε να κάνετε κι άλλο κακό στην πατρίδα μας. Αποφασίσαμε ότι θα είστε λιγότερο επικίνδυνη αν φύγετε στο εξωτερικό. Κάντε μας λοιπόν μια μικρή λίστα των πραγμάτων που θέλετε, να τα βάλουν σε μια βαλίτσα και να σας συνοδέψουμε στο αεροδρόμιο. Πιθανόν να γράψετε κανένα άρθρο, θα πείτε τα δικά σας για λίγο, και ύστερα θα μπείτε στη χορεία των άλλων αλητών, της Ελένης Βλάχου και των άλλων. Τον ρώτησα αν αυτό εσήμαινε ότι θα χάσω την ελληνική μου υπηκοότητα. -Βεβαίως, είπε. Κάθισα πίσω στην καρέκλα μου πιο αναπαυτικά. Ένιωθα τώρα δυνατή. -Με τη θέλησή μου ποτέ δεν φεύγω, είπα. Έμεινε κατάπληκτος. Μου μίλησε για τα μαρτύρια που επρόκειτο να τραβήξω στο ΕΑΤ – ΕΣΑ κατά τις επόμενες μέρες ή βδομάδες της ανακρίσεως, μαρτύρια για τα οποία δεν είχα ιδέα, και για την τελική δικαστική απόφαση που θα μ’ έστελνε για χρόνια στη φυλακή να σαπίσω. -Σας συνιστώ ζωηρώς να δεχθείτε την προσφορά τώρα που σας την κάνουμε. Πιστέψτε με πως γλιτώνετε από πολλά οδυνηρά πράγματα. -Φαίνεται πως το τίμημα για να είσαι Έλληνας είναι πολύ μεγάλο, μα δέχομαι να το καταβάλω, απάντησα. -Θα το μετανιώσετε πικρά, μου είπε.

“ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ” Εκδόσεις ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ